Του Jesús Garrido
Αναδύθηκε σαν ένα τζίνι απ’το λυχνάρι
15 τελικοί δεν είναι τυχαίο. Η Μαδρίτη το’χει κάνει
και πάλι και ξανά εναντίον της Ατλέτικο σε μια ήττα που δεν πονάει γιατί
επέστρεψε την λευκή ομάδα στο ίδιο ανέκαθεν σκηνικό
Δεκαπέντε τελικοί. Έχουν υπάρξει 62 τελικοί
του Ευρωπαϊκού Κυπέλλου και σε 15 απ’αυτούς έχει βρεθεί η Ρεάλ Μαδρίτης. Στα 32
χρόνια έπαιξε μόνο έναν, και παρά αυτήν την αρνητική ιστορική συγκομιδή, ο
τελικός του Ευρωπαϊκού Κυπέλλου έχει λευκό χρώμα. Μια θαυμάσια ενέργεια,
αξιοζήλευτη μέχρι εκεί που δεν πάει, του Καρίμ Μπενζεμά, έβαλε τους λευκούς και
πάλι στον τελευταίο αγώνα της κορυφαίας ηπειρωτικής διοργάνωσης, δύο συνεχόμενες
φορές, τρεις φορές μέσα σε τέσσερα χρόνια. Έπρεπε να’ναι στο Vicente Calderón. Η Μαδρίτη του έδωσε το ευρωπαϊκό επιθανάτιο χρίσμα, ποιος άλλος, αν όχι ο
λευκός δράκος, ο εφιάλτης που θα στοιχειώνει την Ατλέτικο Μαδρίτης εις τους
αιώνες των αιώνων. Ποιος Schwarzenbeck;
Ακόμη και πριν δώσει ο Florentino ένα σαχλό όνομα σ’αυτούς που
τραγουδούν στο Μπερναμπέου (δηλαδή, η «Grada Fans»), στο Chamartin τραγουδιόταν ήδη εκείνο το «Είμαστε οι
βασιλιάδες της Ευρώπης». Ο γείτονας το αισθάνθηκε επιτηδευμένο, όπως κι ο culé εχθρός κι ο καθένας, στην
πραγματικότητα, που είχε μια ελάχιστη εχθρότητα για το merengue. Όταν τραγουδιόνταν
αυτό στα χρόνια του Ramón Mendoza ακούγονταν αστείο,
αλλά άρχισε ν’αποκτά νόημα με τον Lorenzo
Sanz, ένα απ’τα λίγα
πράγματα που είχε νόημά στην διοίκησή του. Θα’ναι έξι τελικοί σε 19 χρόνια. Στο
Κάρντιφ θα κλείσει ένας κύκλος, σχεδόν δύο δεκαετίες μετά το γκολ του
Μιγιάτοβιτς (σε σωστή θέση, 'bianconeri'). Η Ουαλία επανασυνδέει Γιουβέντους
και Ρεάλ Μαδρίτης. Η μεγαλύτερη ιταλική εναντίον της μεγαλύτερης ισπανικής. Οι
οικονομίες που αγχώνουν την ΕΕ, ενώπιος ενωπίω.
Όχι πριν πολύ καιρό στους 16. Τούτου λεχθέντος, ναι,
σαν να'ταν ένα κατάλληλο όνομα. Ήταν το ταβάνι της Μαδρίτης, όπως ήταν για την
Ισπανία τα προημιτελικά, και για τον Μίκαελ Μπάλακ οι τελικοί. Για έξι σεζόν,
τη Μαδρίτη μπορούσα να την αποκλείσει ο οποιοσδήποτε. Να σε αποκλείσει στους 16
η Μπάγερν, μπορεί πάντα να γίνει κατανοητό, ακόμα και η Άρσεναλ, αλλά δεν ήταν
αποδεκτό να το κάνει μια Ρόμα με τους Taddei, Cicinho και Tonetto στην αρχική ενδεκάδα ή η Λιόν του Ζουνίνιο, η οποία έμοιαζε τότε τόσο
τερατώδης όσο ο Ajax του Κρόιφ ή Μπάγερν του Μπεκενμπάουερ.
Τη Μαδρίτη αυτήν την στιγμή δεν την φοβίζει
τίποτα και κανένας. Αισθάνεται ικανή να αποκλείσει τους πάντες και να ξεπεράσει
οποιαδήποτε αντιξοότητα που συναντά. Σ’αυτές τις τέσσερις σεζόν στις οποίες
έχει προκριθεί σε τρεις τελικούς, η Μαδρίτη έχει ζήσει τα πάντα. Μια ισοπέδωση
του μεγαλύτερου ευρωπαϊκού εχθρού στην ιστορία, εκεί όπου δεν τον είχε κερδίσει
ποτέ, ένα γκολ στο 93ο λεπτό για να επιβιώσει σ’έναν τελικό, να
αποκλείσει τέσσερις συνεχόμενες φορές την ίδια ομάδα, να δει πως σου ανατρέπουν
μια αναμέτρηση και να την κερδίσει στην παράταση, να αισθανθεί την γκαρότα ν'αγγίζει τον λαιμό στο Calderon και να σταθεί όρθια σαν ένα κερί για να χαμογελάσει με περηφάνια στη
βροχή στο πρόσφατα κατεκτημένο Comanche έδαφος...
Ρώτησαν τον Ζιντάν στην συνέντευξη Τύπου τι ευθύνη
έχει αυτός για τον δεύτερο συνεχόμενο τελικό. Ο Zizou δεν παίνεψε τον εαυτό του, δεν είναι το στυλ
του. Έχει υπάρξει πάντα ταπεινός, λιγότερο με τη μπάλα στα πόδια ή με το
ποδόσφαιρο στο κεφάλι. Η απάντησή του συνοψίζει τη σκέψη του: «Αυτό που κάνω
είναι καλό, αλλά έχοντας αυτό το ρόστερ η αξία είναι δική του. Αυτοί είναι που
βρίσκονται στο γήπεδο, αυτοί που τρέχουν, παλεύουν και σκέφτονται ότι αυτό
είναι δυνατό. Όταν δίνουν το μέγιστο στο γήπεδο, τα πράγματα επιτυγχάνονται». Η
Μαδρίτη, τη σήμερον ημέρα, έχει το καλύτερο ρόστερ στον κόσμο. Θα μπορούσαν να
παίξουν καλύτερα, να κάνουν τα πράγματα με στυλ και την φινέτσα με την οποία ζωγράφιζε
ο Velázquez το τοπίο της Breda, αλλά το κάνουν για να κερδίζουν και να γίνουν ζωντανή ιστορία του
ποδοσφαίρου, και το καταφέρνουν.
Όλοι οι παίκτες της Μαδρίτης μπορούν να’ναι θεμελιώδεις
σε μια καθοριστική στιγμή. Η συσσώρευση του ταλέντου επιτρέπει την άδεια στην
εμπιστοσύνη του ότι οι ατομικότητες ενισχύουν τη συλλογική. Τι είναι η «μαγική ενέργεια»
του Μπενζεμά, αν όχι μια ατομικότητα, που ενισχύει τη συλλογική; Έτσι την
καθόρισε ο Γκάμπι, ο οποίος δεν είναι ύποπτος για το να παινεύει τη Μαδρίτη σε τίποτα.
Για να παραχθεί η ομορφιά, πρέπει να υπάρξουν αυθόρμητα λάθη. Αν ένας μεταξύ των
Godin, Giménez και Σάβιτς είχε
κλείσει τον εξωτερικό διάδρομο στον Μπενζεμά, τίποτα απ’ότι σας λέω δεν θα χρησίμευε.
Δεν συνέβη σε κανέναν να καλύψει αυτό το κενό, όσο κι αν παραχωρούσαν ένα
κόρνερ. Ούτε και στον Μπενζεμά συνέβη αυτό που έκανε, απλά συνέβη.
«Τον ρώτησα πώς πέρασε από’κεί και μου είπε ότι
δεν ήξερε», είπε ο Ζιντάν. Η μαγεία συμβαίνει κι ο καλύτερος μάγος δεν
αποκαλύπτει ποτέ τα κόλπα του. Μάλιστα, ούτε κι ο θεατής θέλει να ξέρει πώς το
έκανε, καθώς η γνώση της αλήθειας, σε ορισμένες περιπτώσεις, αφαιρεί την ομορφιά απ’αυτό
που πίστεψαν ότι είδαν τα μάτια. Ο θεατής θέλει να ονειρευτεί, να φανταστεί ότι
το αδύνατο γίνεται δυνατό, ότι γίνεται να εξαλειφθούν, όπως έκανε ο Butragueño κι όπως έχει κάνει ο
Μπενζεμά, όλοι οι αντίπαλοι πάνω στην τελική γραμμή για να σκοράρει ή να κάνει
να σκοράρουν. Ο Karim είναι ένας ήσυχος τύπος, μερικές φορές πάρα πολύ, και πιθανότατα να
μην έχει περάσει συνειδητά απ’το μυαλό του, αλλά στο βάθος της πιο κρυφής σκέψης
του βρίσκεται χωρίς αμφιβολία μια φράση του Μαραντόνα προς τους κριτικούς: «Να την ρουφήξουν, να συνεχίσουν να την ρουφάνε».
Η σελίδα της στήλης στο facebook:
@suntagm_puskas
