Του Enrique Marín
Ο πρώην παίκτης, πρώην προπονητής και πρώην ομοσπονδιακός, παίρνει
σήμερα το Βραβείο της Επαγγελματικής Σταδιοδρομίας που απονέμει η «El
Confidencial». Μια σταδιοδρομία που
έχει μόνο μια
σκιά... λευκή
Τα Βραβεία Επιρροής, που διοργανώνονται απ’την «El
Confidencial» σε συνεργασία με το Herbert Smith Freehills για να αναγνωρίζουν
τις εταιρείες, τα διευθυντικά στελέχη και τις πιο διακεκριμένες προσωπικότητες
της χρονιάς, έχουν ανάμεσα στους πρώτους βραβευμένους τους τον Βιθέντε Ντελ
Μπόσκε. Δεν είναι εύκολο να βρει κανείς στον κόσμο του αθλητισμού, κι ακόμη
περισσότερο στου ποδοσφαίρου, ένα πρόσωπο που να’ναι τόσο σεβαστό κι εκτιμώμενο όπως
αυτός ο μοναδικός Μαρκήσιος, τίτλος ευγένειας που χορηγήθηκε στον salmantino απ’τον
βασιλιά Juan Carlos I «για τη μεγάλη αφοσίωσή του στον ισπανικό αθλητισμό και
στη συμβολή του στην προώθηση των αθλητικών αξιών».
Καταγράψτε ότι εγώ ήμουν ο πρώτος που έχω αμφισβητήσει όχι
σε λίγες περιπτώσεις το τακτικό έργο του Del Bosque, πρώτα στον πάγκο της Ρεάλ
Μαδρίτης απ’τις σελίδες της εφημερίδας «Marca» και στη συνέχεια στην εθνική από
άλλα μέσα, ανάμεσα στα οποία περιλαμβάνεται εκείνο ακριβώς που σήμερα του δίνει
το Βραβείο στην Επαγγελματική Σταδιοδρομία. Η διαλλακτική και καταδεκτική
διάθεσή του δεν είναι εύκολο να επικριθεί, αν κι ούτε και δικαιολογεί αυτό το
δικαστήριο συκοφαντών που είχε πάντα γύρω του ο Vicente όταν έχει κερδίσει και που,
κατά τη γνώμη μου, τον έχουν βοηθήσει τόσο λίγο σε συγκεκριμένες στιγμές. Για
παράδειγμα, όταν ο Florentino Pérez δεν του ανανέωσε τη σύμβαση ως προπονητή
της Μαδρίτης παρά το γεγονός ότι του’χε δώσει δημόσια το λόγο του ή όταν έπρεπε
να εγκαταλείψει τη θέση του ομοσπονδιακού μετά το Παγκόσμιο Κύπελλο της
Βραζιλίας, αν όχι νωρίτερα.
Η καριέρα του Del Bosque είναι αδιαμφισβήτητη. Αν σαν
παίκτης της Μαδρίτης κέρδισε πέντε πρωταθλήματα και τέσσερα κύπελλα ως
προπονητής της λευκής ομάδας επέκτεινε το παλμαρέ του σηκώνοντας δύο Champions League, δύο πρωταθλήματα, ένα
Διηπειρωτικό, ένα Supercopa Ισπανίας κι ένα Ευρώπης, επιπλέον με το ότι ανακηρύχθηκε
προπονητής της χρονιάς 2002 απ’την UEFA. Πλέον στην εποχή του ως ομοσπονδιακός προπονητής,
κατέκτησε το Mundial 2010 και το Euro 2012, έτος κατά το οποίο αναγνωρίστηκε ως
ο καλύτερος προπονητής της χρονιάς απ’τη FIFA. Αργότερα του απονεμήθηκε ο Μεγάλος
Σταυρός του Βασιλικού Τάγματος του Αξιέπαινου Αθλητισμού, η υψηλότερη διακριτική
τιμή που δίνεται στον αθλητισμό στην Ισπανία και στην οποία επίσης έχω την τιμή
ν’ανήκω εγώ, ακριβώς λόγω ανθρώπων που της δίνουν κύρος όπως αυτός, κι ο Μεγάλος
Σταυρός του Τάγματος της Δευτέρας Μαΐου, μέγιστη διάκριση της Κοινότητας της
Μαδρίτης.
Ο Del Bosque, του οποίου του αρέσει να καθορίζεται ως «ένας
προπονητής της cantera που κέρδισε ένα Mundial» δεν έχει υπερηφανευτεί ποτέ για
τίποτα. Αντίθετα. Εκεί όπου ήθελαν να τον ακούσουν, ο ίδιος ανέλαβε να απομυθοποιήσει
την επιτυχημένη καριέρα του. Το έκανε, για παράδειγμα, κατά τη διάρκεια ενός
συνεδρίου που προσφέρθηκε στους προπονητές στο Σαν Σεμπαστιάν. Με μια ταπεινότητα
καθόλου προσποιητή και η οποία τον εξυψώνει ακόμη περισσότερο κι απ’το παλμαρέ
του, ο Del Bosque απέδωσε όλα τα εύσημα στους παίκτες του. Ωστόσο, όπως ακριβώς
για τις ήττες αναζητούνται ένοχοι, οι νίκες χρειάζονται να εντοπίζουν τους υπευθύνους
τους. Και δεν είναι ότι ο Vicente δεν ήταν υπεύθυνος για τις επιτυχίες της Ρεάλ
Μαδρίτης και της εθνικής ομάδας, αλλά στο δίκαιο μέτρο του, χωρίς να θέλει να
τον βλέπουν ως κάποιο που ούτε ο ίδιος δεν αναγνωρίζει.
«Ήταν η καλύτερη στιγμή για να’ρθω επειδή υπήρχε μια καλή
ομάδα παικτών, ένα στυλ παιχνιδιού κι όλα ήταν σε τάξη», έχει πει και διατηρεί
πάντα ο salmantino. «Εμείς φέραμε τη συγκομιδή μας, αλλά δεν θελήσαμε να
διαγράψουμε τίποτα απ’τον προηγούμενο ομοσπονδιακό», διαβεβαιώνει για να υπενθυμίσει
ότι «προέρχονταν απ’την κατάκτηση πολλών τουρνουά και δεν ήταν η μοιρολατρία
που είχε η εθνική για πολλά χρόνια. Μας δυσκόλευε πολύ, είχαμε ακόμα κι ένα
κόμπλεξ κατωτερότητας σε παίκτες και οπαδούς απέναντι στους Γερμανούς ή τους
Γάλλους. Το ποδόσφαιρο έχει συμβαδίσει με την εξέλιξη της κοινωνίας και το γκολ
του Iniesta είναι μια φανταστική στιγμή του ισπανικού ποδοσφαίρου».
Το καρφωμένο αγκάθι της Ρεάλ Μαδρίτης
Είναι δύσκολο να δει κανείς τον Del Bosque στραβωμένο, αλλά
αρκεί να του υπενθυμίσει την προαναφερθείσα έξοδό του απ’την Ρεάλ Μαδρίτης για
να αλλάξει το πρόσωπό του. "Δεν ήταν κατάλληλοι για να διώξουν ένα άτομο
που ήταν 36 χρόνια στο club. Γνωρίζω ότι το να μείνεις καλά μ’αυτόν που απολύεις
είναι πολύ δύσκολο, αλλά υπάρχουν περιπτώσεις και περιπτώσεις. Πιστεύω ότι
προσπάθησαν να διορθώσουν το χάος, αλλά κάθε μέρα ήταν πιο αδέξιοι. Δεν είχαν
ούτε την παραμικρή λεπτότητα. Με πόνεσε πάρα πολύ, ένιωθα ένας άνθρωπος του
συλλόγου και, χωρίς να ακούγεται αλαζονικό, σκεφτόμουν ότι ήμουν απαραίτητος.
Αν και ήξερα ότι κάποια στιγμή θα’ρχόταν κάποιος και θα τα πήγαινε καλύτερα,
ένιωθα αποτελεσματικός και πολύ εγκαταστημένος στο κλαμπ".
Η αλήθεια είναι ότι τα χρόνια έχουν περάσει, ο Vicente έχει
αφήσει την εθνική και, όπως συμβαίνει και με τον Ίκερ Κασίγιας των χιλίων πια
συμμετοχών, η εικόνα του εξακολουθεί να αντιμετωπίζεται με καχυποψία απ’αυτό το
κομμάτι του το madridismo που αποτίει φόρο τιμής στο «Ανώτατο Ον». Υπάρχουν αυτοί
που δεν του συγχωρούν το ότι αρνήθηκε να λάβει το μετάλλιο τιμής του συλλόγου,
αν κι αυτός το εξήγησε. "Εγώ δεν ήθελα αφιερώματα ή ανοησίες, είμαι
αντίθετος σ’αυτό, αλλά ήθελα την φυσικότητα ενός ανθρώπου ο οποίος έχει υπάρξει
πολύ πιστός σ’αυτούς και θα παραμείνω πιστός στο σύλλογο. Το ότι λέω αυτό δεν σημαίνει ότι πάω ενάντια στη Μαδρίτη, δεν είναι ότι πάω ενάντια στην
ομάδα, γιατί με έχει κάνει να μεγαλώσω. Δεν δέχτηκα το μετάλλιο τιμής γιατί δεν
αισθανόμουν άνετα".
Υπάρχει μια φράση που του Vicente του αρέσει ιδιαίτερα και την
οποία σίγουρα θα θυμάται επίσης σήμερα: «Αυτό που συμβαίνει, βολεύει». Του Del
Bosque εξακολουθούν να του οφείλουν μια συγγνώμη στο ίδιο του το σπίτι, επειδή ως
τέτοιο θεωρεί τη Ρεάλ Μαδρίτης. Φυσικά αυτή θα’πρεπε να γίνει αισθητή, στην
καρδιά, όχι μπροστά στη γκαλερί για να μείνουν καλά στην κοινή γνώμη. Αυτό τη
σήμερον ημέρα είναι αδιανόητο σ’ένα club που ο πρόεδρός του θεωρεί πολυεθνική
και το διαχειρίζεται ως τέτοια. Χωρίς αισθήματα και κανένα άλλο χρώμα πέρα απ’του
χρήματος. Οι αξίες του Del Bosque είναι άλλες, συγκεκριμένα οι αυθεντικές αξίες
της Μαδρίτης.
Η σελίδα της στήλης στο facebook:
