Η στήλη αναλύει την τελευταία θητεία του Πέρεθ, του
αθλητικού πλάνου που εφάρμοσε και του τι θα πρέπει να γίνει από’δω και πέρα
Το καλοκαίρι του 2013 ο Ζοζέ Μουρίνιο, εκδιωγμένος απ’τα
πάντα κακομαθημένα -με τις ευλογίες του Πέρεθ- κι απείθαρχα μαδριλένικα
αποδυτήρια, αποχωρούσε απ’την Concha Espina.
Εκείνη τη στιγμή, ο Πέρεθ έβγαινε ξανά πρόεδρος, εκμεταλλευόμενος την
τροποποίηση στο καταστατικό που πέρασε στην Ετήσια Γενική Συνέλευση του
Συλλόγου πριν 10 μήνες, σύμφωνα με την οποία, πλέον, για να μπορέσει κάποιος
ενδιαφερόμενος να δηλώσει υποψηφιότητα, έπρεπε να μετρά 20 συνεχόμενα έτη ως
μέλος του συλλόγου, και να καταθέσει μια εγγυητική επιστολή από ισπανική
τράπεζα η οποία θα εγγυόταν το 15% του ετήσιου προϋπολογισμού του συλλόγου
(ένα ποσό, τότε γύρω στα 80 εκ. €, τώρα γύρω στα 90 εκ. €). Ως
συνέπεια, κανείς πλην Πέρεθ, δεν κατάφερε να παρουσιαστεί, με το «Ανώτερο Ον»,
να επανεκλέγεται πραγματικά ως «Ανώτερο Ον»: χωρίς αντίπαλο. Κάτι που πολύ
πιθανόν να συμβεί και στις επόμενες εκλογές, σε λίγους μήνες, το καλοκαίρι του
2017.
Ταυτόχρονα με την επανεκλογή του, ο Φλορεντίνο
μετατράπηκε ξανά και σ’αυτό που ήταν ανέκαθεν στον σύλλογο, εκτός της τριετίας
του Μου: στον τεχνικό διευθυντή του. Με μια διαφορά: αυτήν την φορά, απουσίαζε
η κλασική γλάστρα-βιτρίνα του στον συγκεκριμένο τομέα, ο Χόρχε Βαλντάνο. Ο
Φλορεντίνο είχε πλέον το πόστο, χωρίς την παραμικρή αμφιβολία. Ως τέτοιος,
προέβη απ’τους πρώτους κιόλας μήνες σε μια κίνηση-μεταγραφή, η οποία έμελλε να
καθορίσει την αθλητική πορεία του συλλόγου μέχρι σήμερα, και μόνο το μέλλον θα
δείξει για πόσο ακόμα. Η χρονιά είχε μόλις τελειώσει, και ήταν άτιτλη. Η
δεύτερη απ’τις τέσσερις της προηγούμενης θητείας του, και με τις άλλες δύο
να’χουν να επιδείξουν μόλις ένα πρωτάθλημα, ένα κύπελλο, κι ένα σούπερ καπ
Ισπανίας. Η δημοτικότητά του βρίσκονταν σε χαμηλά επίπεδα. Η Μπάρτσα είχε μόλις
ανακοινώσει τον 21χρονο Νειμάρ, παρουσιάζοντάς τον ως τον μελλοντικό διάδοχο
του Μέσι. Για όλα αυτά ο Πέρεθ έψαχνε ν’απαντήσει αναλόγως. Και το έκανε. Μετά
από ένα καλοκαίρι σκληρών διαπραγματεύσεων, έφερε στη Μαδρίτη την τελευταία
μέρα των μεταγραφών, τον Ουαλό Γκάρεθ Μπέιλ, για το ποσό ρεκόρ της εποχής, των
100 εκ. €, μετατρέποντάς τον στην πιο ακριβή μεταγραφή μέχρι τότε στην ιστορία
του αθλήματος.
Ο Μπέιλ, ήταν, και παραμένει, ένας πολύ αθλητικός
ποδοσφαιριστής, με κύρια χαρακτηριστικά του, την ταχύτητά του, το παιχνίδι του και
την κίνησή του, στους χώρους χωρίς τη μπάλα, και το δυνατό σουτ του, ενώ κατά
τη διάρκειά της παραμονής του στη Μαδρίτη έχει δουλέψει κι εξελίξει την κεφαλιά
του. Τα χαρακτηριστικά αυτά, τον έκαναν ιδανικό στο παιχνίδι των αντεπιθέσεων,
την ίδια στιγμή που τον καθιστούσαν ακατάλληλο για παιχνίδι κατοχής, πάσινγκ
γκέιμ και σετ παιχνίδι οργανωμένων επιθέσεων, γεγονότα που ισχύουν μέχρι
σήμερα. Ο πρώτος χρόνος του στη Μαδρίτη, συνέπεσε με τον πρώτο χρόνο του
πανέξυπνου Κάρλο Αντσελότι στον πάγκο της. Η ομάδα είχε ήδη δουλευτεί για τα
καλά στο ποδόσφαιρο των αντεπιθέσεων επί μια τριετία με τον Μου, και είχε
αρκετούς παίκτες στο ρόστερ στους οποίους ταίριαζε αυτό το στιλ. Έτσι ο Κάρλο
το διατήρησε.
Ο οξυδερκής και τολμηρός Κάρλο
Ο Μπέιλ, έχοντας φτάσει την τελευταία μέρα των μεταγραφών,
μετά το σίριαλ στο οποίο πρωταγωνίστησε παριστάνοντας τον τραυματία, έχασε όλη
την προετοιμασία και δεν ήταν σε καλή κατάσταση. Παράλληλα, όντας ένας
επιρρεπής παίκτης σε τραυματισμούς, δεν είχε διάρκεια στις συμμετοχές του στους
πρώτους μήνες του στη Μαδρίτη. Όταν άρχισε να την αποκτά, εκτόπισε απ’την 11άδα
τον Ντι Μαρία, όπως αναμένονταν. Ο Ντι Μαρία έφτασε τον Δεκέμβριο μια ανάσα
απ’την έξοδο. Ευτυχώς για τη Μαδρίτη, αυτή δεν πραγματοποιήθηκε κι ο Κάρλο είχε
την οξυδέρκεια να τον χωρέσει στο σύστημα ως εσωτερικό μέσο πετώντας έξω τον
Κεντίρα. Και πλέον είχε δημιουργήσει την τέλεια μηχανή των αντεπιθέσεων, καθώς
δεν ήταν μόνο η τρίαινα του BBC που απογειώνονταν σ’αυτές, αλλά υπήρχαν τα μπακ, οι
Καρβαχάλ, Μαρσέλο/Κοεντράο, και πλέον ένα κέντρο, που με τον Ελ Φιντέο στις
τάξεις του, μπορούσε ν’ακολουθήσει τον ρυθμό. Μπορούσε να συμμετάσχει στο
γρήγορο transition που απαιτούνταν, και με τους Μόντριτς και Ντι Μαρία,
απογειώθηκε. Παράλληλα είχε αυτό που απαιτείται σε κάθε ομάδα, και πολύ
περισσότερο σε μια ομάδα αντεπιθέσεων: ένα 6άρι. Ο Αλόνσο εξασφάλιζε την
ανάκτηση της μπάλας και τη γρήγορη και σωστή μεταβίβαση, έτσι ώστε να φεύγει
αυτή επιτυχημένα στην κόντρα. Το γλυκό έδεσε με το προφίλ των αντιπάλων που της έτυχαν κατά σειρά. Τρεις γερμανικές, συνηθισμένες οι δύο πρώτες στο γρήγορο
ποδόσφαιρο χωρίς σκοπιμότητες· με την άμυνα παραδοσιακά στην σέντρα, για τους
δικούς της φιλοσοφικούς λόγους, η τρίτη. Πολύ φυσιολογικά, η madridista ομάδα,
έκανε πάρτι στην πορεία της προς τον τελικό. Και πολύ φυσιολογικά, συναντώντας
εκεί μια ισπανική, και μάλιστα την καλύτερα οργανωμένη άμυνα στον κόσμο, έφτυσε
αίμα για να την καταβάλει. Λόγος για τον οποίο έχασε εν πολλοίς ένα ακόμα
πρωτάθλημα εκείνη τη σεζόν.
Το καλοκαίρι που ακολούθησε, ο τεχνικός διευθυντής ανέλαβε
δράση σ’ένα ακόμα απ’τα δυνατά του σόου. Αποφασίστηκε ομόφωνα με την πλήρη
έγκριση του Κάρλο, ότι σ’αυτό το γρήγορο ποδόσφαιρο που έπαιζε η Μαδρίτη, ο
βαρύς κι αργός Αλόνσο, που βάδιζε προς τα 33, δεν είχε πλέον θέση βασικού.
Μέχρι εκεί όλα καλά. Αλλά από’κει και πέρα, άρχισε το ρεσιτάλ. Ο τεχνικός
διευθυντής έφερε για 6άρι ένα 8άρι, τον Κρος, όταν ο Κάρλο ζητούσε Βεράτι ή
Βιντάλ, πούλησε τον αντιεμπορικό μεν, ταχυδυναμικό δε, Ντι Μαρία, -απόφαση την
οποία δεν ενέκρινε ο Αντσελότι, αλλά την αποδέχτηκε- έχοντας την τέλεια
δικαιολογία των υψηλών του απαιτήσεων, κι έφερε ως εσωτερικό μέσο, ένα 10άρι,
τον Χάμες. Και είπε στον Κάρλο, «παίξε μ’αυτούς» αναγκάζοντας τον ν’αλλάξει τα
2/3 του κέντρου με το οποίο κατέκτησε την κορυφή της Ευρώπης. Ο πανέξυπνος
Ιταλός, έχοντας απόλυτη πίστη στις ικανότητές του, έπιασε και πάλι δουλειά.
Πλέον, λόγω των χαρακτηριστικών των παικτών του κέντρου, αναγκάστηκε να παίξει
ένα ποδόσφαιρο κατοχής και πρωτοβουλίας. Ακριβώς το αντίθετο απ’αυτό το οποίο
ταιριάζει στον Μπέιλ. Όταν δε, χτυπήθηκε κι ο Μπέιλ από μια θλάση στα μέσα
Οκτώβρη, που τον κράτησε 3 βδομάδες εκτός, τα χέρια του Κάρλο λύθηκαν στο
έπακρο, καθώς πέρασε στην 11άδα τον Ίσκο, με την ομάδα να παίζει μπάλα,
πραγματικά από άλλο πλανήτη. Το αποκορύφωμα ήρθε με δύο μοναδικές παραστάσεις
μέσα σε μόλις 72 ώρες. Άνφιλντ (0-3) και κλάσικο (3-1). Με την επιστροφή του
Μπέιλ, όλα αυτά πήγαν περίπατο. Η χρησιμοποίηση του ήταν υποχρεωτική, όσο παράταιρη
κι αν ήταν, με τα χαρακτηριστικά του κέντρου, το οποίο υποχρεούταν επίσης να
χρησιμοποιεί ο Κάρλο. Ο τραυματισμός του Μόντριτς έπαιξε τον δικό του σημαντικό
ρόλο, και μοιραία, ήρθε η αποτυχία.
Παραδοσιακά, όταν ένας προπονητής τελειώνει άτιτλος, ο Φλορεντίνο
του λέει «αντίο». Τον Αντσελότι όμως δεν τον βάραινε μόνο αυτό. Είχε υποπέσει
στο θανάσιμο αμάρτημα της παραμέλησης του Μπέιλ. Όπως είπαμε παραπάνω, ο Μπέιλ
δεν ταίριαζε στο κέντρο με το οποίο είπε ο τεχνικός διευθυντής στον Ιταλό να
παίξει. Μοιραία κι ο Ιταλός παράτησε τον Ουαλό στα δεξιά, καθιστώντας τον όσο
το δυνατόν λιγότερο συμμέτοχο στον παιχνίδι της ομάδας. Ο Ουαλός δεν
συμμετείχε, δεν πρόσφερε κι ο κόσμος εξαγριώνονταν. Ο Ουαλός ένιωθε πιεσμένος,
και μέσω του μάνατζερ του, έστειλε την άνοιξη τα παράπονά του στην διοίκηση.
Όταν ο Πέρεθ ρώτησε σχετικά τον Κάρλο: «Τι κάνουμε τώρα;», ο Κάρλο του
απάντησε: «Τίποτα. Δεν μπορώ να πειράξω το σύστημα στη μέση της σεζόν. Θα
πρέπει να το δούμε το καλοκαίρι». Δηλαδή ο Ιταλός παραδεχόταν εμμέσως στον πρόεδρο
ότι είχε πράγματι απομονώσει τον Μπέιλ, κι απ’την άλλη δήλωνε αμέσως ότι δεν
είχε σκοπό να κάνει απολύτως τίποτα γι’αυτό τη δεδομένη χρονική στιγμή. Εκεί ο
Κάρλο είχε βάλει το κεφάλι του στη λαιμητόμο. Κι αυτή έπεσε όταν ολοκληρώθηκε η
άτιτλη σεζόν, η οποία αποτέλεσε απλά το κερασάκι στην τούρτα. Ακόμα κι αν ο
Αντσελότι είχε φέρει κάποιον τίτλο εκείνη την σεζόν, δεν επρόκειτο να γλίτωνε,
αν δεν δεχόταν να ικανοποιήσει το αίτημα του Μπέιλ. Μα καλά, θα πει κάποιος,
είναι δυνατόν να τον έδιωχνε με τίτλο; Βιθέντε Ντελ Μπόσκε.
Ο υπάκουος και κουραστικός Ράφα
Ο Κάρλο αποχώρησε κι ανέλαβε ο πρώτος διαθέσιμος της λίστας,
που είπε το ναι: Ράφα Μπενίτεθ. Ο Ράφα πήρε το μήνυμα απ’την πρώτη μέρα και για
τα καλά. Έτσι ταξίδεψε άμεσα στο Κάρντιφ όπου ο Μπέιλ έδινε αγώνα με την εθνική
του, σε μια κίνηση δήλωση προθέσεων: με τον Ράφα ο Μπέιλ θα’ναι σημαντικός και
θα’χει πρωταγωνιστικό ρόλο. Πως όμως το πετυχαίνεις αυτό; Μα φυσικά γυρνάς και
πάλι στο ποδόσφαιρο αντεπιθέσεων. Άλλωστε είναι το αγαπημένο στιλ του Ράφα. Κι
αυτό έκανε. Και για να το κάνει έβγαλε τον Κρος απ’το 6. Κι έβαλε εκεί το μόνο
πραγματικό 6άρι που είχε στο ρόστερ του. Τον Κασεμίρο. Και πέρασε τον Κρος στην
πραγματική του θέση. Του εσωτερικού μέσου. Ωστόσο, η Ρεάλ Μαδρίτης του, δεν
κατάφερε να πετάξει ποτέ όπως αυτή του Κάρλο στην πρώτη του σεζόν. Γιατί; Για
τέσσερις λόγους.
Πρώτον, ο Ρονάλντο δεν ήταν πλέον ο ίδιος. Δεν μπορούσε να
ακολουθήσει πλέον τον ξέφρενο ρυθμό των αντεπιθέσεων. Είχε βαρύνει και δεν τον
κρατούσαν τα πόδια του. Δεύτερον, ο Κρος δεν είναι ο ταχυδαναμικός μέσος τον
οποίο βρήκε ο Κάρλο στο πρόσωπο του Ντι Μαρία. Ο Κρος είναι ο κλασικός
εσωτερικός μέσος της πάσας, του οργανωμένου παιχνιδιού κι επιθέσεων, και του
ελεγχόμενου ρυθμού. Τρίτον, ο Κασεμίρο δεν είναι ο Αλόνσο. Δεν έχει την
αντίληψη του Αλόνσο, δεν έχει την πρώτη καλή πάσα, δεν μπορεί, αφού κερδίσει τη
μπάλα, να βγάλει την ομάδα γρήγορα μπροστά με την κατάλληλη κοντινή ή μακρινή
(αν και σ’αυτήν έχει επιδείξει κάποια ικανότητα) πάσα. Και δεν έχει ούτε την
ταχύτητα, έστω για να την κουβαλήσει γρήγορα. Και τέταρτον, ο Ράφα δεν είναι ο
Κάρλο. Ο Ράφα είναι ο κλασικός ενοχλητικός πατέρας, που διορθώνει συνεχώς τον έφηβο
γιο, ακόμα και στο παραμικρό, καταντώντας κουραστικός. Κι αν έφτασε να νιώσει
ενοχλημένος ο Μόντριτς, επειδή του έλεγε «μην πασάρεις με το εξωτερικό», -ναι
μ’αυτό το μαγικό εξωτερικό απ’το οποίο προήλθαν τόσες μαγικές μπαλιές ακριβείας
κι αντεπιθέσεις-, φανταστείτε πως ένιωσε ο, κάθε άλλο παρά μετριόφρων,
Ρονάλντο, όταν του έλεγε «μην σουτάρεις έτσι τα φάουλ», -που φυσικά εδώ ο
Μαδριλένος είχε κάθε δίκιο, αλλά είχε και κάθε τρόπο να το χάνει-. Οι Μόντριτς,
Ρονάλντο και λοιποί παίκτες του madridista ρόστερ, δεν είναι άπειροι έφηβοι που χρειάζονται την
«πατρική συμβουλή», αλλά φτασμένοι παγκόσμιοι αστέρες. Όχι τυχαία, μετά την
απόλυσή του, κάποιος παίκτης δήλωσε: «Ευτυχώς, τώρα θα ηρεμήσουμε. Σε κάθε
παιχνίδι, όποιος έπαιζε στο πρώτο μέρος απ’την πλευρά του πάγκου, δεν έβλεπε
την ώρα να’ρθει το δεύτερο και ν’αλλάξει πλευρά. Ξεκινούσε να μας δίνει
οδηγίες, πριν ακόμα πάρουμε τη μπάλα. Μας μιλούσε συνεχώς. Ήταν σαν εκφωνητής
ραδιοφώνου».
Μετά απ’όλα αυτά, το αποτέλεσμα ήταν εκείνο το άνοστο
ποδόσφαιρο που είδαμε όλοι πέρυσι, και δεν άρεσε σε κανέναν. Και το χειρότερο;
Όταν ήρθε η κρίσιμη στιγμή, το κλάσικο του πρώτου γύρου, ο Ράφα υπέκυψε στις
πιέσεις που του άσκησε ο Πέρεθ, με τρόπο που μόνο αυτός ξέρει -κυρίως μέσω του
προσφιλή του Τύπου- και των παικτών του, τους οποίους δεν έκανε ποτέ να
πιστέψουν στον ίδιο και στον σκοπό του κι ως εκ τούτου να μην τον αμφισβητούν,
και οι οποίοι, πέντε μέρες πριν το κλάσικο, του ζήτησαν μέσω των αρχηγών τους,
να παίξουν πιο επιθετικά με τη Μπάρτσα. Η ταρίφα έγραψε τέσσερα, κι ο Ράφα ήταν
ένας νεκρός. Στο 1-0 του Μαδριγάλ, εκδόθηκε το κηδειόχαρτο, και στο 2-2 του
Μεστάγια η ληξιαρχική πράξη θανάτου.
Ο οπορτουνιστής Ζιζού
Μέσα σε μια νύχτα, ο Ράφα έφυγε, ο Ζιζού ήρθε. Και ήξερε
πάρα πολύ καλά που ερχόταν. Γνώριζε τέλεια τα πεπραγμένα των δυόμισι
τελευταίων ετών της λευκής ομάδας, δηλαδή απ’τη μέρα που πήρε και πάλι το
απόλυτο κουμάντο ο Φλορεντίνο. Γνώριζε τα λάθη και τα σωστά των δύο προκατόχων
του. Και τι έκανε; Προσπάθησε να συνδυάσει τα σωστά και των δύο, και ν’αποφύγει
τα λάθη και των δύο, αν και με μια μικρή καθυστέρηση. Δηλαδή; Αρχικά,
χρησιμοποίησε την διπλωματία του Κάρλο, την οποία δεν έχει εγκαταλείψει μέχρι
σήμερα, και στην οποία έχει αποδειχτεί εξαιρετικός και μάλιστα σε ασύλληπτο
βαθμό. Απ’την άλλη, άργησε λίγο να καταλάβει, ότι για να λειτουργήσει μια Ρεάλ
με επίκεντρο τους Ρονάλντο, Μπέιλ, δηλαδή για να παίξει η ομάδα του ποδόσφαιρο
αντεπιθέσεων, χρειάζεται απαραίτητα ένα 6άρι. Πιθανότατα και να μην ήταν σε
θέση να το κάνει εξ αρχής. Κάτι το οποίο κατάλαβε, κάτι στο οποίο βρέθηκε 100%
σε θέση να κάνει, μετά το 0-1 απ’την Ατλέτικο στις 27/2, με τη Μπάρτσα πλέον να
απομακρύνεται 12 βαθμούς, και το Μπερναμπέου να εξεγείρεται εκ νέου, μετά το
κλάσικο, κατά του Πέρεθ, χωρίς όμως αυτή τη φορά να υπάρχει ο αποδιοπομπαίος
τράγος, Ράφα Μπενίτεθ. Από’κει και μετά, ο Ζιζού καθιέρωσε τον Κασεμίρο, κι
έπαιξε ακριβώς το ποδόσφαιρο του Ράφα, χρησιμοποιώντας στις προσωπικές του
σχέσεις με τους παίκτες, όλη τη διπλωματία του Κάρλο. Ακριβώς το ποδόσφαιρο που
βολεύει έναν απ’τους δύο παίκτες βιτρίνα του συλλόγου, τον Μπέιλ, ενώ έρχεται
πολύ καλά και στον άλλο.
Και προχωρώντας στο καλοκαίρι, έχοντας υπόψη του τα παθήματα
των δύο προκατόχων του, φρόντισε να καλύψει τις πλάτες του, μπροστά σε μια
αρρωστημένη κατάσταση που ακούει στο όνομα «Δρ Τέντωμα». Ο Ζιζού έφερε τον
Σιδηρούν Λοχία Αντόνιο Πίντους, με σκοπό να μειώσει τους μυϊκούς τραυματισμούς
των παικτών του, αποφεύγοντας έτσι το αμφιβόλου ποιότητας αναρρωτήριο του Δρ
Όλμο, απ’το οποίο δεν είναι ποτέ σίγουρο πότε θα εξέλθει ένας παίκτης και σε τι
κατάσταση. Ταυτόχρονα, η ύπαρξη του Πίντους, του υποσχόταν και μια καλύτερη
φυσική κατάσταση κι αντοχή, απαραίτητα στοιχεία στο ποδόσφαιρο αντεπιθέσεων που
του «επιβαλλόταν» να παίζει. Για την ώρα -και βρισκόμαστε στα μέσα της σεζόν-
οι μυϊκοί τραυματισμοί έχουν μειωθεί αισθητά. Όσο για την φυσική κατάσταση της
ομάδας, αυτή θα διαπιστωθεί την ώρα της κρίσης: την άνοιξη. Υπάρχει γενικά μια
αίσθηση, ότι ο Ζιζού, λόγω του παρελθόντος του στην Ιταλία, είναι λάτρης αυτού
του στυλ. Αυτό όμως δεν ισχύει. Ο Ζιζού είναι ένας οπορτουνιστής. Ξέρει ότι στη
Μαδρίτη, δεν μπορεί να αγνοήσει τον Μπέιλ. Οπότε αναγκαστικά, καταφεύγει
σ’αυτήν την τακτική. Το αν είναι η αγαπημένη του, μένει να φανεί όταν θα’χει
στα χέρια του ένα ρόστερ με χαρακτηριστικά ξένα απ’των αντεπιθέσεων. Το γεγονός
είναι ότι, ενάντια στη Ντεπορτίβο, που κατέβασε μια 11άδα με παίκτες καλούς με
τη μπάλα στα πόδια αλλά χωρίς ιδιαίτερη ταχύτητα, τέλειωσε την αναμέτρηση με
ποσοστό κατοχής 64.2%.
Αυτό όμως που είναι σίγουρο, είναι ότι το ποδόσφαιρο της
ομάδας, παραμένει το ίδιο προβληματικό ποδόσφαιρο που έπαιζε επί Ράφα Μπενίτεθ.
Αλλάζουν μόνο τ’αποτελέσματα, τα οποία είναι για την ώρα πολύ καλύτερα, κι αυτό
οφείλεται στο ότι αυτήν την φορά, οι παίκτες πιστεύουν στον προπονητή τους,
παίζουν γι’αυτόν, δεν αμφιβάλουν για την ιδέα του, δεν τα παρατάνε πριν το
τελικό σφύριγμα, κι έχουν φτάσει έτσι να πάρουν αρκετά σημαντικά αποτελέσματα
μετά το 80, ή και μετά το 90. Κι όλα αυτά γιατί; Γιατί ο Πέρεθ αποφάσισε, ο
επόμενος παίκτης βιτρίνα του συλλόγου, μετά τον Ρονάλντο να’ναι ο Μπέιλ. Κι όχι
μόνο αυτό, αλλά δεν τον υποστήριξε και μ’ένα κέντρο κατάλληλου προφίλ, έτσι
ώστε να μπορέσει η ομάδα να παίξει αρμονικά την αντεπίθεση, όπως την έπαιζε επί
Μου κι όπως την έπαιξε την πρώτη σεζόν του Κάρλο. Δεν είναι τυχαίο, ότι πλέον,
ως πρώτη αλλαγή των δύο βασικών εσωτερικών μέσων Κρος και Μόντριτς,
σκιαγραφείται ο Κόβασιτς. Γιατί; Για έναν πολύ απλό λόγο. Γιατί έχει την
ταχύτητα. Γιατί σ’αυτό το χαρακτηριστικό, θυμίζει τον Ντι Μαρία. Δεν είναι
τυχαίο ότι Ίσκο και Χάμες, που την στερούνται, δεν τα’χουν καταφέρει στη θέση
αυτή.
Το ιδανικό σε μια ομάδα, είναι χτίζει την ποδοσφαιρική της
ιδέα μέσα απ’την ακαδημία της. Να λέει «παίζω κατοχή, ή παίζω αντεπίθεση,
ανάλογα με τους ιστορικούς μου στόχους και το ιστορικό μου μέγεθος». Κι αυτό να
το διδάσκει στα παιδιά της, απ’τα 10 τους. Κι όταν στα 20 τους βρεθούν στο
ρόστερ της πρώτης ομάδας, να’ναι έτοιμα να το παίξουν, και να το παίζουν. Κι
όχι όταν φτάνουν στα 20 τους, να πρέπει να περάσουν και κανά δύο χρόνια
δανεικοί σε άλλη ομάδα σε κάποιο απ΄τα κορυφαία ευρωπαϊκά πρωταθλήματα, έτσι
ώστε να ολοκληρωθεί η εξέλιξή τους. Το ιδανικό είναι η ομάδα, να έχει στον
πάγκο της πάντα έναν προπονητή που να παίζει το στιλ ποδοσφαίρου που έχει
διδάξει αυτή στα παιδιά της. Και το ιδανικό είναι, για όποιες ανάγκες δεν έχει
καταφέρει να καλύψει η ακαδημία της, να φέρνει παίκτες, ακριβώς γι’αυτές τις
ανάγκες, κατάλληλους πάντα για το ποδοσφαιρικό της στιλ. Και να φροντίζει πάντα
να’ναι ομάδα. Να μην εξαρτάται υπερβολικά από έναν, ούτε να δίνει υπερβολική
προσοχή σε έναν.
Δυστυχώς, πολλά απ’αυτά, είναι εντελώς αντίθετα απ’τις
πολιτικές του Φλορεντίνο Πέρεθ. Ο Φλορεντίνο είναι λάτρης του marketing. Είναι λάτρης της
εμπορικότητας. Θέλει να’χει το εμπορικότερο ρόστερ στον κόσμο. Για να το
περιοδεύει. Και μέσω αυτής της μεθόδου, να κλείνει τις συμφωνίες που θέλει για
την κατασκευαστική του εταιρία. Όπως δήλωσε και περισσότερο από ένα χρόνο πριν
σε συνέντευξή του στον Enrique Marin,
για την El Confidencial,
το μέλος της Ρεάλ Μαδρίτης, Martínez Campillo, ο οποίος ηγήθηκε της αγωγής κατά
της τροποποίησης του καταστατικού, το οποίο έχει καταλήξει ν’αναγάγει
ουσιαστικά τον Πέρεθ σε ιδιοκτήτη του συλλόγου, καταλύοντας την δημοκρατία του:
«Ερ: Δεν είναι λίγες οι φωνές που κατηγορούν τον Florentino
ότι χρησιμοποιεί την Ρεάλ Μαδρίτης προς όφελος των επιχειρήσεών του. Ποια είναι
η άποψή σας;
A: Όταν περιοδεύει με την ομάδα στην Κίνα, στην Αυστραλία ή
στην Αμερική, ξέρει ότι ως πρόεδρος της ACS θα το έκανε στη σειρά 16, αλλά ως
πρόεδρος της Ρεάλ Μαδρίτης είναι στη σειρά 1. Δεν θα πω περισσότερα, μην τυχόν
μηνύσει κι εμένα, όπως έκανε με τον Alfredo Relaño, τον εκδότη της εφημερίδας
«As» και με τον οικονομολόγο José María Gay de Liébana.»
Ως εκ τούτου, ο Φλορεντίνο είναι λάτρης των galácticos. Είναι αυτοί που προσδίδουν, την
απαραίτητη γι’αυτόν, εμπορικότητα στο ρόστερ. Ο τελευταίος που έφερε, ήταν ο
Χάμες το καλοκαίρι του 2014. Το καλοκαίρι του 2015 ξόδεψε μερικές δεκάδες
εκατομμύρια στην ενίσχυση του πάγκου. Το καλοκαίρι του 2016 μόλις 30 εκ. για
την επιστροφή του Μοράτα. Και το καλοκαίρι του 2017, αναμένεται να υπάρξει
ποινή απαγόρευσης μεταγραφών. Σήμερα, υπήρξε ρεπορτάζ της As, που ανέφερε ότι ο Πέρεθ αναμένει την
αθώωση στο CAS, για να
σφραγίσει την επανεκλογή του καλοκαίρι, με τον Ομπαμεγιάνγκ. Πέρα απ’το γεγονός
ότι αθώωση δεν πρόκειται να υπάρξει, ακόμα κι αν υπήρχε, ο Ομπαμεγιάνγκ δεν
υπάρχει στον ορίζοντά του. Αν υπήρχε, θα τον είχε φέρει ήδη απ’το περασμένο
καλοκαίρι, με τον παίκτη στα 27, να’χει ήδη κάνει επανειλημμένως δημόσια
πρόσκληση στην Ρεάλ, με τις γνωστές δηλώσεις για την υπόσχεση στον παππού του. Θα
φτάσουμε έτσι στο καλοκαίρι του 2018, κι ο Φλορεντίνο θα μετρά 4 χρόνια χωρίς
galáctico. Πάρα πολλά γι’αυτόν. Είναι σίγουρο πως εκεί θα κάνει την κίνησή του.
Όταν λοιπόν είσαι η Ρεάλ Μαδρίτης, και στοχεύεις κάθε χρόνο σε όλα, την στιγμή
που θες να παίζεις με galácticos, κι όχι να στηρίζεσαι σε μια στρωμένη ομάδα,
τότε, αν υπάρχει κάποιος τρόπος επιτυχίας σ’όλο αυτό το μοντέλο -κάτι έτσι κι
αλλιώς πάρα πολύ αμφισβητήσιμο- αυτός περνά μόνο απ’το να’χεις στο ρόστερ σου
τον καλύτερο παίκτη στον κόσμο.
Το γεγονός είναι πως η εποχή Ρονάλντο και Μέσι βαδίζει σιγά
σιγά προς το τέλος της, κι ότι δεν αναμένεται να υπάρξουν σύντομα κάποιοι άλλοι
παίκτες που να ξεχωρίσουν απ’τους υπόλοιπους, όπως το’καναν αυτοί οι δύο. Το
ποιον θα επιλέξει στον ρόλο αυτό ο Πέρεθ, θ’αρχίσει να φαίνεται πιο ξεκάθαρα
στο ρεπορτάζ της επόμενης σεζόν. Για την ώρα, υπάρχουν οι χλιαρές φήμες,
μερίδας του Τύπου με μεγαλύτερη αρέσκεια σ’αυτές, για ενδιαφέρον της Ρεάλ για
τον Ντιμπάλα, και για προσέγγιση του παίκτη από μεριά της. Το σίγουρο είναι πως
κάτι προβληματίζει την Γιούβε, γι’αυτό, αν κι ο παίκτης έχει συμβόλαιο μέχρι το
2020, η ομάδα του Τορίνο του’χει κάνει ήδη πρόταση για νέο, πιο βελτιωμένο και
μεγαλύτερης διάρκειας, στο οποίο δεν απαντάει. Απ’την άλλη, η αδυναμία του
Ζιζού, είναι πάντα ο Αζάρ, ο οποίος, ωστόσο, το καλοκαίρι του 2018, θα’ναι 27.5
ετών κι αυτό θα είναι εναντίον του. Ο Πέρεθ έχει δείξει πλέον, πως τις δαπάνες
τις κάνει για νεαρούς. Αγοράζοντας μεταξύ άλλων, και μέλλον. Αν ο παίκτης που
θα επιλεγεί, δεν ταιριάζει με την πλειοψηφία των παικτών του ρόστερ και του
ποδοσφαίρου που μπορεί να παίξουν αυτοί, θα συνεχίσει να υφίσταται το πρόβλημα
της ομάδας. Αυτό που ακούει στο κακό ποδόσφαιρο και στις λίγες επιτυχίες και
τίτλους. Θα’ναι ο Ντιμπάλα; Θα’ναι ο Αζάρ; Θα’ναι κάποιος άλλος; Η επιθυμία και
η ευχή μας, θα’ναι να υπάρχει στον πάγκο μέχρι τότε ο Ζιζού, καθώς αυτό θα
συνεπάγεται ότι μέχρι τότε θα τα’χει πάει καλά. Κι αν αυτό επιβεβαιωθεί, θα
υπάρχει πάντα η ελπίδα, ότι κουμάντο στην Ρεάλ Μαδρίτης, κάνει και πάλι ένας
άνθρωπος που κατανοεί το άθλημα, ένας άνθρωπος που είναι το ίδιο το άθλημα. Και
σ’αυτήν την περίπτωση η πραγματικά κερδισμένη θα’ναι η Ρεάλ Μαδρίτης.
Η σελίδα της στήλης στο facebook:
@suntagm_puskas
