Του Enrique Marín
Το να πιστεύεις ότι ο Ιέρο, με μόνο ένα έτος εμπειρίας
σ’έναν πάγκο της Segunda, θα μπορούσε να κάνει να ξεχαστεί ο Lopetegui είναι το
να’χεις σε πολύ λίγη υπόληψη τον Julen, το οποίο απέδειξε ο Rubiales
«Πρέπει να συνηθίσουμε στις αλλαγές, εγώ είμαι ο
ομοσπονδιακός». Ομολογώ ότι αυτή η φράση του Φερνάντο Ιέρο στο τέλος του Ιράν-Ισπανίας
με άφησε εκτός τόπου. Αν κάποιος σκεφτόταν ότι η απόλυση του Julen Lopetegui
δύο ημέρες πριν την έναρξη του Mundial της Ρωσίας δεν θα’χε το τίμημά της στην
εθνική ομάδα, ένα απ’τα δύο: είτε δεν είχε στην παραμικρή υπόληψη το έργο του
νυν προπονητή της Ρεάλ Μαδρίτης, ο οποίος υπενθυμίζω ότι έφυγε απ’το Κρασνοντάρ
αήττητος κι αμόλυντος όσον αφορά τις κριτικές, είτε σκέφτεται άμεσα ότι ο
προπονητής ποδοσφαίρου είναι απλώς διακοσμητικός, οπότε μπορεί να’ναι ο
οποιοσδήποτε.
Ειλικρινά, πιστεύω ότι ο Luis Rubiales, πρόεδρος της
Ισπανικής Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας (RFEF), πρέπει να σκέφτηκε και τα δύο
πράγματα, καθώς διαφορετικά δεν νοείται να παίρνει τη δραστική κι ανεύθυνη
απόφαση να απολύσει τον πιλότο της εθνικής ομάδας εν μέσω πλήρους πτήσης και να
τοποθετήσει στη θέση του τον Ιέρο, τον αποτελεσματικό αθλητικό διευθυντή ο
οποίος επέστρεψε πρόσφατα στη la Ciudad del Fútbol de Las Rozas, αλλά του
οποίου η εμπειρία ως προπονητής μειώνεται σε μια θλιβερή σεζόν στην Οβιέδο, την
οποία άφησε όγδοη στην κατάταξη της Segunda, και δύο έτη πριν σ’άλλη μία ως
βοηθός του Ancelotti στην Ρεάλ Μαδρίτης.
Όπως θα μπορούσε να διαβαστεί πριν από ένα χρόνο στον Αστουριανό
Τύπο, «ο Φερνάντο Ιέρο δεν θα συνεχίσει στη Ρεάλ Οβιέδο την επόμενη σεζόν, παρά
το ότι το συμβόλαιό του θα μπορούσε να παραταθεί για ένα ακόμη έτος. Ο
προπονητής έχει αποφασίσει ν’αλλάξει αέρα και οι υπεύθυνοι του κλαμπ είναι
σύμφωνοι να ξεκινήσουν ένα νέο στάδιο χωρίς τον malagueño στον πάγκο. Έχει
υπάρξει μια φιλική απόφαση κι απ’τις δύο πλευρές. Ούτε και το μπλε ρόστερ έχει
δείξει άνετο με τη μεθοδολογία». Η σχολιασμένη επιστροφή στην αθλητική διοίκηση
της RFEF έδινε να καταλάβουμε ότι αυτό του Fernando δεν ήταν οι πάγκοι, αλλά τα
γραφεία.
Εάν ο Hierro ήθελε πραγματικά να γίνει προπονητής, και είναι
αλήθεια ότι το προσπάθησε, αν και με λίγη επιτυχία, την ευκαιρία της ζωής του
του την έχει δώσει η απόλυση του φίλου του Julen Lopetegui. Όπως λέει και η
παροιμία, την ευκαιρία την ζωγράφισε φαλακρός, γιατί απ’τη μια μέρα στην άλλη ο
Rubiales τον έβαλε στον πάγκο της εθνικής ομάδας και τίποτα λιγότερο απ’ότι
σ’ένα Παγκόσμιο Κύπελλο. «Δεν θα είχα συγχωρέσει στον εαυτό μου το να’λεγα όχι»
ή «θα υπέγραφα το να’μαι ο Ζιντάν της εθνικής» ήταν μερικές απ’τις πιο
εντυπωσιακές δηλώσεις του κατά την παρουσίαση του, την οποία ξεκίνησε εκθέτοντας
ότι "όταν ο πρόεδρος μου είπε την ευκαιρία, είχα τρεις εναλλακτικές: να πω
όχι, να φύγω, και να αποδεχθώ και να’μαι παρόντας, γνωρίζοντας ότι υπάρχει μια
ομάδα παικτών, ένα «επιτελείο», μια ομοσπονδία, ένα ισπανικό ποδόσφαιρο κι ότι
είναι η στιγμή να κάνουμε ένα βήμα προς τα εμπρός".
Μια περίπλοκη κατάσταση για έναν φίλο
«Πάμε γρήγορα, πρέπει να προπονηθούμε!», είπε ο Malagueño
ενώ έκλεινε το μάτι στους δημοσιογράφους για να θέσει τέλος σε μια πολύ άβολη
συνέντευξη Τύπου γι’αυτόν και στην οποία σε περισσότερες από μία φορές
υποστήριξε ότι έχει «τη συνείδηση πολύ ήσυχη». Ίσως ήταν ένα έμμεσο στον
Lopetegui ή, αντίθετα, ένας τρόπος για να πει ότι αυτός δεν είχε καμία σχέση με
την απόλυση του Julen και την επακόλουθη άφιξή του στον πάγκο για να παίξει,
δεν ξέρω κι αν για ν’απολαύσει, το Παγκόσμιο Κύπελλο.
"Ο Fernando ήταν η πρώτη επιλογή", είπε ο
Rubiales, ο οποίος δεν θεώρησε έτσι την επιλογή να αντικαταστήσει τον Lopetegui
με τον Albert Celades, προπονητή της εθνικής Κ 21, ο οποίος είναι αλήθεια ότι
έχει ένα πολύ χαμηλό προφίλ. «Έχει υποστηρίξει πάντα το καλύτερο για την εθνική
ομάδα, αποδέχεται με θάρρος, όντας θετικός κι αφήνοντας πίσω ό, τι συνέβη. Είναι
η πρόκληση που έχουμε όλοι», πρόσθεσε ο πρόεδρος της RFEF, για τον οποίο απ’ότι
φάνηκε το λιγότερο σημαντικό ήταν αν ο Hierro είναι ή όχι ικανός. Στο ντεμπούτο
εναντίον της Πορτογαλίας τα πράγματα ήταν όπως ήταν, αλλά ενάντια στο Ιράν
άρχισε να του λείπει ο Lopetegui, τόσο στο στήσιμο όσο και στις αλλαγές.
Μια ποδοσφαιρική άγνοια που ενθαρρύνεται
Το να ακούω, πέρα απ’το να διαβάζω, ότι ο Iniesta έπαιξε
άσχημα εναντίον του Ιράν κι ότι δεν θα’πρεπε να παίξει εναντίον του Μαρόκου.
Ότι ο Busquets δεν βρίσκεται στο καλύτερο του επίπεδο κι ότι χρειάζεται να
παίξει μ’έναν άλλο πιο αμυντικό μέσο στο πλάι του. Ότι ενάντια στο Ιράν έλειψε
αμεσότητα και θα’πρεπε να τρέξουν περισσότερο... Ναι, όλα αυτά μου
επιβεβαιώνουν αυτό που γνώριζα ήδη, ότι στην Ισπανία υπάρχουν πολλοί άνθρωποι
που θεωρούν ότι ξέρουν από ποδόσφαιρο και στην πραγματικότητα ζουν στην λίθινη
εποχή, ποδοσφαιρικά μιλώντας. Θα ήθελα να υπήρχε στο ποδόσφαιρο ο μισός
σεβασμός που υπάρχει για άλλα αθλήματα για τα οποία δεν εκφέρουν άποψη γιατί
δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα στο να παραδεχτούν ότι δεν ξέρουν. Φυσικά, αν σ’όλα
αυτά προσθέσεις ότι το συνδρομητικό που έχει τα δικαιώματα του Παγκοσμίου Κυπέλλου
παίρνει το ποδόσφαιρο ως χαβαλέ, τι μπορούμε να περιμένουμε;
Και είναι ότι την Τετάρτη η εθνική εκτέθηκε, όχι όταν
συγκρούστηκε με την τροφοδοτούμενη και καλά τοποθετημένη ιρανική άμυνα, αλλά
όταν, όσες φορές έβγαινε από πίσω, το έκανε με τόσο αργό τρόπο, που επέτρεπε
στους παίκτες του Carlos Queiroz να οπισθοχωρούν. Επίσης φάλτσαρε ξανά και ξανά
όταν η Ισπανία έφερνε τη μπάλα στην πλευρά, κάτι πολύ απλό, αλλά που δεν έχει
καμία σχέση με το ποδόσφαιρο θέσης, καθώς έτσι δεν κατάφερνε να μπει απ’έξω όσο
χρειαζόταν πραγματικά. Όχι, δεν ήταν ένας αγώνας για τον Ντιέγκο Κόστα, συνηθισμένος
να παίζει με πολλούς χώρους και του οποίου η παρουσία, όπως κι αυτή του Lucas
Vázquez, βοήθησε την αντίπαλη άμυνα να την επιτηρεί.
Στο τέλος η Ισπανία μπόρεσε να σκοράρει ένα γκολ στο Ιράν, κι
από ριμπάουντ, χάρη σε μια καλή πάσα του Iniesta. Ο Ντιέγκο Κόστα είχε την τύχη
ότι όταν ο μπακ Rezaeian θέλησε να καθαρίσει, η μπάλα χτύπησε στον Ισπανο-βραζιλιάνο
επιθετικό και κατέληξε δίπλα στο δοκάρι του Beiranvand. Αν μέχρι τότε η Εθνική
ομάδα είχε δείξει ανίκανη να πηδήξει το τείχος που ύψωσε ο Queiroz, το
χειρότερο ήρθε μετά. Το Ιράν, χωρίς τίποτα να υπερασπιστεί, άρχισε να ψάχνει
την ισοπαλία και παραλίγο να την πετύχει. Μάλιστα, κι όσο κι αν δεν ήθελε να το
παραδεχτεί ο Hierro, το 1-1 ήταν πιο κοντά απ’το 0-2, καθώς η Ισπανία δεν ήταν ικανή
να επιβληθεί όπως ξέρει καλύτερα: με τη μπάλα.
"Δεν κοροϊδέψαμε λέγοντας ότι θα’ταν πολύ
περίπλοκο", δήλωσε περήφανα ο Hierro στο τέλος του παιχνιδιού. Η αλήθεια
είναι ότι όταν την ημέρα της παρουσίασής του είπε ότι θα ήθελε η ομάδα του να
παίζει "καλά, με ποιότητα, με παιχνίδι κατοχής, να βάζει δύο ή τρία γκολ περισσότερο
απ’τον αντίπαλο...", φοβόμουν ήδη το χειρότερο. Η Ισπανία έχει τόσο καλούς
παίκτες που μπορούν να φτάσουν μακριά σ’αυτό το Παγκόσμιο Κύπελλο. Τώρα, το να σκέφτεσαι
ότι η απόλυση του εκλογέα της, ο οποίος όπως δείχνει και η ίδια λέξη τους έχει
εκλέξει, μπορεί να βγει τζάμπα, είναι ένα μεγάλο λάθος. Κι ο υπεύθυνος δεν θα
είναι ο Hierro, αλλά αυτός που του έχει δώσει το πόστο.
Η σελίδα της στήλης στο facebook:
