Του Jesús Garrido
Ήταν και πάλι αποφασιστικός ως φορ
Τα δύο γκολ του εναντίον της Μπάγερν είναι καθαρού «9».
Τοποθέτηση στην περιοχή, υπερνίκηση του αντιπάλου υπολογίζοντάς την κίνησή του,
κι εκτέλεση με τη μία. Η Μαδρίτη δεν είχε ένα τόσο καθαρό και αποτελεσματικό «9»
απ’τον Ronaldo Nazário
Δεν υπήρξε τίποτα στο ματς του Allianz που να εξέπληξε κανέναν.
Οποιασδήποτε είχε δει κάποια φορά στη ζωή του ένα Μπάγερν-Ρεάλ Μαδρίτης καταλάβαινε
το τι συνέβαινε στο γήπεδο. Περισσότερο αν γνώριζε ακόμη κι ελαφρά την
ιδιοσυγκρασία του κάθε συλλόγου. Οι Γερμανοί λειτούργησαν ως Γερμανοί και η
Μαδρίτη ως Μαδρίτη, που γι'αυτό ο καθένας είναι αυτό που είναι. Ενώ κάποιοι
χρησιμοποιούσαν την γερμανική τεστοστερόνη για να κλείσουν σφοδρά τον εχθρό στο
γήπεδό του, οι άλλοι συνέβαλαν αντοχή και παιχνίδι με την ξεχωριστή κι αποδεκτή
απουσία στην ανάπτυξη ενός τρίο της επίθεσης περιορισμένο για συγκεκριμένες
λειτουργίες, όπως το τελείωμα και η εμφάνιση σε αθλητικού τίτλους, που είναι
αυτό για το οποίο είναι διάσημοι σ’όλο τον κόσμο και ανταγωνίζονται με άλλους
γίγαντες για τον παγκόσμιο θρόνο.
Είναι τρόπος δράσης, όπως λέμε, αποτελεί πλέον μέρος του νυν
madridismo και μερικές φορές τονίζεται, μετατρέποντας τη Μαδρίτη σε δύο
διαφορετικές ομάδες μέσα σε μία. Μία που τελειώνει στους Modric και Kroos και
μία άλλη που αρχίζει και τελειώνει με τους Μπενζεμά, Κριστιάνο και Bale. Οι
λειτουργίες του καθενός, διαχέονται στη γραμμή με τη συμμετοχή τους στο
παιχνίδι, μερικές φορές χάνονται ανάμεσα στο τίποτα χωρίς δυνατότητα σωτηρίας. Δεν
συμβαίνει, τουλάχιστον όχι αυτή τη σεζόν, με τέτοιον τρόπο όταν απέναντι
υπάρχει ένας αντίπαλος απ’αυτούς που ανταγωνίζονται για την ιστορική υπεροχή με
τη Μαδρίτη. Τότε είναι αδάμαστοι και αλληλέγγυοι και δείχνουν την πιο
ανταγωνιστική πλευρά τους, την καλύτερη, απ’την άλλη μεριά. Το Μόναχο, η πεμπτουσία
του εχθρικού εδάφους, αποδείχτηκε στο τέλος ευνοϊκό μέρος για να συνεχίσουν να
γεννιούνται οι σπόροι που φυτεύτηκαν το 2014 απ’αυτό το υπέροχο τρίο, αν και
για πολλοστή φορά, εκείνος που προεξείχε χιλιάδες κεφάλια πάνω απ’τους άλλους
δύο ήταν αυτός που είναι τώρα ο νυν πρωταθλητής Ευρώπης με το σύλλογο και τη
χώρα.
«Δεκαπέντε, δεκαπέντε, δεκαπέντε»
Όταν ο Κριστιάνο σκόραρε το 0-3 εκείνη την 29η
Απριλίου, έκανε μια χειρονομία με τα χέρια: το ένα χέρι το κρατούσε σταθερό με
την παλάμη προς τα έξω, το άλλο γυρνούσε και στα χείλη του μπορούσε να διαβαστεί
κατ 'επανάληψη «δεκαπέντε, δεκαπέντε, δεκαπέντε». Ήταν το δέκατο πέμπτο του
γκολ σ’εκείνο το Champions League, στο οποίο θα κατέληγε ως πρώτος σκόρερ σε
μια σεζόν στην ιστορία με 17 γκολ συνολικά. Αν η ντομπλέτα του Ramos ήταν
ουσιαστικά η οριστικοποίηση της πρόκρισης στον τελικό της Λισσαβόνας, το πρώτο
γκολ του Κριστιάνο ήταν ένα χαστούκι μ’αυτή την ίδια ανοιχτή παλάμη στο «bestia
negra», αυτό που τόσο υπερηφανευόταν εκείνοι που βρίσκονταν στα επίσημα του
Μονάχου. Το τέταρτο ήταν πλέον για να γελάσει στο παρελθόν με μοχθηρία και να
κοιτάξει προς το μέλλον με αισιοδοξία που έχει διεισδύσει πάντα στον Λευκό Οίκο
και που τόσες φορές είχε υποκύψει σ’αυτήν την ίδια έδρα.
Αυτή τη φορά, ο Κριστιάνο σκόραρε άλλα δύο γκολ. Δύο γκολ
που επιβεβαίωσαν ότι δεν ήταν ένα όνειρο εκείνο το συνολικό 5-0 επί της Μπάγερν
του Γκουαρντιόλα, αλλά ότι το Μόναχο δεν είναι πλέον μια περιοχή Comanche, αλλά
ένας τόπος περισσότερο κατειλημμένος απ’τα merengues στρατεύματα. Αυτά τα γκολ,
σε αντίθεση, έχουν μια διαφορετική αξία απ’τα άλλα δύο, αυτά πριν από τρία
χρόνια. Ο Κριστιάνο σκόραρε χθες στο Allianz τον ίδιο αριθμό τερμάτων που είχε σκοράρει
μέχρι στιγμής στην διοργάνωση στην οποία είναι ο καλύτερος εκτελεστής όλων των
εποχών μ’ένα πολύτιμο νούμερο, 100 γκολ. Δεν είχε σκοράρει στο Τσάμπιονς Λιγκ
από τότε που το έκανε εναντίον της Ντόρτμουντ στις 27 Σεπτεμβρίου. Μιλάμε για
τον άνθρωπο που έχει κονιορτοποιήσει τα ρεκόρ σκοραρίσματος της Ρεάλ Μαδρίτης.
Σχεδόν επτά μήνες χωρίς να σκοράρει στην πιο αγαπημένη του διοργάνωση ήταν πολύ
μεγάλο χρονικό διάστημα.
Στον Cristiano μπορούν να πουν χιλιάδες πράγματα, πολλά αρνητικά
και κάποια εξ αυτών, όχι όλα, θα’ναι περισσότερο από εύστοχα και θα διαπιστώνονταν
κάθε μέρα στους αγώνες του. Αλλά κανείς δεν μπορεί ποτέ να πει ότι δεν έχει υπάρξει
παρόν στο Ευρωπαϊκό Κύπελλο όταν τον έχει χρειαστεί η Μαδρίτη, ότι δεν έχει συμμετάσχει
αποφασιστικά για να προσθέσει δύο τίτλους σε τρία χρόνια και να’ναι με το ένα
πόδι και πάλι στον προτελευταίο γύρο. Το ρεπερτόριό του των ικανοτήτων
εξαντλείται και κανείς δεν θα’ναι ικανός να σταματήσει αυτή τη φυσική φθορά
ενός παίκτη που έχει εξαρτηθεί σε μεγάλο βαθμό απ’τη φυσική πληρότητά του για
να’ναι απ’τους καλύτερους όλων των εποχών. Αλλά στον Cristiano δεν πρόκειται ποτέ
να εξαντληθούν τα γκολ, ώσπου μια μέρα, που σύμφωνα μ΄αυτόν είναι μακριά, να
πει ότι δεν θα παίζει πια στο υψηλό επίπεδο.
Το μέλλον είναι η ανακύκλωση
Το ταξίδι του προς την απόσυρση θα’ναι περίπλοκο. Πολλοί
παίκτες θα πουν το ίδιο, ότι όλοι υποφέρουν απερίγραπτα να αποδεχτούν ότι το
καλό, η τόσο υπέροχη ζωή που είχαν ως παίκτες, τελειώνει, αλλά περισσεύουν
δάχτυλα του ενός χεριού για να μετρήσεις εκείνους που μπορούν να συγκριθούν με τον
Cristiano και την ιστορική σημασία που είχε σ’αυτό το άθλημα και, ως εκ τούτου
ποτέ δεν θα’χουν νιώσει το πόσο δύσκολο είναι να απομακρυνθείς απ’το ένα που
ήταν όπως το αισθάνεται αυτός, όπως το αισθάνεται σήμερα, αν και δεν το
εξωτερικεύει, γιατί κάνοντάς το θα’ταν η αναγνώριση της αποτυχίας του, γιατί
αυτό είναι αυτό που πιστεύει αυτός που είναι ότι γίνεται μεγαλύτερος.
Σταδιακά, με την πάροδο των ετών, ο Cristiano έχει εισέλθει σ’αυτό
το δρόμο χωρίς επιστροφή κι έχει κατανοήσει ότι η πιο υποφερτή μορφή για να τον
διανύσει είναι με μια μετατροπή στο γήπεδο. Του έχει κοστίσει, αλλά τελικά, αφότου
έθεσε ο Αντσελότι την πρώτη πέτρα, ο Κριστιάνο είναι όλο και περισσότερο Ρονάλντο.
Το να γίνει φορ είναι αυτό που θα κάνει τον παίκτη απ’τη Madeira να επεκτείνει
περαιτέρω το μύθο του μέσα στη Μαδρίτη, το μόνο που θα του επιτρέψει να
εκπληρώσει το συμβόλαιό του ή να μείνει κοντά σ’αυτό, χωρίς το κοινό να τα
βάλει μαζί του και να ζητήσει, με τη μνήμη του ψαριού, να διώξουν αυτόν τον τύπο.
Τα δύο γκολ του εναντίον της Μπάγερν είναι καθαρού «9». Τοποθέτηση
στην περιοχή, υπερνίκηση του αντιπάλου την κίνησή του, κι εκτέλεση με τη μία.
Ακόμη και οι άλλες ενέργειές του, που κατέληξαν σε εντυπωσιακές αποκρούσεις του
καλύτερου παίκτη του αγώνα, Manuel Neuer, είναι ίδιες ενός ανέκαθεν φορ. Η Μαδρίτη
δεν είχε ένα τόσο καθαρό κι αποτελεσματικό «9» από τότε που ο Ronaldo Nazário πήγε
στη Μίλαν, το χειμώνα του 2006. Ο Ζιντάν τον χρησιμοποιεί όλο και πιο μακριά απ’την
πλευρά και πιο κοντά στους στόπερ. Ο Cristiano δεν ήθελε ποτέ να μαρκάρεται, να’ναι
σταθερός στους αμυντικούς, αλλά προτιμούσε την ελευθερία της πλευράς και τον χώρο
που του πρόσφερε για να τρέχει, αλλά πλέον δεν είναι γι’αυτούς τους καλπασμούς.
Το μέλλον είναι η ανακύκλωση, και για τον Cristiano επίσης. Το ξέρει, το ξέρει ο
Ζιντάν κι ο madridismo θα το απολαύσει.
Η σελίδα της στήλης στο facebook:
