Του Enrique Marin
Επτά χρόνια μετά την έξοδό του απ’την πίσω πόρτα και σχεδόν με περισσότερους διοικητικούς παρά οπαδούς, να τον αποχαιρετούν, το πρώην «7» της Μαδρίτης υποχωρεί ενώπιον της επιμονής του Florentino Pérez
Όταν το καλοκαίρι του 2010 ο Ραούλ αποφάσισε να φύγει απ’τη Ρεάλ Μαδρίτης απ’την πίσω πόρτα, ζήτησε συμβουλές απ’τον καλό φίλο του, Γκουαρντιόλα, ο οποίος τότε είχε ήδη δύο σεζόν και οκτώ τίτλους με τη Μπαρτσελόνα, στην οποία ο Πεπ επέστρεψε με δίπλωμα προπονητή -και γυμναστή- για να καθοδηγήσει τη θυγατρική. «Ο αντίπαλος που θαύμαζα περισσότερο είναι ο Guardiola, τον αγαπώ πολύ», είπε ο Ραούλ στο ψυχρό αντίο του, σχεδόν με περισσότερους διοικητικούς παρά οπαδούς, να τον αποχαιρετούν, πρακτικά μ’έναν λαθραίο τρόπο. «Ο Ραούλ είναι ο πιο σημαντικός Ισπανός παίκτης δεν ξέρω πόσων ετών, θα’λεγα όλων των εποχών. Αυτό που έχει κάνει είναι εντυπωσιακό. Για μένα είναι ο καλύτερος», είπε γι’αυτόν, ο φίλος του, Pep.
Το 2008, ο Ραούλ Γκονζάλες Μπλάνκο υπέγραψε ένα συμβόλαιο ζωής, λόγω του οποίου φαινόταν μοιραίο να τελειώσει την καριέρα του στη Ρεάλ Μαδρίτης. Αλλά η ιστορία άλλαξε και δεν είχε ένα αίσιο τέλος, όσο κι αν και τώρα ο Μαδριλένος καταπίνει την υπερηφάνεια κι επιστρέφει έχοντας απορρίψει επανειλημμένα την προσφορά του προέδρου να το κάνει. Σε μια συνέντευξη με το περιοδικό «Panenka», το πρώην «7» της Ρεάλ Μαδρίτης, νούμερο που κληρονόμησε και μονοπωλεί ο Κριστιάνο Ρονάλντο, διαβεβαιώνει ότι «το να φύγω απ’την Μαδρίτη δεν ήταν εύκολο, αλλά όταν αποφασίστηκε και συνέβη ήταν πλέον καλοκαίρι». Μιας και τώρα επιστρέφει, ακόμα κι αν ούτε αυτός δεν ξέρει πολύ καλά γιατί, είναι προφανές ότι ο Ραούλ προτιμά την διπλωματία και να μην αντιμάχεται. «Ήταν περισσότερο από συμπωματικά θέματα παρά λόγω έλλειψης αγάπης του συλλόγου ή μιας κακής σχέσης. Θα μπορούσε να’ταν καλύτερο, αλλά έγινε υπό αυτούς τους όρους κι ο χρόνος βάζει τα πάντα στη θέση του».
Στην ίδια αυτή συμβιβαστική γραμμή, ακριβώς το μόνο που επιδιώκει ο Florentino Pérez με την επιστροφή του στη Ρεάλ Μαδρίτης, ο Ραούλ θυμάται: «Μετά από τρία χρόνια είχα αυτό το παιχνίδι όπου μπόρεσα να αισθανθώ την υποστήριξη των οπαδών». Και, όπως λέει: «Εύχομαι, σταδιακά, αυτοί που βρίσκονται περισσότερο χρόνο στο σύλλογο να μπορούν αποχαιρετήσουν μ’ένα ωραίο τρόπο και η ιδέα του συλλόγου είναι αυτή». Το πιο περίεργο είναι ότι ο Ραούλ γνωρίζει εξ ιδίας πείρας ότι αυτό δεν είναι έτσι, και υπάρχουν επίσης οι περιπτώσεις του Ίκερ Κασίγιας ή η ακόμα πιο πρόσφατη του Πορτογάλου Pepe. Αν τελικά η δουλειά του περιοριστεί στο να συμβουλεύει τον πρόεδρο, μια θέση που απ’την άλλη πλευρά είναι ήδη κατειλημμένη και είναι περιττό να πω από ποιον, έτσι;, ίσως ο πρώην αρχηγός κάνει τον κ Perez να δει ότι δεν μπορεί να κακομεταχειρίζεται όσους έχουν κάνει μεγάλη τη Ρεάλ Μαδρίτης.
Όταν αποφάσισε να φύγει, ο Ραούλ εξακολουθούσε να’ταν ένα έμβλημα. Πήγε, χωρίς να κάνει φασαρία, στη Σάλκε, την οποία η Ρεάλ Μαδρίτης βοήθησε για να συνεχίσει να τον πληρώνει το ίδιο ποσό μ’αυτό που έπαιρνε όταν έπαιζε στο Bernabéu… Ο Mourinho είχε αντικαταστήσει εκείνο το καλοκαίρι τον Pellegrini και είχε μια συνάντηση με τον αρχηγό την πρώτη μέρα του ως madridista προπονητής. «Εγώ δεν είμαι μέρος της ιστορίας της Ρεάλ Μαδρίτης», είπε ο Πορτογάλος. «Ο Ραούλ είναι, και πρέπει να το σεβαστώ». Ο Μου είχε την ελπίδα να πείσει τον επιθετικό, αλλά η σχέση του Ραούλ με τον πρόεδρό του δεν ήταν ποτέ εντελώς καλή κι επιπλέον φοβόταν ότι τα λεπτά του στο γήπεδο θα μειώνονταν ακόμα περισσότερο. «Η απόφαση να φύγω ήταν δική μου. Ο Μουρίνιο ήθελε να μείνω», διαβεβαίωσε το «7», μετά από λίγο καιρό.
Ο Ραούλ επιστρέφει στη Ρεάλ Μαδρίτης επτά χρόνια αργότερα. Αφού συνέχισε να κάνει ό, τι έκανε καλύτερα, να παίζει ποδόσφαιρο, στη Bundesliga, στο Κατάρ και στο MLS. Στη συνέχεια υπηρέτησε ως πρέσβης της Laliga στις ΗΠΑ, το οποίο σήμανε το να’χει κάποια δυσαρέσκεια με τον madridismo, λόγω του ότι εθεάθη σε μια εκδήλωση της Barca στη Νέα Υόρκη. Τους τελευταίους μήνες έχει συνεργαστεί ως σχολιαστής στο BeIN Sports, όπου εξέθεσε την επιστροφή του στο σύλλογο, με την ευκαιρία του τελικού του Champions League στο Κάρντιφ.
Πριν από λίγες μέρες, η Ρεάλ Μαδρίτης ανακοίνωσε την ακύρωση του συμβολαίου του Víctor Fernández ως διευθυντή της cantera του συλλόγου λιγότερο από δύο χρόνια μετά την υπογραφή του, που κατανοείται μόνο σε προεδρικό και δημοσιογραφικό κλειδί. Ο aragonés ήταν υπεύθυνος για την εκπαίδευση, την διεύθυνση και το συντονισμό των τεχνικών επιτελείων όλων των χαμηλότερων κατηγοριών, καθώς επίσης και των μεταγραφών. Ωστόσο, πρακτικά απ’την άφιξή του στο Valdebebas, δεν κατάφερε να κάνει κανέναν να τον συμπαθήσει. Η έξοδος του Βίκτορ, ο οποίος είχε υπογράψει ένα συμβόλαιο μέχρι το 2018, συμπίπτει με την προσθήκη του Ραούλ στο οργανόγραμμα της διεύθυνσης, αν κι ο προορισμός του, τουλάχιστον άμεσα, δεν είναι στο χόρτο. Ο διευθυντής ποδοσφαίρου, ο βετεράνος κι επιφανής Ramón Martínez, αποκτά και πάλι δύναμη, αν κι αναμένεται σύντομα να υπάρξει άλλη ενσωμάτωση.
Με 16 τίτλους σε 16 σεζόν, συμπεριλαμβανομένων τριών Champions Leagues κι έξι πρωταθλήματα. Μετά το ντεμπούτο του στα 17 του, έχοντας παίξει 741 παιχνίδια και ξεπεράσει τον Alfredo Di Stéfano το 2009 ως πρώτος σκόρερ στην ιστορία της Ρεάλ Μαδρίτης με 323 γκολ. Ειρωνείες της ζωής, χωρίς αυτόν, η Ρεάλ Μαδρίτης κέρδισε το τρόπαιο που ο πρώην αρχηγός δεν κατάφερε ποτέ: το Copa del Rey. «Αυτό είναι το σπίτι μου, κι όταν είμαι έτοιμος να επιστρέψω και να προσφέρω κάτι διαφορετικό, θα επιστρέψω», είπε ο Ραούλ όταν έφυγε. Έχει επιστρέψει, ναι, και του’χουν δώσει ακόμα κι ένα γραφείο, αν κι αυτό που δεν είναι ακόμη γνωστό είναι τι «διαφορετικό» μπορεί να προσφέρει.
Κι αυτή είναι η μεγάλη διαφορά με τον φίλο του Pep, ο οποίος επέστρεψε στη Barça για να ξεκινήσει μια μετεωρική καριέρα ως προπονητής. Αρκεί ν’ακούσετε τον ένα και τον άλλο να μιλάνε για το ποδόσφαιρο για να διαπιστώσετε τη διαφορά. Βλέπουμε τι ξέρουμε, λέγεται συνήθως, αν και σε αυτή την περίπτωση θα ήταν πιο κατάλληλο να το τροποποιήσουμε λέγοντας τι καταλαβαίνουμε. Ο Ραούλ ήταν ένας τεράστιος παίκτης, αλλά είναι δύσκολο τον δούμε να παίρνει τον τίτλο του προπονητή. Φυσικά το ίδιο σκεφτόμασταν για τον Ζιντάν, και εκεί είναι, αυτό είναι που έχει ο πάγκος αυτής της Ρεάλ Μαδρίτης. Σε κάθε περίπτωση, το «7» είναι λευκή κληρονομιά και δεν ξέρω αν η επιστροφή του έχει νόημα, αλλά αυτή που φυσικά δεν είχε ήταν η έξοδός του απ’την πίσω πόρτα, η ίδια απ’την οποία βγήκαν οι Ιέρο, Del Bosque, Κασίγιας, Αντσελότι ή Pepe. Θα’ναι ικανός ο Ραούλ να το αλλάξει αυτό; Θα το δούμε.
Η σελίδα της στήλης στο facebook:
