Του Roberto Palomar, αρχισυντάκτη της Marca
Ο Ben Bradlee, ο θρυλικός διευθυντής της Washintgton Post,
έλεγε: «Μία απ’τις απολαύσεις της δημοσιογραφίας είναι ότι ποτέ δεν ξέρεις τι θα
γράψεις όταν θα πας στη δουλειά».
Κάτι παρόμοιο συμβαίνει όταν πάει ο οπαδός στο Bernabeu:
κανείς δεν ξέρει ποια Ρεάλ Μαδρίτης θα συναντήσει. Το αν θα’ναι μια χαρά ή όχι,
θα εξαρτηθεί απ’το αποτέλεσμα.
Μέχρι στιγμής, η Ρεάλ Μαδρίτης έχει απαντήσει με ένα
αδάμαστο πνεύμα στην έλλειψη χτυπήματος. Έχει σώσει 17 βαθμούς σ’αυτό το
πρωτάθλημα μετά το 80ο λεπτό. Το ειδύλλιό της με την αγωνία στο
Τσάμπιονς Λιγκ είναι γνωστό, είναι στα βιβλία της ιστορίας. Ίσως να’ναι η μόνη βεβαιότητα
που πρόκειται να παρουσιάσει η Μαδρίτη στην αναμέτρησή της με την Ατλέτικο: θα
πεθάνει στο γήπεδο.
Θέμα των στυλ
Αν ζητούνταν μια περιγραφή από μια εκατοστή οπαδών για το
πώς θα παίξει η Ατλέτικο στο Bernabeu, δεν θα υπήρχαν αμφιβολίες: ομάδα ενωμένη,
στην κόντρα, κρατώντας το μηδέν, προσπαθώντας να αναχαιτίσει, να μην αφήσει να
γίνει παιχνίδι, να γρατζουνίσει, να ψάξει τις περιστροφές με τον Griezmann, να φορτώσει
δουλειά τον Casemiro...
Ούτε καν οι σημαντικές απουσίες δεν θα προκαλούσαν
αμφιβολίες για τις προθέσεις του Cholo Simeone. Το ίδιο ερώτημα, αναφερόμενο
στην Ρεάλ Μαδρίτης, θα πρόσφερε πιθανότατα πολλαπλές παραλλαγές και μόνο μια
πεποίθηση: η Μαδρίτη θα παίξει... για να σκοράρει. Το πρόβλημα (ή όχι) είναι το
πώς. Με τον πτωτικό ρυθμό με τον οποίο έπαιξε μέρος του πρωταθλήματος εναντίον
της Βαλένθια ή με τον ίλιγγο και την ηλεκτρικότητα του Riazor. Με τον Μπενζεμά
σε κατάσταση λήθαργου ή με τον Asensio να πετά σπάζοντας γραμμές με τη μπάλα
ραμμένη στο πόδι. Με τον Cristiano να προσπαθεί να ντριμπλάρει μια καρέκλα, έξω
απ’την θέση του, ή με τον Isco να λέει «εγώ είμαι εδώ, δώσε μου τη μπάλα».
Ανεξιχνίαστη
Η Μαδρίτη, στο παιχνίδι της, έχει γίνει και πάλι μια
ανεξιχνίαστη ομάδα κι έχει κάνει αρετή την ατέλειά της. Σ’αυτό συμβάλλει ο
διαχωρισμός του Ζιντάν σε βασικούς κι αναπληρωματικούς. Το είπε ο Isco μετά τη
συντριβή της Dépor: «Υπάρχουν έντεκα και στη συνέχεια είμαστε οι άλλοι». Τον Ζιντάν
δεν μπορείς να τον κατηγορήσεις ότι δεν βάζει τους «άλλους», τους παίκτες που
το σώμα του οπαδού ζητά να δει στο γήπεδο -τους έχει δώσει περισσότερη μπάλα
από οποιονδήποτε άλλο και τους έχει στην πρίζα- αλλά για το ότι δεν κάνει μια
καλύτερη ομάδα όταν φθάνουν τα μεγάλα ματς. Μια ομάδα με μια
άλλη μίξη.
Αν εφαρμόσει ο Ζιντάν την επιτακτική ανάγκη που
χρησιμοποιούσε ο Ντι Στέφανο με τους αναπληρωματικούς που παραπονιούνταν -«Πείτε
μου ποιον να βγάλω, πείτε σε ποιον θέλετε να μπει» - οι απαντήσεις θα’ταν σαφείς. Και δεν θα έφταναν μόνο τους στοχοποιημένους
Μπενζεμά και Bale. Το ωστικό κύμα που προκαλείται απ’το λαμπρό παιχνίδι των
«άλλων» αρχίζει να φτάνει το προσωπικό της μεσαίας γραμμής.
