Του Jesús Sánchez
Ο Ζινεντίν Ζιντάν, ο προπονητής της Ρεάλ Μαδρίτης, κι ο Sergio
Ramos, ο αρχηγός, ζήτησαν στοργή απ’το Μπερναμπέου μετά την δύσκολη νίκη που
πέτυχαν στο παιχνίδι του Σαββάτου κόντρα στη Μάλαγα, στην οποία κάποιοι παίκτες
αποδοκιμάστηκαν και παρατηρήθηκε ένα προπολεμικό κλίμα στο σπίτι της πρωταθλήτριας
χειμώνα που είναι δυσκολότερο να κατανοηθεί απ’ότι οι -27º βαθμοί Κελσίου στην
Αλμπαθέτε ή το χιόνι στην Orihuela τις προάλλες.
Υπάρχουν εξηγήσεις για τη συμπεριφορά του Bernabeu που
μακριά απ’το να δικαιολογούν τον λευκό οπαδό, τον εκθέτουν. Λέγεται ως
δικαιολογία ότι το Bernabeu είναι αμείλικτο, ότι έχει επικρίνει όλον τον κόσμο
απ’την αυγή του χρόνου, επίσης και τον Di Stefano, κι ως εκ τούτου, λειτουργεί
έτσι. Αδύνατο ν’αλλάξει, όπως τα κακά παιδιά που δεν καθοδηγούνται.
Όταν οι κερκίδες του Chamartin δίνουν τις περιλήψεις των
περιστάσεων, των αθλητικών καριερών και διαθέσεων, του να ρίχνουν χαμηλά και
καταλήγουν να μετατρέπουν την γηπεδούχο ομάδα σε μια τάρτα, όπως στα τελευταία
παιχνίδια, εξ ου και οι ικεσίες των Ζιντάν και Ράμος. Παράλληλα, ο αντίπαλος αυξάνεται
σ’ένα έδαφος που ξαφνικά φαίνεται γόνιμο, καθόλου εχθρικό, όπου μπορεί να πάρει
βαθμούς. Σίγουρα αν η Μαδρίτη θα συναντήσει αυτό όταν παίζει μακριά απ’το
σπίτι, θα’ταν ευτυχής.
Το Μπερναμπέου είναι τόσο υπέροχο που καταλήγει να φορτώνει
παίκτες επειδή θέλει, γιατί αγνοεί την υπομονή και δεν κάνει τα στραβά μάτια
όταν ένας παίκτης αποτυγχάνει ή ρίχνει το επίπεδό του. Δεν υπάρχουν σκοποί
τροποποίησης ούτε δεύτερες ευκαιρίες για τον καταδικασμένο από συνοπτικές δίκες
της κάθε Κυριακής. Ξαφνικά, τους καρφώνουν σ’ένα σταυρό. Στο Μπερναμπέου υπάρχει
αυτός που βγαίνει να παίξει πάνω από έναν πυροκροτητή. Σκεφτείτε τον Danilo.
Το επίπεδο της απαίτησης είναι πολύ υψηλό, όποιον κι αν
βαραίνει, και την ίδια στιγμή ιδιότροπο: Πώς είναι δυνατόν να αποδοκιμάζεται ο
Μπενζεμά με το παραμικρό και να κατανοείται τόσο ο Morata; Είναι λογικό ένας τέτοιος
Κριστιάνο Ρονάλντο να λογοκρίνεται ακόμα κι αν βρίσκεται σε μια κακή στιγμή
φόρμας; Άξιζε ο Κασίγιας, παρά την πτώση των επιδόσεών του τα τελευταία χρόνια,
την αντιμετώπιση που είχε; Γιατί υπάρχει δυσπιστία για το ταλέντο και χειροκροτούν
τόσο τις άχρηστες κούρσες; Υπάρχουν εκατοντάδες ερωτήσεις, ώστε να μην βρίσκουν
μεγάλη απάντηση μέσα στους τέσσερις τοίχους του Bernabeu.
Ο madridista οπαδός είναι κυρίαρχος. Μπορεί να πει ό, τι
θέλει, που γι’αυτό πληρώνει. Η Μαδρίτη είναι μοναδική, επίσης γι 'αυτό. Ακόμη
και με τον κίνδυνο του γενικεύοντας να’ναι άδικο, θα’πρεπε να προβληματιστεί
γιατί ανταποκρίνεται μόνο σε ακραίες καταστάσεις, όταν μαγειρεύεται ένας ζωμός ανατροπής.
Γιατί εμπλέκεται στην ομάδα του μόνο στο όριο. Γιατί το Bernabeu είναι ένα θέατρο
σε σύγκριση με το Pizjuán, το Camp Nou, το Καλντερόν ή το San Mames. Οι οπαδοί
της Μαδρίτης, ξένοι σ’αυτό που αποκαλούν παράγοντας δικαστήριο, θα’πρεπε να διορθώσουν
τη συμπεριφορά τους, αν ο προπονητής τους κι ο αρχηγός τους, οι οποίοι κέρδισαν
το ενδέκατο Ευρωπαϊκό Κύπελλο και βαδίζουν πρώτοι στην la Liga, απαιτούν να
τους περιβάλλουν. Τροφή για σκέψη.
Η σελίδα της στήλης στο facebook:
@suntagm_puskas
