Η 15η Αυγούστου ή αυτό του Wanda την 1η Ιουνίου;

Του Amalio Moratalla

Απομένουν λίγες εβδομάδες, πάνω κάτω, για να τεθούν αντιμέτωπες οι δύο πρωταθλήτριες Ευρώπης στο Ταλίν. Είναι αλήθεια ότι θα’ναι ο πρώτος ευρωπαϊκός τίτλος της σεζόν 2018/19, αλλά μου φαίνονται όλα πολύ βιαστικά για δύο ομάδες όπως η Ρεάλ Μαδρίτης και η Ατλέτικο Μαδρίτης, των οποίων οι παίκτες εξακολουθούν να ενσωματώνονται σταδιακά, έχοντας υπάρξει, πολλοί από αυτούς, αληθινοί πρωταγωνιστές του Παγκοσμίου Κυπέλλου.

Πέρα από αυτό που σημαίνει και για τους δύο οπαδούς να κερδίσουν απ’τον αιώνιο αντίπαλο την πρώτη κορώνα της σεζόν 18/19, αθλητικά για μένα δεν έχει περισσότερη σημασία από ένα καλοκαιρινό παιχνίδι. Είναι αλήθεια ότι πρόκειται για μια αναμέτρηση με παλμαρέ, απ’αυτά που στη συνέχεια παρατίθενται στις λίστες επιτυχιών, αλλά, φυσικά, το τίμημα μπορεί να’ναι στη συνέχεια πολύ σκληρό.

Τα πόδια -και το κεφάλι- των παικτών έχουν ένα όριο κι αν τους ζητήσεις να’ναι στις 15 Αυγούστου στο μέγιστο, πώς μπορείς να τους ζητήσεις μετά, την 1^η Ιουνίου, εννέα μήνες αργότερα, να συνεχίζουν στο μέγιστο; Που, παρεμπιπτόντως, είναι όταν κερδίζεις τον πραγματικό τίτλο... Αυτόν που σου δίνει ιστορία και κύρος, ας μην το ξεχνάμε. Η προσπάθεια και για τους δύο τίτλους θα’ταν μια φιλόδοξη προσέγγιση, αλλά έχει το ρίσκο της. Ως εκ τούτου, δεν πιστεύω αυτός ο αγώνας του τελικού του Ευρωπαϊκού Super Cup να’ναι για πέταμα, αλλά ούτε και για να παίξουν οι βασικότατοι με κάθε κόστος. Που ακούω ήδη μεν και δε να φωνάζουν για την παρουσία τους στις βασικές εντεκάδες! Απευθύνω έκκληση στη μετριοπάθεια του Lopetegui και του Simeone για να διαχειριστούν το εγώ όλων. Πιστεύετε, αγαπητέ αναγνώστη, ότι θα θυμάται κάποιος, τον Απρίλιο, τον Μάιο ή τον Ιούνιο του 2019, τι συνέβη στο Ταλίν; Εγώ σας λέω ήδη ότι όχι. Σε κάθε περίπτωση, βλέπω περισσότερο έναν αγώνα για αξιέπαινους, canteranos ή για εκείνους που μένει ακόμα ν’αποφασιστεί το μέρος τους, παρά για το να δώσουν τα πάντα ο Modric ή ο Griezmann, ακόμα με την κούραση στα πόδια του προηγούμενου τουρνουά τους.

Τα προγράμματα γίνονται όλο και πιο πιεστικά και οι παίκτες είναι οι ίδιοι. Ή συνηθίζουμε ως θεατές να απολαμβάνουμε πλήρως τα ρόστερ και οι προπονητές ενθαρρύνονται να χρησιμοποιούν το σύνολο του ρόστερ χωρίς να ορίζουν τόσο μια εντεκάδα, ή αυτός ο ρυθμός, χρόνο με το χρόνο, θα’ναι αδύνατο να διατηρηθεί για τους επαγγελματίες του ποδοσφαίρου. Όση μπίζνα και να παράγουν, αυτό έχει ένα όριο. Αυτό της 15^ης Αυγούστου είναι μια χαρά, αλλά αυτό της 1^ης Ιουνίου στο Wanda μπορεί να’ναι το τέλειο.

Η σελίδα της στήλης στο facebook: