Του Santiago Segurola
Το μόνο πρόβλημα των ηττών στην προετοιμασία είναι ότι για ορισμένες ομάδες δεν συνηθίζουν να υπάρχουν προετοιμασίες. Ειδικά για την Ρεάλ Μαδρίτης. Έχει ενσωματώσει μια τέτοια νοοτροπία νικητή που καμία ομάδα στον κόσμο δεν μπορεί να επιτρέψει παραχωρήσεις, όποιος κι αν είναι, εναντίον όλων των αντιπάλων και σε οποιαδήποτε στιγμή του χρόνου. Την διέσυρε η Μάντσεστερ Σίτι στο Memorial Coliseo του Λος Άντζελες, το στάδιο όπου πραγματοποιήθηκαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 1932 και του 1984. Χωρίς ορατή διαδρομή κατά τη διάρκεια του αγώνα, η έκθεση εξηγεί, μεταξύ άλλων πραγμάτων, τη μείωση της αθλητικότητας.
Ο Ζιντάν δήλωσε ότι το αποτέλεσμα ήταν πολύ χειρότερο απ’το παιχνίδι. Πιθανότατα είχε δίκιο. Η Μαδρίτη έπαιξε με μια εορταστική ατμόσφαιρα, με λίγη αυστηρότητα, περισσότερο σε αναμονή των λεπτομερειών παρά της δομής, παρά το ότι ξεκίνησε μ’όλους τους βασικούς. Το 4-4-2 επέτρεψε να δούμε τον Bale εκεί όπου θέλει ο Ουαλός παίκτης, στην θέση του επιτελικού μέσου, ευρισκόμενος σχεδόν πάντα στη φυσική του πλευρά, στ’αριστερά. Πέρα απ’αυτό, η ομάδα έμοιαζε μ’αυτή των καλύτερων ημερών της προηγούμενης σεζόν, αλλά με χειρότερο ποδόσφαιρο κι ένα πολύ χοντρό αποτέλεσμα.
Η City άξιζε τη νίκη. Έπαιξε με περισσότερο ενδιαφέρον και μ’ένα μείγμα από παλιούς, νεαρούς και πρόσφατα αφιχθέντες. Άνθρωποι όπως ο Mangala κι ο Nasri, δανεικοί στη Βαλένθια και στη Σεβίλλη την περασμένη σεζόν, είχαν την ευκαιρία τους στο δεύτερο ημίχρονο. Έπαιξαν επίσης οι Yaya Touré και Aguero, δύο είδωλα της City που περιορίζουν το παιχνίδι της ομάδας. Ο Agüero δεν κάνει ούτε βήμα παραπάνω κι ο Τουρέ κινείται με κλάση, αλλά με μια σκανδαλώδη βραδύτητα.
Οι καλύτεροι της αγγλικής ομάδας ήταν οι πιο δραστήριοι, με επικεφαλής τον De Bruyne. Απ’τη Μαδρίτη έλειψε ενέργεια και διαύγεια. Κινήθηκε σε καλοκαιρινό ρυθμό, που μερικές φορές είναι ένας ύπουλος ρυθμός. Μπαίνει σ’αυτήν τη δυναμική και δεν εγκαταλείπει τόσο εύκολα. Της Μαδρίτης της έρχεται θαυμάσια ο τελικός του Σούπερ Καπ. Έρχεται σύντομα και θ’αναγκάσει την ομάδα να βγει απ’την τεμπελιά που βγάζει τώρα.
Κανείς δεν ξεχώρισε και κανείς δεν απέτυχε. Υπό αυτή την έννοια, η Μαδρίτη ήταν ομοιογενής και γκρίζα. Της έλλειψε ζωντάνια. Εκεί είναι όπου αποδεικνύεται αδιαμφισβήτητος ο Κριστιάνο Ρονάλντο. Όλες οι ιδιότητές του είναι σημαντικότατες, αλλά η αγριάδα του τον ξεχωρίζει από όλους τους άλλους. Είναι μια αγριάδα μεταδοτική, καθημερινή, χωρίς κενά.
Ο τελευταίος Κριστιάνο Ρονάλντο, ο εκτελεστής επιθετικός που παρεμβαίνει λιγότερο στο παιχνίδι, έχει διατηρήσει τα επίπεδα του ζήλου που τον έχουν χαρακτηρίσει από τότε που ήρθε στην Ρεάλ Μαδρίτης, από τότε που έφτασε στο ποδόσφαιρο, στην πραγματικότητα. Κανείς δεν συγκρίνεται όταν πρόκειται για τον εμποτισμό της ομάδας απ’αυτή την ανταγωνιστική όρεξη.
Αυτή η ηγεσία του Πορτογάλου επιθετικού δεν έχει βρει απάντηση στα δύο πρώτα παιχνίδια της προετοιμασίας. Είναι ένα κεφάλαιο που ο Gareth Bale δεν καταλήγει να ξεπεράσει. Ποιότητα προς ποιότητα μπορεί να συγκριθεί με τον Cristiano: πρωτοφανές σουτ, είναι το ίδιο ή πιο γρήγορος, πιο ισχυρός, το ίδιο ή καλύτερος κεφαλοσφαιριστής. Του αρέσει το γκολ περισσότερο απ’το παιχνίδι, και σ’αυτό μοιάζει επίσης στον Κριστιάνο. Τους απομακρύνει η ευθραυστότητα του Ουαλού και η αδηφαγία του Πορτογάλου.
Ο Μπέιλ έχει περάσει στις μύτες των ποδιών μετά απ’τα δύο πρώτα παιχνίδια της Ρεάλ Μαδρίτης. Έχει δικαιολογία -μόλις ξεκίνησε την προετοιμασία-, αλλά είναι ένα πολύ αδύναμο άλλοθι. Εν τη απουσία του Κριστιάνο Ρονάλντο, ο Μπέιλ έχει την ευκαιρία ν’αποδείξει ότι είναι κάτι περισσότερο από έναν ποδοσφαιριστή με μεγάλες συνθήκες. Θα’πρεπε να προσφέρει την κλάση της ηγεσίας που συνδέεται με τα πραγματικά αστέρια, ακόμα περισσότερο με την απουσία του Κριστιάνο Ρονάλντο.
Δύο ματς στις Ηνωμένες Πολιτείες κι ο Bale συνεχίζει στον αέρα του, κάπως νωχελικός, φιλικός, χωρίς μετάδοση, χωρίς ζήλο. Παίζει όπου του αρέσει, αλλά εν αντιθέσει δεν μεταδίδει την ιδέα της ηγεσίας, με μια απρόβλεπτη συνέπεια: δύο παιχνίδια χωρίς τον Κριστιάνο Ρονάλντο και η σημασία του αυξάνεται.
Η σελίδα της στήλης στο facebook:
