Του Jesús Garrido
Λίγα αστέρια έφυγαν με τιμές
Τις τελευταίες μέρες έχει περάσει το μήνυμα «η Ρεάλ Μαδρίτης
είναι πάνω απ’τον οποιονδήποτε», αλλά είναι μια ιδέα που έχει σφυρηλατηθεί εδώ
και πολλά χρόνια κι αποδεικνύεται στην έξοδο των αστέρων της
Η ιδιοσυγκρασία της Ρεάλ Μαδρίτης είναι μαστονδοντική. Η FIFA
είπε το 2000 ότι η Μαδρίτη ήταν η καλύτερη ομάδα στον εικοστό αιώνα, ένα
βραβείο που μπορεί να συζητηθεί, αλλά που ίσως θα μπορούσε να ερμηνευθεί με
διάφορους τρόπους, όχι μόνο ως αυτή που έχει κερδίσει περισσότερο ή αυτή που
έχει κάνει τα πάντα καλύτερα, αλλά ως η πιο μεγάλη, η πιο ισχυρή ποδοσφαιρική οντότητα
που έχει δημιουργήσει ο άνθρωπος. Κατά τη διάρκεια των 115 χρόνων της ύπαρξής
έχουν φορέσει τα λευκά δεκάδες παίκτες που θα μπορούσαν κάλλιστα να’χουν μπει σ’εκείνη
την λίστα των πιο επιφανών παικτών στην ιστορία και δεν είναι λίγοι αυτοί που
είχαν κάποια προβλήματα με τον σύλλογο και που, παρά τα όσα έχουν αντιπροσωπεύσει
στα χρόνια της θητείας, έχουν φύγει απ’την πίσω πόρτα, σαν να’ταν κάποιοι ξένοι.
Θα’ναι ο Κριστιάνο ο επόμενος;
«Απ’τη Μαδρίτη έφυγε μέχρι κι ο Di Stefano». Είναι δύσκολο
να μην έχετε ακούσει αυτόν τον ισχυρισμό αυτές τις μέρες μετά την εμφάνιση στον
Τύπο της επιθυμίας του Cristiano να εγκαταλείψει την Ισπανία και, ως εκ τούτου,
τη σημερινή ομάδα του. Τι θέλει να πει; Ότι ακόμη κι ο θεωρούμενος καλύτερος
παίκτης στη madridista ιστορία έπρεπε κάποια στιγμή να φύγει χωρίς τις τιμές που
μπορούσε να αξίζει η επίπτωσή του στο μέλλον της ομάδας. Ο Cristiano, του
οποίου η ιστορική σημασία στη Μαδρίτη είναι παρόμοια με εκείνη του αείμνηστου
Αργεντινού μύθου, αντιμετωπίζει αυτές τις μέρες ένα παρόμοιο δίλημμα -αν και
για πολύ διαφορετικούς λόγους-, που είναι η πιθανότητα να φύγει απ’την πίσω
πόρτα.
Είναι δύσκολο να θυμηθούμε τον τελευταίο σημαντικό παίκτη
στη Ρεάλ Μαδρίτης που έφυγε με τη δυνατότητα να δεχτεί την αγάπη των οπαδών σ’ένα
τελευταίο μεγάλο ματς. Η πιο πρόσφατη ήταν η περίπτωση του Álvaro Arbeloa, ο
οποίος αποχώρησε απ’την ομάδα το περασμένο καλοκαίρι μ’ένα τελευταίο παιχνίδι στο Μπερναμπέου στο οποίο είπε αντίο στην κερκίδα μ’ένα αφιέρωμα που θα’χε αρέσει σε περισσότερους από έναν. Ο προηγούμενος που είχε μια ιδιαίτερη
αναγνώριση ήταν ο Jerzy Dudek. Θα συμφωνήσετε ότι κανείς απ’τους δύο δεν έχει ακριβώς
το προφίλ του madridista «θρύλου».
Ο Ραούλ τιμήθηκε τρία χρόνια μετά την έξοδο απ’το club. Θυμάστε
πως έφυγε ο Ραούλ; Ξαφνικά, στη μέση του καλοκαιριού, η Μαδρίτη κι ο παίκτης,
ανακοίνωσαν μέσω μιας δήλωσης ότι δεν επρόκειτο να συνεχίσει. Ήταν το 2010, μόλις
είχε προσγειωθεί ο Μουρίνιο κι ο τότε αρχηγός κατάλαβε ότι δεν επρόκειτο να
παίζει τακτικά κι αποφάσισε να φύγει. Συνέντευξη Τύπου στο Μπερναμπέου, ποζάροντας
με τα τρόπαια που κέρδισε, ενώπιον λίγων δεκάδων οπαδών στις κερκίδες και στη
Γερμανία. Το σύμβολο του περάσματος της Μαδρίτης στον εκσυγχρονισμό, έφυγε
αθόρυβα. Το ίδιο συνέβη και με τον Guti. Στην πραγματικότητα, ακόμη λιγότερο.
Μια συνέντευξη Τύπου, μερικά δάκρυα, και η μετέπειτα δυσαρέσκεια: «Ο Ραούλ κι
εγώ αξίζαμε ένα καλύτερο αντίο». Στην περίπτωσή του, ακόμη δεν έχει υπάρξει -ούτε
καν έχει εξεταστεί- ένα ματς τιμής, σα να μην είχε υπάρξει στην πρώτη ομάδα της
Μαδρίτης για 15 χρόνια.
Μάλιστα, το να’σαι αρχηγός της Ρεάλ Μαδρίτης φαίνεται να
οδηγεί σ’ένα πικρό αντίο. Τουλάχιστον από τότε που ο Hierro κληρονόμησε το
περιβραχιόνιο του Manolo Sanchis. Ο Sanchis είχε αναγνώριση, συνθήματα στο
Μπερναμπέου, την αγάπη που άξιζε το πρώτο στοιχείο της Γενιάς του Γύπα Quinta, την
ημέρα, επιπλέον, του πανηγυρισμού της Liga του 2001. Ο Hierro έφυγε επίσης μετά
την κατάκτηση ενός πρωταθλήματος, αλλά εκείνος ο πανηγυρισμός ήταν ο πιο ψυχρός
στην ιστορία. Με μία κίνηση, έφυγαν Ιέρο και Del Bosque, δύο σύμβολα, και
κανείς δεν μπόρεσε να τους χειροκροτήσει.
Ούτε και στον Ίκερ Κασίγιας συνέβη. Διασυρόμενος για κανά
δύο χρόνια σα να’ταν η ιστορική Νέμεσις της Μαδρίτης, ο Κασίγιας είπε ότι έφευγε,
σε μια αίθουσα Τύπου στην οποία δεν τον συνόδευε κανένας, ούτε ένα μέλος του club.
Στέκονταν στον σπαραγμό, μόνο με τη βοήθεια μιας επιστολής γραμμένης κι αναγνωσμένης
απ’τον ίδιο, και τους δημοσιογράφους που δεν μπορούσαν ν’αντισταθούν στον
πειρασμό να χειροκροτήσουν αυτόν που θεωρούνταν για πολύ καιρό ως ο καλύτερος
τερματοφύλακας του κόσμου που είχε κερδίσει τα πάντα με τη Μαδρίτη και με τη Ισπανία.
Μετά το γελοίο και την «εξαύλωση» του παίκτη απ’τη δομή του συλλόγου, ο Florentino
κάλεσε εκ νέου τα μέσα ενημέρωσης και τους οπαδούς για ένα δεύτερο αποχαιρετιστήριο την επόμενη μέρα, ντροπιασμένος. Ένας ακόμα που έφυγε χωρίς να
πει αντίο παίζοντας.
Η προσοχή των μέσων ενημέρωσης επικεντρώνεται τώρα στον
Κριστιάνο Ρονάλντο και στις τελευταίες εβδομάδες του ανταγωνισμού, τα μάτια κοίταζαν
μόνο τους δύο τίτλους που επρόκειτο να κερδίσει η Μαδρίτη. Ποιος θυμόταν ότι ο Pepe
άφηνε το σύλλογο μετά από δέκα χρόνια; Όλοι ήξεραν ότι δεν επρόκειτο να
συνεχίσει, ότι δεν επρόκειτο ν’ανανεώσει το συμβόλαιό του που έληγε στο τέλος
του μήνα και, παρ 'όλα αυτά, δεν μπόρεσε να πει αντίο στο γήπεδο. Είναι αλήθεια
ότι ήταν τραυματίας, αλλά ούτε καν αυτός δεν είναι ο λόγος για τον οποίο δεν
τιμήθηκε ο παίκτης που τελείωσε το δράμα στο κέντρο της άμυνας της Μαδρίτης. Ο
πραγματικός λόγος είναι ότι καμία απ’τις πλευρές δεν τόλμησε να παραδεχτεί
δημοσίως ότι δεν επρόκειτο να διατηρηθεί η σχέση μέχρι να περάσει ο τελικός του
Κάρντιφ.
Ο Cristiano είναι ζωντανή ιστορία της Ρεάλ Μαδρίτης, ίσως ο
καλύτερος που έχει φορέσει ποτέ αυτή τη φανέλα και, αν επιβεβαιωθεί η πρόθεσή
του να φύγει, θα’ταν ένας ακόμα στον μακρύ κατάλογο των αστέρων που φεύγουν απ’την
πίσω πόρτα. Τα παραπάνω είναι μόνο μερικά παραδείγματα, αλλά μόνο στα τελευταία
χρόνια υπάρχουν ήδη πολλά περισσότερα: Buyo, Chendo, Redondo, Μοριέντες, Φίγκο,
Ρονάλντο, Helguera, Xabi Alonso... λίγοι τυχεροί έλαβαν αγάπη και ίσως μεταξύ αυτού
του γκρουπ, πρόσφατα, να βρίσκονται μόνο οι Ρομπέρτο Κάρλος και Μπέκαμ, οι
οποίοι έφυγαν κατακτώντας το πρωτάθλημα του 2006-07.
Η σελίδα της στήλης στο facebook:
@suntagm_puskas
