Του Enrique Marín
Ότι ο De Gea δεν πιάνει τίποτα, ότι η άμυνα κάνει νερά, ότι
ο Iniesta πρέπει να’ναι αναπληρωματικός, ότι το «tiki-taka» δεν κάνει πλέον,
ότι ο Diego Costa έχει κερδίσει το να’ναι το «9», ότι...
"Ποιος είναι ο υπεύθυνος για τον αποκλεισμό της
Ισπανίας". Σε μια έρευνα που πραγματοποιήθηκε απ’την εφημερίδα «As» μετά
το φιάσκο της εθνικής ομάδας στη Ρωσία, ο Luis Rubiales, πρόεδρος της Ισπανικής
Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας (RFEF), είναι ο πιο στοχοποιημένος, με το 52,46% των
ψήφων (108.752), ακολουθούμενος απ’τον πρόεδρο της Ρεάλ Μαδρίτης, Florentino
Pérez, με 25,14% (52.113 ψήφοι), ο οποίος, σε αντίθεση με ό, τι συμβαίνει σε
άλλα μέσα ενημέρωσης, δεν είναι άθικτος για την αθλητική που διευθύνει ο Alfredo
Relaño. Η απόφασή του να υπογράψει τον Julen Lopetegui ακριβώς πριν απ’το Mundial
προκάλεσε αυτό που είναι ήδη γνωστό από όλους, ως εκ τούτου φαίνεται λογική η
συμπερίληψή του ως ένας απ’τους υπεύθυνους για την πανωλεθρία που υπέστη η Roja.
Το υπόλοιπο των 207.293 ψήφων κατανέμονται μεταξύ των
παικτών (28.204, ένα 13,61%), του προαναφερθέντα Julen Lopetegui (12.088, ένα 5,83%)
και του αντικαταστάτη του, Φερνάντο Ιέρο (6.136, ένα 2,96%), ο οποίος
απαλλάσσεται απ’την ευθύνη παρά το ότι παραδόξως ο malagueño θα’ναι ο πρώτος
που θα πληρώσει τις συνέπειες με τη μη παραμονή στη θέση του ομοσπονδιακού
-κάτι λογικό, αλλά που απαξιώνει αυτόν που τον διόρισε-, και θα δούμε αν επίσης
και σ’αυτήν του αθλητικού διευθυντή, σ’αυτή τη δεύτερη περίπτωση είναι πιθανό
με δική του απόφαση και επειδή γνωρίζει αυτό που επίκειται στην Ciudad del
Fútbol de Las Rozas.
Η ανεύθυνη απόφαση του Rubiales να απολύσει τον πιλότο όταν
το αεροπλάνο είχε ήδη απογειωθεί και να θέσει τον έλεγχο στον πρώτο που
περνούσε από’κει, χωρίς την προετοιμασία ή τις επαρκείς ώρες πτήσης για να οδηγήσει
την εθνική σε τίποτα λιγότερο από ένα Mundial, όπως έχει αποδειχθεί, έχει
αφήσει το ισπανικό ποδόσφαιρο σε μια πολύ λεπτή κατάσταση. Σε λιγότερο από δύο
μήνες, η RFEF θα’χει τρεις ομοσπονδιακούς και, σύμφωνα με τα πρώτα ονόματα που
έχουν βγει, χωρίς να’χει πολύ σαφές ποια πρέπει να’ναι η κατεύθυνση που θα
ακολουθήσει, για το οποίο θα χρειαζόταν πρώτα μια διεξοδική ανάλυση του τι έχει
συμβεί στην Ρωσία
Ωστόσο, η συντριπτική πλειοψηφία των σχολίων σχετικά με το παιχνίδι
της εθνικής ήταν αυθεντικές ανοησίες, σε ορισμένες περιπτώσεις ίσως για να
αποφύγουν να υποδείξουν ή για να σώσουν τους πραγματικούς ενόχους και σ’άλλες
από καθαρή άγνοια. Στη συνέχεια, συλλέγω 10 που, με όλο το σεβασμό προς
εκείνους που θεωρήσουν εαυτούς υπαινιγμένους, μου φαίνονται αντιπροσωπευτικές της
διαφοράς μεταξύ του να γνωρίζεις το ποδόσφαιρο, δηλαδή το παιχνίδι, και για το
ποδόσφαιρο, δηλαδή, κάθε τι που περιβάλλει αυτήν την επιχείρηση, στην οποία
όλος ο κόσμος εκφέρει άποψη με μια προσβλητική ελαφρότητα.
1. Δεν υπήρξε τερματοφύλακας. Ο De Gea, σίγουρα ένας απ’τους
παίκτες της εθνικής που έχει βγει χειρότερα απ’τη Ρωσία, έφυγε απ’το Mundial έχοντας
δεχθεί 11 γκολ, συμπεριλαμβανομένων αυτών της διαδικασίας των πέναλτι κατά της
Ρωσίας και του ακυρωμένου απ’το Ιράν λόγω του VAR. Το περίεργο είναι ότι ο
τερματοφύλακας της Ισπανίας δέχτηκε μόνο 12 σουτ στο τέρμα, δηλαδή, είχε την
ευκαιρία να σταματήσει μόνο ένα. Σε αντίθεση μ’όταν γίνεται λόγος για έλλειψη
συγκέντρωσης σε μια στημένη φάση ή για τη μακάρια έλλειψη έντασης στην οποία
καταφεύγουν όταν λείπουν ποδοσφαιρικές έννοιες, αν έχει μπορέσει να’χει
στερηθεί κάτι ο τερματοφύλακας της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ είναι η έλλειψη αυτοπεποίθησης
λόγω του πόσο πολύ έχει επικριθεί κι αμφισβητηθεί. Ωστόσο, εκτός απ’την
προαναφερθείσα διαδικασία των πέναλτι στους 16, όπου είναι αλήθεια ότι δεν ήταν
σε θέση να πιάσει κανένα πέναλτι των Ρώσων, ο De Gea δεν είχε την ευκαιρία ούτε
καν να επανορθώσει για το σοβαρό λάθος του στο δεύτερο γκολ του Cristiano, στην
πραγματικότητα το μόνο που είχε.
2. Αμύνεσαι άσχημα... γιατί επιτίθεσαι άσχημα! Φτάνει το δεδομένο
του De Gea για να αποδείξει ότι, όντως, στα δύο γκολ του Μαρόκο και σε μία
καθαρή ευκαιρία του Ιράν που έβγαλε ο τερματοφύλακας, η Ισπανία έχει κάνει
κάποια χοντρά λάθη στην άμυνα, αν και, μιας και η άμυνα δεν μπορεί να
διαχωρίζεται απ’την επίθεση, μια ομάδα που επιτίθεται άσχημα, αμύνεται επίσης
άσχημα κι αντίστροφα. Η Ρωσία, για παράδειγμα, βάσισε την άμυνά της στη
συσσώρευση ανθρώπων στο κέντρο με τρεις στόπερ, όχι στο να κάτσει πίσω, αλλά στο
κινείται καλά ως μπλοκ σε σχέση με τη μπάλα, ενώ η δυναμική της στην επίθεση βασίστηκε
στις μεγάλες μπαλιές στον Dzyuba για να ψάξει επέκταση, παράκαμψη ή ριμπάουντ.
Ένα σχέδιο με χειρότερους παίκτες, που θα άρεσε λίγο ή καθόλου, αλλά που είναι
ακριβώς αυτό που έλειψε απ’την Ισπανία.
3. Η Ισπανία έπαιξε περπατώντας... Εάν τρέχεις πολύ, συνήθως
είναι ότι παίζεις άσχημα. Υπάρχει μια άμεση σχέση σ’αυτό. Εάν τρέχεις πολύ,
είναι αδύνατο να σταματήσεις για να κοιτάξεις και να δεις τι συμβαίνει στο
παιχνίδι. Το να’χεις παύση, ακριβώς η μεγάλη συμβολή του Iniesta μαζί με το
κριτήριό του να επιλέγει πάντα την καλύτερη επιλογή, είναι θεμελιώδες. Το
πρόβλημα του Andrés, του καλύτερου παίκτη στην ιστορία του ισπανικού
ποδοσφαίρου μαζί με τον Xavi, είναι ότι πάει καιρός που στον αθλητισμό υπερεκτιμάται
η προσπάθεια, όπου ακριβώς οι παίκτες γνωρίζουν ότι δεν θα επικριθούν. Όταν μια
ομάδα παίζει, τρέχει όσο πρέπει να τρέξει· ενώ υπάρχουν άλλοι που όταν τρέχουν
πολύ, είναι επειδή δεν παίζουν τίποτα.
4. Παρατηρήθηκε η σωματική κόπωση. Πλέον, όταν σε μια
ποδοσφαιρική ανάλυση επικαλείται κάποιος την κόπωση, δύο πράγματα μπορεί να
συμβαίνουν: ένα, ότι ο πραγματικά κουρασμένος είναι αυτός που το λέει, ως εκ
τούτου καταφεύγει σ’αυτό, και δύο, ότι μπροστά στην αδυναμία να βρει ένα άλλο
επιχείρημα που να’χει να κάνει με το παιχνίδι, καταλήγει πάντα να μιλάει για τη
σωματική πτυχή. Λες κι ο αντίπαλος δεν ήταν επίσης κουρασμένος, ειδικά όταν
πρέπει να τρέχει πίσω απ’τη μπάλα. Αυτό που συνέβη στην Ισπανία είναι ότι
έπαιξε σε πλάτος, αλλά χωρίς να’ναι βαθιά, εξ ου και η αίσθηση που μετέδιδε
ήταν αυτή του ότι κινείται λίγο ή ότι το κάνει πολύ αργά, λες και οι παίκτες
της ήταν κουρασμένοι, αν και στην πραγματικότητα στερούνταν ιδέες.
5. Όλοι οι αντίπαλοι μας έχουν πάρει τα μέτρα. Άλλη μια
ανοησία. Εάν είσαι προβλέψιμος και δίνεις πλεονεκτήματα παρατάσσοντας, για
παράδειγμα, ένα '9' αναφοράς όπως ο Ντιέγκο Κόστα, φυσικά και το κάνεις εύκολο
για τον αντίπαλο. Αν βάζεις τον Isco και τον Marco Asensio με ανάποδο πόδι, με το
οποίο τους αναγκάζεις να μπαίνουν προς τα μέσα και δημιουργείς μεγάλη πυκνότητα
στον εσωτερικό διάδρομο, διευκολύνεις την άμυνα στους τρεις στόπερ που παρέταξε
η Ρωσία. Δεν είναι ότι τη σήμερον ημέρα αμύνονται καλύτερα, αλλά μιας και
παίζουν χειρότερα, είναι ευκολότερο να αμυνθείς.
6. Λείπει ένα plan B. Ψέμα. Αυτό που λείπει είναι να
εφαρμόσει καλά το plan Α. Πολλές κοντινές πάσες και πολλή συνεργασία γύρω απ’τη
μπάλα, αλλά χωρίς κινήσεις στήριξης ή αντιπερισπασμού ή ξεμαρκαρίσματος, ώστε
οι παίκτες πρέπει να σκέφτονται αφού δεχτούν τη μπάλα κι όχι πριν, όπως απαιτεί
το παιχνίδι θέσης. Αλλά, φυσικά, η εναλλακτική που τίθεται είναι το λεγόμενο
άμεσο ποδόσφαιρο, στο οποίο δεν υπάρχει εξαπάτηση επειδή κάνω αυτό που ανακοινώνω.
Δικαιολογείται η βαθιά μπαλιά, το σουτ όπου να’ναι με σκοπό να φαίνεται ότι
έγινε. Εν ολίγοις, η μπάλα στην τύχη, έτσι ώστε εξαρτάσαι ακόμα περισσότερο απ’την
τύχη. Αυτή είναι η εναλλακτική; Λοιπόν, όχι, επειδή ο καλύτερος τρόπος να μειώνεις
τις πιθανότητες της τύχης είναι παίζοντας όσο το δυνατόν περισσότερο, όχι ό, τι
βγαίνει.
7. Ο Busquets χρειάζεται έναν σύντροφο με περισσότερους μύες.
Τον είχε εναντίον της Ρωσίας, με τον Koke να σχηματίζει ένα 4-2-3-1, αλλά έλειψε
οργάνωση στις κινήσεις για να φτάνει αποτελεσματικά στην ολοκλήρωση. Αυτή την
έννοια λίγοι προπονητές την εξηγούν όπως ο Juanma Lillo: «Η λεγόμενη ισορροπία
είναι, για μένα, η πιο ανισόρροπη απ'όλες, επειδή ξεκινάει απ’το να μην έχεις
τη μπάλα. Η φυσική ισορροπία δεν είναι να παίζεις όντας οργανωμένος, αλλά να παίζεις
οργανωμένα». Εάν έχει αμαρτήσει σε κάτι αυτή η Ισπανία του Hierro (σίδερο), και
δεν είναι ένα παιχνίδι λέξεων, είναι στο να σκουριάζει με τη μπάλα, γιατί ποτέ
δεν ήξερε τι να κάνει μ’αυτήν. Η Ισπανία δεν χρειαζόταν περισσότερους μύες,
αλλά περισσότερο εγκέφαλο.
8. Ο Iniesta, καλύτερα αναπληρωματικός. Πριν από χρόνια
θέλησαν να τον συνταξιοδοτηθούν και τώρα θα προτιμούσαν να τον δουν να κάθεται
στον πάγκο. Μια ιεροσυλία. Το ταλέντο πάντα υπό αμφισβήτηση, ξέρετε ήδη. Όπως
άκουσα να λέει σε μια περίπτωση ο Ángel Cappa, κι αυτό ισχύει και στον αμήχανο
ρόλο του Camacho ως σχολιαστής αστέρας του Παγκοσμίου Κυπέλλου, «σ’αυτούς που
λέμε ότι πρέπει να παίζουμε καλά, μας επικρίνουν απ’την αρχή, αλλά αν λες τις
ηλιθιότητες που λέγονται συνήθως ότι πρέπει να δουλέψεις, πρέπει να τρέξεις,
πρέπει να σουτάρεις περισσότερο στο στόχο ή πρέπει να παίξεις απ’τα άκρα,
κανείς δεν σε αμφισβητεί». Φυσικά, επειδή είναι μέχρι εκεί όπου φτάνουν οι
περισσότεροι οπαδοί του ποδοσφαίρου, ακριβώς λόγω της έλλειψης των αναφορών που
τους διδάσκουν, κι ακούγοντάς το θεωρούν ότι ξέρουν πολλά, τουλάχιστον τόσα όσα
ο Καμάτσο...
9. Οι υποτιθέμενες "ματσάρες" του Diego Costa. Η
περίπτωση του Cristiano Ronaldo είναι η πιο εμφανής απ’όλες. Δεδομένου ότι
είναι γεννημένος σκόρερ και παίζει λόγω του ότι και για να σκοράρει γκολ, αν τα
σκοράρει θεωρείται πια ότι έχει κάνει μια ματσάρα. Κάτι παρόμοιο συνέβη με τον
Ισπανο-βραζιλιάνο επιθετικό σε αυτό το Παγκόσμιο Κύπελλο, όπου ξεκίνησε βασικός
και στα τέσσερα παιχνίδια. Μιας και σκόραρε τρία γκολ, δύο στην Πορτογαλία κι
ένα από κόντρα στο Ιράν, αμέσως επαινέθηκε, το οποίο δεν είναι δίκαιο ούτε μ’αυτόν
και ήταν μια απάτη που κατέληξε να κοστίσει ακριβά στην Ισπανία. Είναι αλήθεια
ότι με τον Lopetegui είχε ήδη κερδίσει μια θέση στην εθνική, αν και ποτέ ως βασικό
«9», αλλά ως επιφυλακή.
10. Δεν υπάρχουν παίκτες για να διατηρήσουν το στιλ. Ποιο στυλ;
Φυσικά, αυτό λέγεται, ενώ, για παράδειγμα, οι Iniesta και Thiago είναι στον
πάγκο. Συγχέεται το παιχνίδι της κατοχής με αυτό της θέσης, για να μην
αναφέρουμε το «tiki-taka», έναν υποτιμητικό όρο τον οποίο ο Pep Guardiola ήταν
ο πρώτος που αποκήρυξε και που είναι πολλοί αυτοί που συνεχίζουν να μην καταλαβαίνουν
ότι δεν αποτελείται απλά απ’το να πασάρεις τη μπάλα. Παίκτες που επαναλαμβάνουν
την πάσα τους ξανά και ξανά, δίνουν σε συμπαίκτες που παίρνουν με πλάτη, κανείς
δεν μεταβάλλει τις επιλογές. Έτσι, λογικά, δεν δημιουργούνται χώροι. Ο λόγος; Το
να μην έχεις στο πλάι και, πάνω απ 'όλα, στις προπονήσεις έναν τεχνικό που να ξέρει
τι έχει στα χέρια του. Εάν κάνει νεύματα σ’όλο το παιχνίδι, ένα απ’τα δύο: ή
δεν έκανε τίποτα στις προπονήσεις ή οι παίκτες δεν τον κατάλαβαν. Επειδή οι
παίκτες δεν μπορούν να σε προσέχουν και ταυτόχρονα να παίζουν κι αν ο Hierro,
μετά τη φάση του πέναλτι ενάντια στη Ρωσία, πρέπει να πει στον Piqué να μην πηδάει
με τα χέρια σηκωμένα, σβήσε και παράτα το. Λοιπόν, στην πραγματικότητα το’χουμε
παρατήσει...
Η σελίδα της στήλης στο facebook:
