Η γνώμη του Jesús Sánchez
Θα το’χετε ήδη ακούσει ως επιχείρημα. Η Μαδρίτη δεν μπορεί να
παραπονιέται ποτέ. Υπάρχει ένα είδος ιστορικής ζυγαριάς βαθμονομημένης απ’όλους
εκείνους που την αγαπούν τόσο που στις διαιτησίες που την αδικούν δικαιολογούνται
γιατί σ’άλλες περιπτώσεις την ευνόησαν. Αυτό, το οποίο μέχρι κάποιο βαθμό έχει
την λογική του, σκεπτόμενοι ότι η διαιτησία είναι μια πολύ περίπλοκη δουλειά
όπου υπάρχουν σωστά και λάθη, λειτουργεί μόνο με την λευκή ομάδα. Μη ψάχνετε αλλού.
Δεν ξέρω αν έχετε δει το ντοκιμαντέρ για τον Μπερναμπέου. Αξίζει τον
κόπο. Μπορεί να βοηθήσει να καταλάβουμε και πάλι πώς τα ψέματα που
επαναλαμβάνονται εκατομμύρια φορές περνούν για αλήθειες. Δείτε το. Και θα δείτε
τις κακουχίες της αποκαλούμενης «ομάδας του καθεστώτος» κατά τη διάρκεια του
πιο σκληρού Franquismo, των 21 ετών χωρίς την κατάκτηση του πρωταθλήματος, τις δυσκολίες
που την οδήγησαν σχεδόν στην εξαφάνιση, το μοβ χρώμα του εμβλήματος, ως φόρος
τιμής στη Δεύτερη Δημοκρατία, οι εκτελέσεις διαφόρων παικτών, στελεχών, ενός απ’τους
προέδρους της. Αποκαλυπτικό.
Αποδεικνύεται ότι αυτό ίσως να εκπλήσσει ως άγνωστο γιατί
έχει γραφτεί μια παράλληλη ιστορία της Μαδρίτης μέσα από φθόνο, μνησικακία και μίσος,
στρεβλώνοντας ότι συνέβη, ιδιαίτερα μετά τις επιτυχίες απ’το χέρι του Bernabeu,
τον πατέρα του νικηφόρου πνεύματός της. Το είπε ήδη αυτός. «Ο antimadridismo
είναι η τιμή που πληρώνουμε για το γεγονός ότι έχουμε περισσότερα πρωταθλήματα
απ’οποιονδήποτε στην Ισπανία, επειδή έχουμε περισσότερα Ευρωπαϊκά Κύπελλα απ’οποιονδήποτε
άλλο στην Ευρώπη». Και δεν πρόλαβε να δει το Έβδομο... Υπολογίστε.
Η Μαδρίτη δεν έχει χάσει αυτή την Liga λόγω των διαιτητών.
Αυτό δεν ήταν τα δύο χρόνια του Heliodoro. Θα’κανε λάθος να δικαιολογηθεί έτσι.
Δεν είναι στο ύψος του μεγαλείου της ούτε στην πορεία της ως πρωταθλήτρια.
Σίγουρα ήταν τυχαίο ότι δεν της έδωσαν ένα πέναλτι μέχρι την 13η
αγωνιστική, ακριβώς όταν πέταξε πάνω από μισό πρωτάθλημα, και το πιο πρόσφατο
σκάνδαλο του τελευταίου Clásico του Camp Nou συμβαίνει τυχαία. Αυτό είναι μέρος
του παιχνιδιού. Δεν θα’πρεπε να μπλέκει μ’αυτό που δεν μπορεί να ελέγξει. Και
δεν πρέπει να περιμένει να την δικαιολογήσει κανείς. Της συμβαίνει απ’την
δεκαετία του 50. Πρέπει να επικεντρωθεί στο ματς στις 26 Μαΐου, στον τελικό του
Κιέβου εναντίον της Λίβερπουλ, ακόμη και με τον κίνδυνο να συνεχίσουν να της γράφουν
την ίδια ιστορία από παρόμοιες θέσεις με παρόμοια κόμπλεξ. Ο Bernabéu το είπε
ήδη.
Η σελίδα της στήλης στο facebook:
