Του Jesús
Garrido
Από τότε που ξεκίνησε η σεζόν, στην Μαδρίτη έχουν συμβεί τα
πάντα κι όχι πολύ καλά, μεγάλο μέρος του ρόστερ έχει περάσει από κακές στιγμές,
αλλά όχι ο Nacho, που αποδίδει πάντα στο μέγιστο
Στα προεφηβικά μου χρόνια έβλεπα το ποδόσφαιρο με τον
ενθουσιασμό με τον οποίο ζει ένα παιδί τους αγώνες σ’αυτές τις πρώιμες ηλικίες.
Ενώ στο σπίτι του πατέρα μου δινόταν προσοχή
στην οθόνη απ’τη άβολη ηρεμία του καναπέ, εγώ έπαιρνα μια πλαστική μπάλα, μικρή,
απ’αυτές που πετούσαν απ’τις πλατφόρμες στην Ταφή της Σαρδέλας της Μούρθια, κι
άρχιζα να παίζω έναν τελικό στον οποίο εγώ ο ίδιος εκπροσωπούσα όλες τις
ομάδες. Το γήπεδο ήταν το ίδιο το δωμάτιο και οι θεατές ήταν ο πατέρας μου και
οι αδερφές μου και η μητέρα μου όταν εμφανίζονταν απροσδόκητα ρωτώντας πόσο απέμενε.
Έβλεπα τις αναμετρήσεις με ματιές, της Ρεάλ Μαδρίτης, της Μπαρτσελόνα,
της Ρεάλ Μούρθια, της εθνικής... πανηγύριζα όταν έπρεπε και στενοχωριόμουν στις
στιγμές που υποδεικνύονται γι’αυτό, αλλά εγώ επικεντρωνόμουν στο παιχνίδι μου,
στον τελικό μου. Σ’εκείνες τις λοξές ματιές που έριχνα στην τηλεόραση, όταν
έπαιζε η Μαδρίτη, συνήθιζα να βλέπω πάντα τους ίδιους, τον Raúl, τον Suker, τον
Redondo, τον Roberto Carlos, τον Illgner κάτω απ’τα δοκάρια και τον Hierro να
εκτελεί τα πέναλτι. Και μερικές φορές έπαιζε ένας με λεπτή καστανή χαίτη, όπως
του Redondo, αλλά με το πρόσωπο ενός παιδιού καθάρματος. Ήταν ο Guti. "Αυτός
είναι υπέροχος", έλεγε ο πατέρας μου όταν το έβαζαν. Αλλά δεν ξεκινούσε ποτέ
τα παιχνίδια, έμπαινε μετά για λίγο, έκανε τα δικά του κι ο πατέρας μου χαμογελούσε,
πολύ merengue αυτός. Αλλά δεν έπαιζε ποτέ, αλλά πάντα έπαιζε.
"Αν είναι τόσο καλός, γιατί δεν παίζει;", ρωτούσα
τον εαυτό μου. Είμαι έτοιμος να μπω στα τριάντα και μερικές φορές βρίσκω τον
εαυτό μου να αναρωτιέται το ίδιο πράγμα, σαν μια ρητορική ερώτηση χωρίς
απάντηση, χωρίς καν να την χρειάζομαι. Τώρα δεν μιλώ με τον εαυτό μου για τον
Guti, αλλά για τον Nacho. Αν είναι τόσο καλός, γιατί δεν παίζει περισσότερο;
Γιατί είναι πολύ καλός, εξαιρετικός. Ως άνθρωπος που είναι, έχουν υπάρξει υπήρξαν
κάποιες περιπτώσεις που έσφαλε, έχει χάσει τη θέση, ή ένα άλμα ή ένα τρέξιμο,
αλλά η απόδοσή του είναι σταθερή, σαν ένα αντικείμενο που γλιστράει μέσα στο
διάστημα. Δεν θυμάμαι να’χε έναν τραυματισμό αντάξιο μιας ιατρικής ανακοίνωσης,
ούτε ένα κακό πρόσωπο σ’έναν προπονητή επειδή δεν το έβαζε να παίζει όσο άξιζε.
Κι όταν τον βάζουν, παίζει και πάντα τα πάει, τουλάχιστον, καλά. Ίσως να
φαίνεται λίγο περισσότερο ενώπιον της απουσίας ενός αλάθητου στόπερ...
Το γιατί ο Guti δεν ήταν αδιαμφισβήτητος το κατάλαβα με την
πάροδο του χρόνου, βλέποντας πολλούς αγώνες. Ο Guti δεν έπαιζε πάντα γιατί ήταν
πιο ασταθής κι από μια τάρτα, αλλά κατέληγε πάντα να παίζει με όλους τους
προπονητές, διότι, όσο κι αν κουνάς μια τάρτα και τρέμει και τρέμει, παραμένει
πάντα σε όρθια θέση. Το '14' μπορούσε να ολοκληρώσει ένα παιχνίδι μ’ένα μεγάλο
γκολ, δύο ασίστ και μια κόκκινη. Διέθετε, όμως, τόση ποιότητα στο αριστερό του
πόδι που όλοι οι τεχνικοί του κατέληγαν στο ότι άξιζε τον κόπο να τον βάζουν
που και που (ποτέ κανείς δεν τον έβαζε πάντα) για να έκανε τον Ρονάλντο τον πιο
ευτυχισμένο επιθετικό στον κόσμο. Και τον Morientes και τον Van Nistelrooy και μέχρι
και τον Benzema, ο οποίος κλαίει ακόμα από συγκίνηση όταν θυμάται εκείνο το
πολυτελές δώρο του Riazor.
Ο Guti δεν ήταν ποτέ σταθερός, ο Nacho είναι. Αλλά ο Nacho
δεν παίζει. Ψέμα, παίζει. Είναι ο δεύτερος πιο χρησιμοποιημένος παίκτης του
Zidane. Κι όμως, η αλήθεια είναι ότι αν ήταν πάντα όλοι υγιείς, ο Nacho θα
ξεκινούσε πάντα στον πάγκο, όπως έκανε στους τρεις τελικούς του Ευρωπαϊκού
Κυπέλλου που έχει κερδίσει ο canterano. Είναι ένας εφεδρικός, ο καλύτερος
εφεδρικός, αλλά αυτό δεν συμβαίνει. Εάν δεν υπάρχουν άλλοι, παίζει, αν υπάρχουν,
στον πάγκο. Πάρα πολλές φωνές του είπαν να μην ήταν ανόητος, να’πιανε την
πόρτα, να δει το πόσο καλά πάει στον Morata, ότι τι κάνεις εκεί περιμένοντας να
τραυματιστεί ο Varane ή ν’αποβάλλουν τον Ramos, ότι θα’σαι ένας αιώνιος
αναπληρωματικός. Είναι madridista κι όσο παίζει περιστασιακά (και κάθε φορά περισσότερο
από περιστασιακά), είναι χαρούμενος να βοηθάει την ομάδα που έχει στις φλέβες
του.
Τώρα ρωτάω τον εαυτό μου, πλέον καθιστός, χωρίς να δίνω
κλωτσιές στη μπαλίτσα, είναι φυσιολογικό να’ναι ο καλύτερος της Μαδρίτης; Κατανοείστε
αυτό το "καλύτερος". Δεν είναι αυτός που έχει την περισσότερη ποιότητα,
ούτε αυτός που ξεχωρίζει περισσότερο, ούτε ο πιο όμορφος, κάνει μόνο ό, τι
πρέπει να κάνει καθημερινά, χωρίς δικαιολογίες. Απ’τη γενιά του Σούκερ περάσαμε
στου Κριστιάνο και του Ράμος, και κανένας απ’αυτούς δεν είναι όπως ο Nacho, όχι
φέτος, όχι όταν κανείς απ’το ρόστερ δεν φαίνεται διατεθειμένος ν’αναλάβει έναν κυρίαρχο
ρόλο, του απόλυτου ηγέτη που τραβάει προς τα εμπρός με ό,τι υπάρχει. Δεν είναι αυτός
ο ρόλος του Nacho κι ούτε θα τον παίξει, στην πραγματικότητα. Χρησιμεύει μόνο
ως παράδειγμα προς μίμηση, του ανθρώπου του συλλόγου που δεν βγάζει ούτε φωνή
ούτε κάνει έναν κακό αγώνα. Κι απ’αυτό θα μπορούσαν να μάθουν μερικοί...
Η σελίδα της στήλης στο facebook:
