Η άποψη του Jesús Sánchez
Καταλαβαίνω τον madridista που είναι αηδιασμένος.
Καταλαβαίνω ότι πονάει να διαπιστώνει ότι ο αγώνας της ομάδας του είναι επικός,
έχει το μισό κόσμο ενάντια. Καταλαβαίνω ότι δεν καταλαβαίνει γιατί η διαμάχη
είναι viral μόνο όταν οι διαιτητικές αποφάσεις ευνοούν τα συμφέροντά του κι όχι
όταν τα βλάπτουν. Καταλαβαίνω ότι είναι μπερδεμένος σε μια γιορτή όπου μόνο
γιορτάζεται και υπογραμμίζεται αυτό που τον αφήνει άσχημα. Καταλαβαίνω ότι
αναρωτιέται, πηγαίνοντας στην λεπτομέρεια του ματς, γιατί κανείς δεν μιλάει για
το ακυρωθέν γκολ του Isco, το πιθανό 1-1, τόσο αμφισβητούμενο όσο τουλάχιστον
και το πέναλτι του Lucas Vázquez.
Καταλαβαίνω την έκπληξή του όταν διαπιστώνει τα επιχειρήματα
που μετατρέπουν την περίφημη φάση στην «κλοπή του αιώνα». Ακόμη και οι πιο
αξιόπιστοι αναλυτές, οι οποίοι συχνά δεν αντιμετωπίζουν αυτά τα ζητήματα απ’το
βάθρο τους σε άλλες παρόμοιες περιπτώσεις, μπαίνουν στο βούρκο και κραδαίνουν πολεμική
φλόγα ότι το πέναλτι συνέβη στις καθυστερήσεις κι «αυτό δεν σφυρίζεται», σαν οι
καθυστερήσεις να’χαν έναν άλλο κανονισμό. Είναι απογοητευτικό, φυσικά, να βλέπεις
ανθρώπους του ποδοσφαίρου να περνούν απ’το ποδόσφαιρο όταν τους βολεύει.
Καταλαβαίνω πώς μπορεί να αναστατωθεί ο οπαδός του Bernabéu όταν δεν
χρησιμοποιούνται αυτοί οι τόσο χοντροί όροι σ’άλλα ευρωπαϊκά ματς τόσο
αμφισβητούμενα ή και περισσότερο.
Καταλαβαίνω τον προσβεβλημένο madridista επειδή είναι
κουραστικό να υπερασπίζεται μια ομάδα που περπατά στον εγκέφαλο του καθενός.
Ενάντια σ’αυτό είναι δύσκολο να παλέψεις. Τη City την απέκλεισαν κι ο
προπονητής της θυμάται έναν αγώνα της Μαδρίτης από πέρυσι. Ο Arturo Vidal βλέπει
περισσότερο το παιχνίδι της Μαδρίτης παρά της ομάδας του, της Μπάγερν. Κι ούτω καθεξής.
Καταλαβαίνω τον τσουγμένο madridista με την ομάδα του, παρά την
πρόκριση στα προημιτελικά, την όγδοη συνεχόμενη. Καταλαβαίνω το ότι ο
madridista δεν ανέχεται τα πάντα κι ότι συνέβησαν αφόρητα πράγματα στο
Μπερναμπέου. Καταλαβαίνω το θυμό επειδή η Μαδρίτη δεν έπρεπε ποτέ να μπει σ’αυτήν
την επικίνδυνη κατάσταση, αλλά το ποδόσφαιρο είναι ένα μυστήριο. Ακόμα και οι
μεγαλύτεροι μπορούν να απογοητεύσουν. Το είδαμε αυτή την εβδομάδα. Καταλαβαίνω
ότι ο madridista ζητάει πολλά περισσότερα απ’την ομάδα του από μια ανάξια
πρόκριση. Η απαίτηση είναι πάντα μέγιστη και η δόξα με οποιονδήποτε τρόπο δεν
αξίζει.
Καταλαβαίνω ότι ο madridista πρέπει να γνωρίζει ότι υπάρχουν
πάντα κακά παιχνίδια κι ότι αυτό σημαίνει και το να επιβιώνει ακόμη και σε φρικτές
νύχτες όπου ο αντίπαλός σου είναι καλύτερος, πιο έντονος και πιο αποτελεσματικός.
Καταλαβαίνω ότι η Γιουβέντους, γιγάντιος αντίπαλος, έπαιξε επίσης. Καταλαβαίνω
ότι από τόση υποτίμηση μετά απ’αυτό του Τορίνο για να μετριάσει την αξία, ο
οπαδός ξεγελάστηκε σχετικά με τις δυνατότητες της τεράστιας πρωταθλήτρια
Ιταλίας την οποία η Μαδρίτη δεν απέκλειε απ’τη δεκαετία του 80'.
Καταλαβαίνω ότι ο madridista πρέπει να’ναι συγχυσμένος με
τόση πολλή κριτική, τη σωστή και λογική και την κακή λόγω του μίσους. Μπορεί να
φτάσει ν’αναρωτιέται αν έχει προκριθεί ή αποκλειστεί.
Καταλαβαίνω ότι η ζωή συνεχίζει η ίδια, ότι είναι η Μαδρίτη
και οι άνθρωποί της που πάντοτε θα περπατούν μόνοι τους.
Η σελίδα της στήλης στο facebook:
