Του Carlos Carpio,
υποδιευθυντή της Marca
Τέλειωσε. Αύριο αρχίζει επιτέλους και πάλι το πρωτάθλημα.
Αυτές οι δώδεκα μέρες χωρίς συλλογικό ποδόσφαιρο ήταν ατέλειωτες. Ένα πρόγραμμα
σχεδιασμένο από κάποιο διαβολικό μυαλό της FIFA.
Εγώ λέω: Δεν θα’ταν πιο απλό να γίνονται τα πρώτα αυτά
παιχνίδια των εθνικών στα τέλη Αυγούστου και ν’αρχίζει η la Liga την 1η Σεπτεμβρίου,
χωρίς αυτή την άκαιρη διακοπή με το που αρχίζει η διοργάνωση; Έτσι θα
τελειώσουμε επίσης με την τόσο λίγη σοβαρή εικόνα που βγάζουν τα κλαμπ κάνοντας
μεταγραφές μανιωδώς με το πρωτάθλημα να’χει ήδη αρχίσει. Θα’ταν πιο απλό, πιο
ομαλό και πιο λογικό.
Το γεγονός είναι ότι, με τάξη ή χωρίς, και μέχρι το επόμενο
διάλειμμα, αρχίζει το καλό: la Liga,
Τσάμπιονς Λιγκ και Κύπελλο. Και τα rotations. Και οι ατέλειωτες συζητήσεις για τα rotations. Έχουν γραφτεί πολλά για το
θέμα, αλλά κανείς δεν το εξήγησε πιο χαριτωμένα απ’τον ανεπανάληπτο John Benjamin Toshack μετά απ’την
κατάρρευση με τη Ρεάλ Μαδρίτης στο Vallecas. "Έχοντας χάσει ένα παιχνίδι έτσι, τις Δευτέρες
σκέφτομαι πάντα ν’αλλάξω 10 παίκτες. Τις Τρίτες, 7 ή 8. Τις Πέμπτες, 4. Τις
Παρασκευές, 2. Και το Σάββατο σκέφτομαι ότι πρέπει να παίξουν οι ίδιοι 11
συνηθισμένοι μαλάκες".
ΜΙΑ ΕΥΛΟΓΙΑ
Ο Ζιντάν έχει 17 ή 18 τέτοιους «μαλάκες» στο ρόστερ του,
αποδεχόμενοι την ισοδυναμία οι μαλάκες=μπαλαδόροι, φυσικά. Αυτό που θα μπορούσε
να’ταν μια λύση για τον J.B. είναι μια ευλογία για τον Z.Z., όσο κι αν στη Βαρκελώνη κάποιοι
χαρακτηρίζουν ως εκκολαπτόμενο πρόβλημα για τον Γάλλο αυτό που περιέργως
εκτιμούν ως απαραίτητο βάθος ντουλάπας στη διάθεση του Luis Enrique. Θέμα προοπτικής. Ή
οπαδισμού.
Είναι αλήθεια ότι ήταν ο ίδιος ο προπονητής των λευκών αυτός
που παραδέχτηκε πριν κάνει το ντεμπούτο του σ’αυτό το πρωτάθλημα ότι «όταν
πρέπει να κάνω την ομάδα με πονάει λίγο το κεφάλι, επειδή είναι όλοι τους ποιοτικοί
παίκτες». Αλλά το χαμόγελό καθώς το’λεγε έδειξε πως γνωρίζει, με όλο το
σεβασμό, ότι είναι περισσότεροι οι πονοκέφαλοι που έχει ο Garitano ή ο Mendilibar, οι συνάδελφοί του σε Leganés και Eibar. Κι αυτό γιατί οι καλοί δεν περισσεύουν ποτέ.
ΛΕΠΤΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ
Στους εννέα επιτυχημένους μήνες του στο τιμόνι, ο Ζιντάν
έχει αποδείξει την ικανότητά του να διανέμει λεπτά μεταξύ όλων των παικτών. Επίσης,
χαρακτήρα στη λήψη αποφάσεων, όπως να το ποντάρει στον πολλά υποσχόμενο Asensio και να αφήσει στον
πάγκο τους James και Isco σ’ένα ευρωπαϊκό Σούπερ
Καπ. Δεν θα πρέπει να’ναι εύκολο να διατηρήσει την ανταγωνιστική ένταση, να
ξεκουράσει τους βασικούς, να επιβραβεύσει την καλή δουλειά κατά τη διάρκεια της
εβδομάδας των λιγότερο χρησιμοποιημένων και ν’ανταποκριθεί στην τεράστια ζήτηση
αποτελεσμάτων και παιχνιδιού μιας ολόκληρης Ρεάλ Μαδρίτης. Το να βρει ένα ισορροπημένο
σύστημα ρόλων μεταξύ των παικτών και το να μην διαβρώσει τη συνύπαρξη των
αποδυτηρίων αποτελεί μια ολόκληρη πρόκληση.
Γιατί αν έχει καταστεί σαφές κάτι, είναι ότι χρειάζεται συνδεδεμένους
τους πάντες, δεδομένου ότι ανά πάσα στιγμή κάθε ένας απ’αυτούς τους 18 πρόκειται
να παίξει έναν αποφασιστικό ρόλο. Χωρίς να προχωρήσουμε παραπέρα, την περασμένη
σεζόν τα τρία φαινόμενα του BBC δεν έπαιξαν βασικά (πέρα απ’τις αντικαταστάσεις) 2610 λεπτά λόγω
τραυματισμών, τιμωριών ή τεχνικών αποφάσεων. Συνολικά, περισσότερα από 29 ολόκληρα
παιχνίδια (συνολικά ένα 18,5% ) χωρίς Κριστιάνο, Μπέιλ ή Μπενζεμά. Έτσι, σχεδόν
ένα στα πέντε λεπτά του παιχνιδιού θα’ναι για τους Morata, Asensio, James, Isco, Lucas Vázquez ή
Mariano. Αυτά τα
στατιστικά είναι παρόμοια με του azulgrana MSN: Messi,
Suarez ή Neymar δεν
έπαιξαν 3.420 λεπτά, ή 38 πλήρη παιχνίδια (23%). Είναι προφανές ότι υπάρχουν
λεπτά για όλους. Όπως επίσης ότι δεν είναι ίδια όλα τα λεπτά.
Στη συνέχεια, υπάρχει ένα άλλο θέμα: δεν υπάρχει θεωρία των rotations που να αξίζει για τους
Cristiano και Messi. Όσο κι αν είναι προφανής
η ανάγκη να γίνει κατανομή στον Πορτογάλο στα 31 του, αυτή η λαιμαργία που τον
οδήγησε στην κορυφή γίνεται ο χειρότερος εχθρός του όταν τίθεται η ανάγκη να
ξεκουραστεί. Είναι ο ανίατος εγωισμός των ιδιοφυϊών. Κι αυτό δεν πρόκειται ν’αλλάξει.
