Του
Santiago Segurola
Το αξέχαστο γκολ του Κριστιάνο Ρονάλντο -τέλεια επιτομή αισθητικού
θαύματος, εκτελεστικής ακρίβειας και περιφρόνησης των φυσικών νόμων- επανέκδωσε
στο Τορίνο τη νίκη Μαδρίτης στον τελικό του Κάρντιφ, με την ίδια σύνθεση και τα
ίδια τρία γκολ διαφοράς επί της Γιουβέντους. Η μόνη επιφύλαξη ήταν αυστηρά ποδοσφαιρική:
η Ρεάλ Μαδρίτης έχει αυξήσει την απόστασή της απ’τον τωρινό μεγάλο κυρίαρχο στο
ιταλικό ποδόσφαιρο.
Η μεγάλη αλλαγή σε σχέση με το Κάρντιφ σχετίζεται με τις αποφάσεις
του Ζιντάν, εντελώς απελευθερωμένος από προκαταλήψεις. Πριν από δύο χρόνια,
όταν διαδέχθηκε τον Rafa Benitez στον πάγκο, ονομάτισε τους Bale, Μπενζεμά και
Κριστιάνο Ρονάλντο ως αδιαμφισβήτητους βασικούς. Οι τρεις τους ήταν βασικοί στον
τελικό του San Siro (2016) εναντίον της Ατλέτικο Μαδρίτης. Το μήνυμα ήταν τόσο
ηχηρό που έμοιαζε γραμμένο στους πίνακες του νόμου.
Ένα χρόνο αργότερα, ο Bale δεν ξεκίνησε στον τελικό του
Κάρντιφ, την γενέτειρά του. Στο Τορίνο, δεν έπαιξε ούτε ένα λεπτό. Ο Μπενζεμά
διατηρεί το καθεστώς βασικού, αλλά αντικαταστάθηκε στο δεύτερο μέρος και η
παρουσία του είναι όλο και λιγότερο σίγουρη, παρά την άνευ όρων τήρηση του Ζιντάν.
Η τροποποίηση της επίθεσης κατά πάσα πιθανότητα μιλάει λιγότερο για μία
ενδεχόμενη απώλεια εμπιστοσύνης του Ζιντάν στους δύο επιθετικούς και
περισσότερο για την αύξηση τη ίδιας του της αυτοπεποίθησης ως προπονητής.
Ο Zidane δεν είναι πλέον ο πρωτάρης τεχνικός σε μια κατάσταση
έκτακτης ανάγκης. Ένας τίτλος πρωταθλήματος και δύο ευρωπαϊκά Κύπελλα τον έχουν
βοηθήσει να εμβαθύνει στις δυνατότητες του ρόστερ, που είναι τεράστιες. Το BBC
είναι μια μεγάλη επίθεση, αλλά η άθικτη κατάστασή του ωθούσε στην ακαμψία της
διάταξης. Ήταν ένα αναγκαστικό 4-3-3. Λόγω των χαρακτηριστικών των τριών ποδοσφαιριστών
-κανείς τους δεν είναι ένας αμυντικός λεγεωνάριος-, η Ρεάλ Μαδρίτης έτεινε να αποσταθεροποιείται
περισσότερο απ’το αναμενόμενο και να φρενάρει τις θεμιτές φιλοδοξίες των Isco,
Asensio και Lucas Vázquez, τρεις νεαροί άνδρες οι οποίοι διακρίνονται μεταξύ
άλλων για την ευελιξία τους.
Ο πρώτος Zidane είχε λόγους με το παραπάνω για να
επιβεβαιώνεται με το BBC. Είχαν το κύρος, τα γκολ και την προστασία του συλλόγου,
πάντα προσεκτικός στην ηγεσία τους στο άλλο ποδόσφαιρο, αυτό που παίζεται στον
εμπορικό κόσμο. Στο βαθμό που ο Ζιντάν έχει προχωρήσει ως προπονητής, ευνοούμενος
από μια εντυπωσιακή συγκομιδή τίτλων, έχει αυξήσει επίσης την ισχύ του. Η παρουσία
του Isco και η απουσία του Μπέιλ στον τελικό του Κάρντιφ είπε αρκετά για την αυξανόμενη
ιεραρχία του, αλλά ήταν στην δυσκολία εκεί όπου ο Ζιντάν έχει αυξήσει την ηγεσία
του.
Ενότητες. Λίγα πράγματα είναι πιο δύσκολα στο ποδόσφαιρο από
το να γίνεσαι ισχυρός σε περιόδους αδυναμίας. Κατά το πρώτο μέρος της σεζόν, η
Μαδρίτη ήταν τόσο απογοητευτική -έφτασε να βρεθεί 21 βαθμούς πίσω απ’τη
Μπαρτσελόνα κι αποκλείστηκε στα προημιτελικά του Κυπέλλου απ’τη Leganés- που η έμφαση
της κριτικής πήγε στον προπονητή. Η θέση του ήταν ανησυχητική. Ωστόσο, ο Ζιντάν
πήρε δύο ή τρεις σημαντικές αποφάσεις: περιόρισε στο ελάχιστο την παρουσία των νεαρών
μεταγραφών -Ceballos, Theo, Llorente, Mayoral και Vallejo-, έφτιαξε εκ των
πραγμάτων ένα ρόστερ μόνο 15 ή 16 παικτών κι εκμεταλλεύτηκε όλες τις τακτικές δυνατότητες
που τον πρόσφεραν.
Στο Παρίσι παρέταξε τους Lucas Vázquez και Asensio στα πλάγια. Στο Τορίνο επανέφερε τον Isco για να παίξει
επιτελικός μέσος. Του Cristiano του έχει αναθέσει οριστικά τη θέση του φορ. Ο
Benzema είναι λιγότερο ουσιαστικός σ’αυτές τις συνθήκες. Ο Μπέιλ, ο πρώτος 100
εκατομμύρια στην ιστορία του ποδοσφαίρου, δεν έχει ξεκινήσει σε κανένα απ’τα
τελευταία μεγάλα ευρωπαϊκά ματς. Πολλές αποφάσεις σε σύντομο χρονικό διάστημα, οι
οποίες αντιστοιχούν σ’έναν προπονητή ο οποίος κέρδισε κύρος με τους τίτλους,
αλλά έχει γίνει δυνατός στην αντιξοότητα. Δηλαδή, όταν μετριούνται οι πεποιθήσεις.
Η σελίδα της στήλης στο facebook:
