Του Jesús Garrido
Οκτώ Culés νίκες στο Bernabeu απ’το 2009
Η άφιξη του Γκουαρντιόλα στον πάγκο της Barca άλλαξε το
ποδόσφαιρο και, ιδιαίτερα, τα Clásicos. Η Μαδρίτη δεν έχει καταφέρει να
εξισορροπήσει και πάλι μια ζυγαριά που ο Messi αναλαμβάνει πάντα να συντρίβει
Ο Lionel Messi είναι ο μεγαλύτερος εφιάλτης στην ιστορία της
Ρεάλ Μαδρίτης. Αν πιαστούμε απ’τα καθαρά στατιστικά, αυτός ο πρώτος ισχυρισμός που
ανοίγει αυτό το άρθρο είναι μια πραγματικότητα που αποδεικνύεται εμπειρικά.
Αλλά ο τρόμος που αισθάνεται ο madridismo με τον Μέσι πηγαίνει πολύ πιο πέρα.
Είναι ένας φόβος που έχει παρεισφρήσει στα βάθη του λευκού πνεύματος, κάτι που
αισθάνεται στην σπονδυλική στήλη, αυτή η παγωνιά που ανεβαίνει απ’τη σπονδυλική
στήλη μέχρι τον εγκέφαλο, όταν ο Αργεντινός κοντρολάρει μια μπάλα, με προβάδισμα
ή χωρίς αυτό, δεν έχει σημασία, μπορεί να’ναι εξίσου θανατηφόρος. Δεν υπάρχει μια
θεραπεία. Δεν υπάρχει ένα χάπι που μπορεί να πάρει κάποιος για να ηρεμήσει τα νεύρα.
Ψέμα, ναι, ένα ηρεμιστικό για τα άλογα. Όχι για να το πάρει ο οπαδός, αλλά για να
κάνει ένεση στον «νάνο» για να μην ξυπνήσει τη μέρα του αγώνα και να μην πάει
στο Μπερναμπέου.
Το Bernabeu... Chamartin. Θυμάστε όταν ήταν ένα απόρθητο γήπεδο;
Για τον οποιονδήποτε, όχι μόνο για τη Μπάρτσα. Τι εποχές. Ειδικά σ’αυτά τα
παιχνίδια ενάντια στον μεγαλύτερο εχθρό. Η Μαδρίτη δεν είναι ισχυρή στο σπίτι ενάντια
στη Μπάρτσα από τότε που το Clásico αποκαλούνταν σεμνά Μαδρίτη-Μπαρτσελόνα. Εντάξει,
ας είμαστε λίγο πιο ακριβείς: απ’το 2-6. Εκείνη την ημέρα η Barça εισήγαγε έναν
ιό στο σύστημα της Μαδρίτης και μετά από οκτώ χρόνια προσπαθειών, έρευνας,
δοκιμής και λάθους, δεν έχει υπάρξει ούτε ένας προπονητής που να’χει βρει το
αντίδοτο. Ένα σύνδρομο ανίατης ανοσοποιητικής ανεπάρκειας. Υπάρχουν καταπραϋντικά,
μέρες που στις οποίες στη Μαδρίτη ευθυγραμμίζονται τ’άστρα και μπορεί να
χαρίσει στους οπαδούς της μια νίκη γοήτρου, αλλά είναι οι λιγότερες.
Ήταν όλα τόσο απλά, παρατηρώντας τα με την προοπτική του
χρόνου, που ακόμα συγκλονίζει. Μια μέρα ο Γκουαρντιόλα κάλεσε τον Μέσι στις εγκαταστάσεις.
Ήταν αργά, πολύ αργά. «Leo, κοίτα, ξέρω πλέον πώς κερδίζεις τη Μαδρίτη», του
είπε ο Pep. Ο Μέσι πήγε να τον συναντήσει και του εξήγησε τότε τι επρόκειτο να συνέβαινε
στην πρωτεύουσα της Ισπανίας εκείνο το Σαββατοκύριακο. Η ιδέα ήταν λαμπρή, αλλά
δεν ήταν νέα. Έτσι είχε κερδίσει στη Σπόρτινγκ στην αρχή της σεζόν. Ο Μέσι να
παίζει εκεί που δείχνει το νούμερό του, το «10», πίσω απ’τους δύο επιθετικούς.
Θα απομακρύνονταν απ’την δεξιά πλευρά, ο βιότοπος που είχε κατασκευαστεί προηγουμένως
για τον Φρανκ Ράικαρντ και που χρόνια αργότερα θα διέσωζε ο Λουίς Ενρίκε για να
επαναλάβει την τριπλέτα. Ο Μέσι πίσω απ’τους Ετό
και Henry.
Ο Lass δεν κατέληξε κλαίγοντας σ’εκείνο το παιχνίδι, επειδή,
εντάξει, επειδή δεν πείραζε. Αλλά θα μπορούσε κάλλιστα να καταρρεύσει. Αυτός κι
όλος ο madridismo σ’όλη τη Γη. Ο Μέσι έβαλε μόνο δύο. Αλλά δημιούργησε ένα ποδόσφαιρο
που δεν είχε φανεί ποτέ πριν στο Bernabeu. Μια τεχνική λεπτότητα, μια δημιουργική
ομορφιά και μια θανάσιμη σθεναρότητα συνδυαζόμενη στα 170 εκατοστά του
ποδοσφαιριστή. Εκείνη την ημέρα δεν υπήρχαν φωτογραφίες οπαδών με λευκά κασκόλ
να χειροκροτούν τον la Pulga, αλλά είναι αδύνατο να μην ξέσπασαν σε μια επευφημία
μέσα τους, την ίδια στιγμή που ένιωθαν πως έκλαιγε η καρδιά τους.
Έκλαιγαν γιατί κατάλαβαν εκείνη τη στιγμή ότι ήταν ένα 2-6,
μια ασύγκριτη ντροπή, αλλά αυτή η καταστροφή ανακοίνωνε πολλές άλλες. Όλες που
θέλει ο Messi. Από εκείνη την 2α Μαΐου του 2009, γιορτινή στη
Μαδρίτη, η εξέγερση culé δεν έχει τέλος. Έχουν παιχτεί 14 Clásicos στο
Μπερναμπέου σ’αυτό το διάστημα, απ’τα οποία η Barça έχει πάρει τα οκτώ. 8 απ’τα
14! Τα υπόλοιπα, τρεις ισοπαλίες και τρεις νίκες της Ρεάλ Μαδρίτης. 3 στις 14!
Δεν υπάρχει ένα παιχνίδι εντός έδρας εναντίον της Barça που να’ταν άνετο για τη
Μαδρίτη από εκείνο του pasillo στο 2008, σχεδόν πριν από μια δεκαετία. Εκείνο το
2-6 ήταν μια τρομοκρατική επίθεση, καθώς δημιούργησε φόβο μεταξύ των θυμάτων
και είχε ένα ωστικό κύμα που φτάνει μέχρι τις μέρες μας.
Μέχρι ένα Clásico που η Μαδρίτη ήταν φαβορί 100% και
γίνονταν λόγος περισσότερο για μια πιθανή καθαρή νίκη στο στυλ της PSG ή της Γιουβέντους.
Με κάποιον τρόπο που ο Ζιντάν δεν ήξερε να εξηγήσει, ο φαβοριτισμός λειτούργησε
ως καθαρτικό. Οι λευκοί, που προέρχονταν απ’την αδρεναλίνη του Champions
League, οι azulgranas, οι οποίοι προέρχονταν απ’την κατάθλιψη του αποκλεισμού
τους. Οι μεν θρηνούσαν, οι δε ένιωθαν την δύναμη της πρωτοπορίας τους και την
ακολούθησαν στο πεδίο της μάχης σα να τους ωθούσε ένα μαγνήτης που δεν μπορούσαν
να ελέγξουν. Μέχρι κι ο André Gomes έκανε κάτι σωστό. Φάνηκε απ’την πρώτη μπάλα
που άγγιξε. Το αγόρι ήταν ενθουσιασμένο. Πρώτα ξεφορτώθηκε τον Casemiro, στη
συνέχεια τον Μαρσέλο, στη συνέχεια τον Ramos, στη συνέχεια το Bernabeu. Και
έτσι θα’ναι για όσο θέλει αυτός.
Η σελίδα της στήλης στο facebook:
