Του Jesús Garrido
Το 2-0 στο 16ο λεπτό δεν ήταν αρκετό
Η Atletico ονειρεύτηκε την ανατροπή μ'ένα 2-0
στο πρώτο τέταρτο, αλλά στη συνέχεια έκανε ένα βήμα πίσω. Πριν απ'το διάλειμμα,
το γκολ του Isco, μετά από μια μεγάλη ενέργεια του Μπενζεμά, καθάρισε τον
ημιτελικό
Δεκαεννέα χρόνια αργότερα, Γιουβέντους-Ρεάλ
Μαδρίτης. Η εκδίκηση του Άμστερνταμ στο Κάρντιφ. Η Ρεάλ Μαδρίτης επέζησε στο
Καλντερόν (2-1) με την υπομονή, και την επιμονή που χαρακτηρίζει την ομάδα του
Ζιντάν στο σκοράρισμα σε όλη την πορεία της στο Champions League. Η Ατλέτικο
Μαδρίτης, για μια ακόμα φορά, αισθάνθηκε ότι το ποδόσφαιρο της χρωστάει μία,
που θα της ξεπληρώσει κάποια φορά, αλλά όχι ακόμα, όχι σε αυτή τη ζωή.
Δεκαπέντε λεπτά rojiblanca αποθέωσης δεν ήταν αρκετά για ν'αποκλείσουν τον μέγιστο εχθρό, έτσι
ώστε το θαύμα να'ταν για μία φορά εφικτό. Η ήττα της Ρεάλ Μαδρίτης είναι η αυτή
που άφησε την καλύτερη γεύση στην ιστορία του συλλόγου. Δεύτερος συνεχόμενος
τελικός, κάτι που δεν είχε συμβεί απ'το 1960.
Στο ποδόσφαιρο, ο όρος «περηφάνια»
χρησιμοποιείται πολύ εύκολα. Υπάρχουν οπαδοί που νιώθουν περήφανοι για παίκτες
που ενδιαφέρονται πολύ λίγο για το τι σκέφτονται αυτοί, που δεν δίνουν δεκάρα
για το τι συμβαίνει στο γήπεδο ενώ είναι σ'αυτό οι ίδιοι. Ο colchonero είναι περήφανος
που δεν είναι σαν τον απέναντι, αλλά αυτό είναι ένα περαστικό σύνθημα που έχει
έρθει στο φως μόνο ως απάντηση σ'αυτό που αυτοί θεώρησαν λανθασμένα προσβολή.
Αυτό που μένει είναι το ανέκαθεν τραγούδι τους για πάντα, αυτό που ακούγεται
κάθε μέρα στο Calderon και μακριά απ'αυτό. «Περήφανοι για τους παίκτες μας»,
φωνάζει το γήπεδο με γεμάτους πνεύμονες για τελευταία φορά στην Ευρώπη. Αν μη
τι άλλο, για 42 λεπτά, χιλιάδες rojiblancos πίστεψαν ότι το αδύνατο δεν είναι
τόσο, και ήταν έτσι επειδή αυτοί που φορούσαν τα χρώματά τους στο γήπεδο τους
κοίταξαν στο πρόσωπο και τους φώναξαν: «Ναι, γίνεται!».
Αντίθετα, αυτοί της άλλης πλευράς της
πρωτεύουσας, πίστευαν μόνο στον εαυτό τους. Το μόνο που σκέφτονταν αυτοί που
φορούσαν το τρομακτικό μαύρο ήταν ότι αυτοί ήταν αρκετά καλοί έτσι ώστε ότι κι αν
συναίβενε, το Κάρντιφ ήταν ο τελικός προορισμός. Σε τέτοιο βαθμό που δεν τους
ένοιαξαν τα πρώτα δεκαπέντε λεπτά του παιχνιδιού. Τους περίσσευαν άμεσα. Γιατί
να τρέχουν και να παλεύουν για κάθε μπάλα, σα να'θελαν ν'ακούσουν τον προπονητή
που είπε «θέλουμε να σκοράρουμε και να κερδίσουμε», αν γνώριζαν με κάποια
βεβαιότητα ότι, κάνοντας αυτό που κάνουν πάντα, βάζοντας ένα γκολ, το πράγμα
ήταν τελειωμένο; Για 16 λεπτά κάθησαν πεπεισμένοι ότι αυτό το γεγονός θα
συνέβαινε φυσιολογικά και πλέον με το 2-0 τους συνέβη ότι ίσως αυτό το «έρχεται
ο λύκος» αυτή τη φορά θα'ταν αλήθεια.
Μια εβδομάδα και μια μέρα είναι περισσότερο
από αρκετή για να παρακινήσει τον οποιονδήποτε. Στην Atleti, στην πραγματικότητα,
χρειάζεται ένα λεπτό για να πάρει την επιθυμητή ποσότητα κινήτρου, κι αυτό ήταν
πολύ υψηλό. Δεν έχει εξαπλωθεί μόνο στις κερκίδες, αλλά μεταφέρεται και στους
παίκτες. Σ 'αυτά τα 16 λεπτά της ινδιάνικης μαγείας, η Ατλέτικο Μαδρίτης έκανε
απείρως περισσότερα απ'ότι στα 90 λεπτά του πρώτου σκέλους. Θα'λεγα
περισσότερα: η Ατλέτικο σ'αυτό το τέταρτο της ώρας έκανε περισσότερα απ'ότι στο
πρώτο σκέλος και στα δύο ντέρμπι πρωταθλήματος μαζί. Όλες τις ευκαιρίες που δεν
είχε σε 270 λεπτά τις συμπύκνωσε σ'αυτό το μικρό κομμάτι της ψευδαίσθησης.
Σύντομα, ο Κόκε συναντήθηκε με τον Keylor Navas· στο 12ο, ο Σαούλ
έβαλε το γκολ του του μεγάλου ματς για να μην χαθεί η παράδοση· και στο 16’, ο
Griezmann δεν απέτυχε (αυτή τη φορά) απ'το σημείο του πέναλτι.
Η πρώτη μπάλα του αγώνα ήταν ένα κλέψιμο της
Ατλέτικο. Η πρώτη ευκαιρία ήταν rojiblanca. Το πρώτο γκολ επίσης. Αλλά ο
τελικός θα’ναι λευκός. Επειδή δεν φτάνουν δεκαπέντε λεπτά για να κάνεις αυτό
που πρέπει να κάνεις στα 180, αυτό χρησίμευσε στη Barca μια φορά, όχι δύο, όπως
φάνηκε κατά της Γιουβέντους. Και τα θαύματα συμβαίνουν μία φορά κάθε τρισεκατομμύρια
έτη. Ο Cholo Simeone απέδειξε για άλλη μια φορά ότι η ομάδα του μπορεί να
παίξει καλά αν θέλει, ότι μπορεί να σαρώσει τον αντίπαλο μ’ένα συνολικό
ποδόσφαιρο βασιζόμενο στην ένταση, την πίεση και την ποιότητα, επειδή η Atleti
την έχει, αν και προσπαθεί να την κρύψει πιο συχνά απ’ότι θα’πρεπε.
Απ’το ρόστερ της Atlético δεν είναι πλέον
τόσοι πολλοί αυτοί που έχουν ζήσει τη Λισαβόνα και το Μιλάνο. Το τελευταίο ναι,
είναι πολλοί, σχεδόν όλοι. Αυτοί που δεν ξέρουν από πρώτο χέρι τι συνέβη στο Da
Luz έχουν ενημερωθεί και κατανοούν τι ήταν εκείνο και η συσσώρευση του πόνου
που υπήρξε στο San Siro. Αυτό το πένθος συνεχίζεται στην Ατλέτικο και δεν θα
θεραπευτεί για δεκαετίες. Είναι τέσσερις συνεχόμενες σεζόν που αποκλείεται
απ’τον ίδιο αντίπαλο στο δρόμο προς το ευρωπαϊκό όνειρο. Απ’το 2-0 και μετά, η
Ρεάλ πήρε το τιμόνι και δεν το άφησε μέχρι που ο Cakir έβαλε τέλος στην τοπική
δοκιμασία. Ο Kroos έθεσε το φως κι ο Μπενζεμά, τη μαγεία. Μ’αυτό το μικρό μίγμα
των συστατικών, η Μαδρίτη έκανε ό, τι έπρεπε να κάνει για να πάρει το εισιτήριό
της για τον τελικό.
Η ενέργεια του Μπενζεμά στο γκολ είναι μιας
ποιότητας που συναντάται μόνο στις καλύτερες γκαλερί τέχνης στον κόσμο. Ένα
υπέρτατο έργο ενός παίκτη που συσσωρεύει στα πόδια του τόση ποιότητα όση και
φειδώ στον εγκέφαλό του. Η σταθερότητα δεν υπήρξε ποτέ φίλη του Karim κι ως εκ τούτου το Μπερναμπέου μερικές φορές δεν τον αντέχει και του υποδεικνύει κατηγορηματικά ότι δεν είναι ευχαριστημένο. Αλλά εμφανίστηκε όταν έπρεπε. Άδειασε με
πολυτιμότητα τους τρεις αντιπάλους πάνω στην γραμμή του ασβέστη, τους άφησε να
κάθονται και τους έβαλε πίσω έτσι ώστε ο Kroos να κάνει μια πάσα στα δίχτυα που αποσοβήθηκε
με μια θεαματική απόκρουση του Oblak. Αλλά αυτή η ενέργεια άξιζε ένα γκολ. Ο Isco, ο οποίος ήταν βασικός αντί για τον Asensio και τον James, έβαλε το γκολ του,
ένα ακόμα, ένα ακόμα που δικαιολογεί το θόρυβο που υπάρχει γύρω του για την
παραμονή του. Ένα γκολ που αξίζει έναν τελικό. Μια ήττα με γεύση δόξας.
Η σελίδα της στήλης στο facebook:
@suntagm_puskas
