Του Jesús Garrido
Ντομπλέτα του Αργεντινού, το δεύτερο στο 92'
Σ’ένα απ’τα πιο τρελά Clásicos των τελευταίων ετών, η azulgrana
ομάδα τίθεται επικεφαλής χάρη στην ανάσταση του Αργεντινού, ο οποίος συνέτριψε
την λευκή άμυνα με μια εντυπωσιακή ντομπλέτα
Φασαρία στο πρωτάθλημα. Η FC Barcelona επιτέθηκε στο Μπερναμπέου
κι επιβλήθηκε της Ρεάλ Μαδρίτης, της παίρνει την ισοβαθμία κι αφήνει τον τίτλο
πιο ανοιχτό από ποτέ. Έγινε έτσι γιατί ο Messi ήθελε να γίνει έτσι. Όταν ο
Αργεντινός είναι στα καλύτερά του, δεν υπάρχει ματς που να μπορεί να του αντισταθεί.
Δεν έχει σημασία ότι η Μαδρίτη προηγήθηκε, δεν έχει σημασία που η Barça έπαιξε χειρότερα
εναντίον δέκα απ’ότι εναντίον έντεκα ούτε κι ότι η Μαδρίτη ήταν πιο κοντά στο
3-2 μετά το γκολ του James. Όταν θέλει ο Μέσι, η Μπαρτσελόνα είναι ανίκητη. Δεν
συμβαίνει πάντα, κάτι που χαροποιεί πολύ τη Γιουβέντους, αλλά στη Μαδρίτη
συμβαίνει περισσότερο απ’τον καθένα. Και ειδικά στο Μπερναμπέου, όπου δεν
υπάρχει Clásico εδώ και χρόνια που να’ναι ανώτερη και το επιβεβαιώνει στο
γήπεδο.
Πρώτο Clásico του Ζιντάν στο σπίτι και πρώτη ήττα ενάντια
στη Μπάρτσα. Η γροθιά στο στομάχι που του έχει δώσει ο μέγιστος αντίπαλος είναι
από εκείνες που αφήνουν έναν πεσμένο στο καναβάτσο, με περισσότερη επιθυμία να
μετρήσει ο διαιτητής μέχρι το δέκα και να τερματίσει τον αγώνα, παρά να
προσπαθήσει ν’ανακτήσει την ανάσα και να σηκωθεί. Η Μαδρίτη είχε όλη την
επιθυμία να χάσει. Η Barca όχι. Αυτό ήταν το τελευταίο azulgrana χαρτί έτσι
ώστε η σεζόν να μην ήταν μια μικρή καταστροφή (της απέμενε ακόμα, ότι κι αν συμβεί,
ο τελικός Κυπέλλου) και κατά κάποιο τρόπο, το να αισθάνεται το κρύο της
γκιλοτίνας στο λαιμό της την απελευθέρωσε απ’την πίεση, απ’τον φόβο του κενού
και του θανάτου. Αντιθέτως, στους λευκούς στραγγαλίστηκε όλο το σώμα, κάτι
παρόμοιο μ’αυτό που συνέβη στην Παρί Σεν Ζερμέν: ήταν όλα τόσο ξεκάθαρα, τόσο
εύκολα, ήταν τόσο βυθισμένη η αντίπαλη ομάδα που ξέχασε πώς κερδίζεται.
Η Μαδρίτη έχει παίξει πάντα καλά στα μεγάλα παιχνίδια της
σεζόν. Το έκανε ενάντια στη Μπαρτσελόνα στο πρώτο παιχνίδι, εναντίον των
Ατλέτικο, Ντόρτμουντ, Σεβίλλη, Μπάγερν... Αλλά το δεύτερο Clásico του έτους
ήταν αυτό που της απορρόφησε την αναπνοή. Ξεκινούσε καλά τη μέρα με την
επιβεβαίωση ότι η Barça δεν επρόκειτο να βάλει μια λανθασμένη εντεκάδα με τον Neymar
κι ο Βραζιλιάνος έμενε στη Βαρκελώνη. Στην θέση του έμπαινε ο Paco Alcácer, αυτό
το παιδί που ταιριάζει τόσο στο σύστημα της Barca όσο και μια γάτα ανάμεσα σε
ένα κοπάδι ζέβρες. Οι υπόλοιποι έπαιζαν όλοι, οι καλοί κι όπως ξέρουν να παίζουν,
δηλαδή, με άμυνα των τεσσάρων. Αυτό ήταν γνωστό όταν δόθηκαν οι ενδεκάδες. Εκεί
στράβωσαν τα πάντα. Είναι αυτό, που πρέπει ο Ζιντάν να επιλέγει τον Bale χωρίς
να’ναι καλά σωματικά. Τραυματίστηκε και πάλι στο υποκνημίδιο, αυτή τη φορά στο αριστερό.
Μια αλλαγή λιγότερο για την ομάδα πριν απ’το ημίχρονο.
Πριν αισθανθεί ο Ουαλός αυτό το χαμηλό όριο πόνου που έχει,
η Μαδρίτη και η Μπαρτσελόνα είχαν σκοράρει ήδη. Στη Μαδρίτη το έκανε ο Casemiro
μετά από μια δεύτερη φάση ενός κόρνερ, που πολλοί culés θα’λεγαν ότι δεν έπρεπε
να συμβεί ποτέ τέτοια ενέργεια καθώς θα’πρεπε να’χε αποβληθεί προηγουμένως.
Έκανε ένα τάκλινγκ στον Μέσι στα πρώτα δέκα λεπτά που θα μπορούσε κάλλιστα να
χαρακτηριστεί ως «πορτοκαλί» και στη συνέχεια τον γέμισε φάουλ, μερικά δυνατά,
άλλα μαλακά, όλοι διαμαρτυρόμενα. Δεν πτοήθηκε, όπως λέγεται, αλλά μπήκε στο
παιχνίδι που έψαξε ο Luis Enrique να βάλει τον Μέσι στο «10». Το έκανε ο Γκουαρντιόλα
στο 2-6 και το αποτέλεσμα ήταν πλούσιο. Χωρίς τη δυνατότητα χρήσης τουλάχιστον
μίας πλευράς μην έχοντας τον Neymar, ο Lucho έβαλε τον Messi στο κέντρο κι από’κει
κέρδισε τον αγώνα.
Μέχρι το δεύτερο ημίχρονο, ο Keylor Navas δεν μπόρεσε να
κάνει απόκρουση. Απ’την έναρξη του δευτέρου, έκανε ένα απ’τα καλύτερα παιχνίδια
του ως madridista. Έφαγε τρία γκολ και δέχτηκε γκολ, ως εκ τούτου, για 16ο
συνεχόμενο παιχνίδι, ένα αρνητικό ρεκόρ. Αλλά αν η Μαδρίτη δεν έχασε με
μεγαλύτερο σκορ ήταν επειδή ο «tico» έκανε μερικές εντυπωσιακές επεμβάσεις,
όπως σε δύο τετ α τετ με τους Alcácer και Πικέ, σ’έναν πύραυλο του Μέσι, σ’ένα
βολέ στο πρόσωπό του απ’τον Suarez… ένα ρεπερτόριο αποκρούσεων που ξεπερνούν
ακόμα κι εκείνου του azulgrana ομόλογού του. Το Clásico δεν είναι συνήθως μια ματσάρα. Έχει φήμη λόγω των παικτών
που παίζουν, αλλά μερικές φορές δεν φτάνει το επιθυμητό. Αυτή τη φορά δεν
συνέβη έτσι στο Chamartin, καθώς οι ευκαιρίες υπήρξαν και στα δύο τέρματα.
Η αναμέτρηση έγινε συμμετρική σε κάθε ένα απ’τα ημίχρονά της.
Τόσο στο πρώτο όσο και στο δεύτερο, η Μαδρίτη ξεκίνησε πολύ ισχυρή, στο επίπεδο
άλλων καλών παιχνιδιών της ομάδας του Ζιντάν. Αυτό που άλλες φορές επεκτάθηκε για
αρκετά λεπτά, μερικές φορές για όλο το παιχνίδι, αυτή τη φορά διήρκεσε ακριβώς είκοσι
λεπτά, δέκα σε κάθε ημίχρονο. Ούτε στο ένα ούτε στο άλλο δεν βρήκε τον τρόπο να
σκοράρει εναντίον του Ter Stegen
που έμοιαζε Manuel Neuer.
Η Μαδρίτη τοποθετήθηκε στο αντίπαλο μισό, πιέζοντας την έξοδο της μπάλας, το
οποίο οδήγησε σε ορισμένες azulgranas
απώλειες και σε καλές λευκές φάσεις, αλλά καμία μετατροπή. Αυτό που δεν κάλυψε
η Μαδρίτη ήταν ο Busquets. Φαίνεται απίστευτο να ασκείται πίεση στη Barca, αλλά να εξαιρείται ο
κινητήρας της. Με το «5» ελεύθερο, η Barça έβρισκε σχεδόν πάντα μια διέξοδο. Ο Busquets συνδέονταν
με τον Ινιέστα κι αυτός με τον Μέσι. Και η Barça βρίσκονταν πλέον στο αντίπαλο μισό.
Η Μαδρίτη δεν βρήκε τη Barça της Ευρωπαϊκής καταστροφής,
αλλά τη Μπάρτσα των Clásicos στο Μπερναμπέου. Και τον Μέσι των Clásicos. Μετά
από αυτό το μικρό κομμάτι της madridista κυριαρχίας, η Μπαρτσελόνα αισθάνονταν
πολύ άνετα. Ποτέ δεν είχε βιασύνη για να σκοράρει. Και το έκανε στο ύφος της
στο πρώτο γκολ, με τρόπο λίγο επαναληπτικό στο δεύτερο και στο merengue στυλ στο τρίτο. Ένας
εξαιρετικός συνδυασμός μιας ομάδας που φάνηκε για μια στιγμή να θυμίζει την
καλύτερη ομάδα όλων των εποχών, κατέληξε με τον Messi να δέχεται
μια πάσα του Rakitic
που έξυπνα άφησε ανέγγιχτη ο Suarez,
κι ο Αργεντινός, μετά από ένα ηλεκτρικό κόψιμο στον Carvajal, νίκησε με διαγώνιο σουτ τον Keylor. Το δεύτερο ήταν έργο
του Rakitic μ’ένα υπέροχο
αριστερό σουτ στο παραθυράκι. Το τρίτο στις καθυστερήσεις.
Ναι στο τέλος, το τελευταίο λεπτό πρόκειται να’ναι επίσης cule... και θα’ναι πάντα παρόν
ο Sergi Roberto.
Ο καλπασμός, του ήρωα ενάντια στην Παρί Σεν Ζερμέν, στο 92’ ενάντια σε μια Μαδρίτη
που πετούσε προς τη νίκη όταν ήταν μ’έναν λιγότερο, ματαίωσε όλη τη madridista άμυνα.
Προσπάθησαν να τον ρίξουν δύο φορές κι άφησε πίσω τους πάντες με ενέργεια του πρώτου
λεπτού. Έδωσε στον André
Gomes, ο οποίος δεν τα
πήγε άσχημα, είδηση, κι ο Alba την έστρωσε στον Μέσι για να δώσει στα δίκτυα μια πάσα απ’αυτές
τις δικές του. Τις ανέκαθεν.
Εν τη απουσία του Sergio Ramos, το έπος για τη Μαδρίτη έμενε σχεδόν ξεγραμμένο. Χωρίς τον αρχηγό,
οι πιθανότητες της χαράς σ’έναν τελικό ελαχιστοποιούνται σε ατομικά επίπεδα. Αυτό
που συμβαίνει σ’αυτές τις περιπτώσεις είναι ότι το γκολ του James δεν έχει σημασία, γιατί εμφανίζεται
ένα ακόμα γκολ του αντιπάλου. Ήταν κόκκινη αυτή του Ramos; Λοιπόν ακούστε, μπορεί. Λέμε ότι
το να πας με τα δύο πόδια μπροστά είναι συχνά συνώνυμο της κόκκινης κι αυτό έκανε
ο camero. Ούτε αυτός, ούτε ο Casemiro,
ούτε ο αγκώνας του Marcelo δεν τέλειωσαν τον Messi. Αλλά ο Messi τέλειωσε τη Μαδρίτη. Τελείωσε τα τρία χρόνια χωρίς να
σκοράρει σ’ένα Clásico και τελείωσε τον merengue δρόμο με ροδοπέταλα στο
πρωτάθλημα. Στη Μαδρίτη απομένει ακόμη το μαξιλαράκι του Vigo. Στη Barca, το ηθικό του Μπερναμπέου.
Η σελίδα της στήλης στο facebook:
