*Το άρθρο δημοσιεύτηκε την Δευτέρα
Του Enrique Ortego
Μια δεκαετία μετά την άφιξή του στη Ρεάλ Μαδρίτης, στα 28
του, ο Marcelo Vieira da Silva έχει φτάσει, αναμφισβήτητα, στην ποδοσφαιρική
πληρότητά του. Η απόδοσή του και η σταθερότητά του, υποστηριγμένες από
στατιστικές περισσότερο από αξιοσημείωτες, το επιβεβαιώνουν. Μόνο οι
τραυματισμοί έχουν διακόψει κάπως τη μεγάλη εξέλιξή του τα τελευταία χρόνια.
Απ’την συνηθισμένη θέση του, του αριστερού μπακ, ο Βραζιλιάνος
έχει φτάσει σε μια επιρροή στο επιθετικό παιχνίδι της ομάδας του, περισσότερο ενός
καθαρού μέσου, ή ενός μέσου γενικά, παρά ενός αμυντικού στις πλευρές. Ξεκινά το
παιχνίδι, βγάζει τη μπάλα, τόσο κοντά με βοήθειες, όσο και μακριά με τις μετρημένες
και θεαματικές αλλαγές της κατεύθυνσης, που τόσο βοηθάνε όταν πιέζει ο
αντίπαλος.
Δεν είναι μια σύμπτωση ότι το λευκό παιχνίδι γέρνει τόσο προς
την περιοχή του. Η πανταχού παρουσία του στα παιχνίδια της προετοιμασίας δεν έχει
κάνει τίποτα άλλο απ’το να επιβεβαιώσει μια χειροπιαστή πραγματικότητα στις τελευταίες
σεζόν, αλλά η οποία θα μπορούσε να πολλαπλασιαστεί με την απουσία των συνηθισμένων
επιθετικών εμπρός. Ειδικά του Κριστιάνο Ρονάλντο, του άριστου συνεργάτη του
στην αριστερή λωρίδα και με τον οποίο σχηματίζει μια σχεδόν τέλεια κοινωνία.
Δεν είναι εύκολο να βρεις τα τελευταία χρόνια έναν μπακ με
έναν τέτοιο υψηλό βαθμό αντίκτυπου στη δημιουργία του ποδοσφαίρου μιας ομάδας κι
ο οποίος ταυτόχρονα ικανοποιεί τον αμυντικό τομέα, -ως fullback είναι η πρώτη ευθύνη
του- και ξεδιπλώνεται στην επίθεσή με νόημα και κίνδυνο, όχι λιγότερο από
είκοσι φορές ανά παιχνίδι.
Η σύγκριση με τον Ρομπέρτο Κάρλος έχει υπάρξει εμμονική
από τότε που ήρθε στην Ρεάλ Μαδρίτης. Οι λόγοι προφανείς: ίδια θέση, ίδια
εθνικότητα, παρόμοια γονίδια αμυντικού-εξτρέμ, αλλά οι ποδοσφαιρικές και σωματικές
συνθήκες τους δεν είναι ίδιες. Ο Roberto ήταν πιο δυνατός, πιο άμεσος, συμμετείχε
λιγότερο στην κυκλοφορία και στην επεξεργασία του παιχνιδιού. Είχε καλύτερο
σουτ. Ο Marcelo είναι πιο «μπαλαδόρος». Διαθέτει περισσότερη ατομική ποιότητα.
Συνδυάζει και συνεργάζεται καλύτερα. Έχει ντρίμπλα. Προσποίηση. Δεν
αντιμετωπίζει πάντα με την ταχύτητα. Ψάχνει τη βοήθεια σε συμπαίκτη κι έχει βελτιωθεί
στον τομέα της συγκέντρωσης και της τακτικής πειθαρχίας.
Στην αναζήτηση παικτών που μπορεί να’χαν την επιρροή που έχει
τώρα ο Marcelo στο συλλογικό ποδόσφαιρο της Ρεάλ Μαδρίτης, θα πρέπει να
υπενθυμίσουμε τον Alves των καλύτερων χρόνων της Barça. Είχε επίσης τη
δυνατότητα να καταλαμβάνει τρεις θέσεις σε μία: μπακ-μέσος-εξτρέμ. Ή πιο μακριά
στο χρόνο, οι Μαλντίνι, Breitner, ή ο Βραζιλιάνος Junior.
Πέφτει λίγη στον Marcelo η θέση του μπακ; Αν μπροστά απ’τον Marcelo
δεν έπαιζε ο Cristiano, το ζήτημα του κατά πόσον θα’πρεπε να παίζει πιο προωθημένος
και να γίνεται ένας δημιουργικός μέσος με ήδη ενσωματωμένο το συν της προώθησης,
θα τίθονταν με περισσότερο ενθουσιασμό και συχνότητα. Μάλιστα, τόσο ο Juande
(2008-09), όσο κι ο Pellegrini (2009-10) τον τοποθέτησαν ως μέσο, σχεδόν εξτρέμ.
Και τώρα ασκεί περισσότερο καθήκοντα πλέιμεικερ παρά αμυντικού,
ειδικά στα εντός έδρας παιχνίδια. Η αφετηρία του έχει αναφορά τη διαχωριστική
γραμμή, πολλά βήματα μπροστά απ’τους στόπερ και, σε πολλές περιπτώσεις, μπροστά
επίσης απ’τον εσωτερικό της πλευράς του. Η ζώνη επιρροής του καλύπτει τα 50
μέτρα σε μήκος κι όχι λιγότερα από 30 σε πλάτος. Μία απ’τις αρετές του είναι
ότι προωθείται στην επίθεση ντουμπλάροντας απ’έξω κι απ’τη θεωρητική ζώνη του
«10». Τότε είναι όταν συμμετέχει περισσότερο και βγάζει την πιο «παικτική» του
φλέβα, του καθαρού κι απλού μέσου.
