Του Santiago Segurola
Στον σύλλογο έχει εισβάλει ένας τοξικός θόρυβος, απ’τον οποίο δεν είναι ποτέ εύκολο να απαλλαχθείς κι ο οποίος επηρεάζει τον Τσάμπι Αλόνσο.
Η ισοπαλία στο Βαγέκας εντείνει την αυτοκαταστροφική αφήγηση
της Ρεάλ Μαδρίτης, όπου παρατηρείται η μιντιακή φρενίτιδα που προηγείται του
σημείου βρασμού. Απ’την επαίσχυντη πρόκληση του Βινίσιους στον Τσάμπι Αλόνσο
στο Μπερναμπέου -μια ημερομηνία επίσης αξιοσημείωτη για τη νίκη της Ρεάλ επί
της Μπάρτσα μετά από 4 συνεχόμενες ήττες και 16 γκολ που δέχτηκε- κυκλοφορούν
νέα και φήμες που φθείρουν τη θέση του προπονητή.
Όταν ο Βινίσιους ενέτεινε την επίθεσή του με μια ανακοίνωση
στην οποία, τρεις μέρες μετά τον αγώνα, απέκλεισε τον Αλόνσο απ’τη δημόσια
συγγνώμη του, ο σύλλογος τήρησε διοικητική σιωπή, το οποίο, από πολιτική άποψη,
σημαίνει ότι τάσσεται με το μέρος του αδικούντα κι όχι του αδικημένου,
υποβάλλοντάς τον σε μια ξαφνική εκστρατεία φθοράς και απομόνωσης.
Δεν είναι δύσκολο να το διαπιστώσεις. Όλο και πιο συχνά
εμφανίζονται άρθρα και σχόλια παρουσιάζουν τον Τσάμπι Αλόνσο ως έναν
αδιάλλακτο, ερμητικό προπονητή, ανίκανο να δώσει τις ελευθερίες που απαιτούν
ορισμένα απ’τα αστέρια της Μαδρίτης. Απ’τα ίδια χαρακώματα επικρινόταν προηγουμένως
η χαλαρή προσέγγιση του Αντσελότι με τις ντίβες. Το αποτέλεσμα είναι μια νέα
αφήγηση που αγνοεί το πλαίσιο και εντείνει την ένταση.
Η Μαδρίτη έπαιξε άσχημα στο Βαγέκας και απογοήτευσε στο Άνφιλντ, δύο δείκτες μιας πτώσης στην απόδοση της ομάδας, η ίδια που μέχρι τώρα είχε χάσει μόνο έναν αγώνα και προηγούταν στη βαθμολογία με 5 βαθμούς διαφορά απ’τη Barça. Τώρα είναι τρεις. Όσο για το Champions League, έχει κερδίσει 3 απ’τους 4 αγώνες της. Σ’αυτό το σημείο, ο Αλόνσο θα’πρεπε να ανησυχεί για τις δυσκολίες στη βελτίωση του παιχνιδιού, για να κάνει τους παίκτες να αποδίδουν στο επίπεδο του υποτιθέμενου ταλέντου τους και για να παραμείνουν σταθεροί στην πρωτοπορία.
Η δουλειά του, ωστόσο, παρεμποδίζεται αυτές τις στιγμές από
μια καταστροφική ένταση που προκύπτει απ’την ήττα στο derbi madrileño. Για
πρώτη φορά, εντοπίστηκαν σημάδια παικτών που προτιμούν να μεταθέτουν τις ευθύνες
αλλού. Το πιο παράδοξο είναι ότι στη νίκη -κι αυτή της Ρεάλ Μαδρίτης επί της
Μπάρτσα ήταν μια μεγάλη νίκη- η ένταση φτάνει σ’ένα εκρηκτικό επίπεδο, σε
σημείο που να επισκιάζει την αξία της επιτυχίας και να ανοίγει μια κρίση πολλαπλασιασμένη
απ’την ανακοίνωση του Βινίσιους εναντίον του προπονητή του. Που περί αυτού επρόκειτο.
Ως εκ τούτου, καταστράφηκε η αφήγηση του προπονητή ο οποίος
φτάνει υποστηριζόμενος απ’την πορεία του στη Γερμανία και προτίθεται να
καθιερώσει το κριτήριο που του έδωσε τόση αξιοπιστία στην Μπάγερ Λεβερκούζεν.
Θα’ταν εύκολο να την διατηρήσει αν ο σύλλογος είχε ενεργήσει με την ίδια
αποφασιστικότητα που επιδεικνύει σε άλλα θέματα. Η σιωπή του δεν ήταν καν μια πράξη
ισορροπίας. Ακούγεται σαν κάτι άλλο: αυτός που σιωπά, συναινεί.
Στη Ρεάλ Μαδρίτης έχει εισέλθει ένας τοξικός θόρυβος. Δεν
είναι ποτέ εύκολο να τον αποτινάξεις. Επηρεάζει τον προπονητή, του οποίου η
θέση έχει αποδυναμωθεί, και τροφοδοτεί μια αυτοκαταστροφική διαδικασία απέναντι
σε μια πραγματικότητα που ζηλεύουν οι αντίπαλοι. Καταρχάς, είναι πίσω απ’τη
Μαδρίτη, ακόμα κι αν δεν φαίνεται έτσι, κι όλοι έχουν αντιμετωπίσει πιο σοβαρά
προβλήματα.
Όχι πολύ καιρό πριν, η Ατλέτικο βρισκόταν 9 βαθμούς πίσω απ’τον
πρωτοπόρο του πρωταθλήματος και είχε υποστεί ήττες απ’τη Λίβερπουλ και την
Άρσεναλ. Η Μπάρτσα έχασε απ’τη Μαδρίτη, ηττήθηκε απ’την Παρί Σεν Ζερμέν στο Μονζουίκ
και βρέθηκε στο έλεος των αντεπιθέσεων της Μπριζ την περασμένη βδομάδα. Η
εξουσία του Σιμεόνε και του Φλικ δεν έχει αμφισβητηθεί ποτέ. Δεν υπόκεινται σε
αμφιβολίες ή σε εξουθενωτικές σιωπές. Ο Αλόνσο πρέπει να τους κοιτάει με φθόνο.
