Του Enrique Marín
«Δεν καταλαβαίνω πώς απομένουν άνθρωποι που δεν είναι
Μαδρίτη. Είναι σα να αποκηρύσσεις εθελοντικά την ευτυχία», έγραψε ο Arbeloa, ο ίδιος
που απόλαυσε τη νίκη με 4-0 της Liverpool επί της Μαδρίτης
Όπως έγραψε ο Eduardo Galeano, "το ποδόσφαιρο είναι η
μόνη θρησκεία που δεν έχει άθεους". Αυτό που δεν μας είπε ο λαμπρός
Ουρουγουανός συγγραφέας είναι ότι στο ποδόσφαιρο θα υπήρχαν κάποιοι άχρηστοι
ευαγγελιστές. Είναι γνωστό ότι δεν υπάρχει τίποτα πιο επιφανειακό απ’το να
υποστηρίζεις μια ομάδα για χάρη της νίκης, γιατί στην περίπτωση αυτή η αίσθηση
του ανήκειν είναι τόσο ενδιαφέρουσα όσο και προσποιητή. Πάμε, κάτι σα να κάνεις
την Πρώτη Κοινωνία μόνο για τα δώρα.
"Δεν καταλαβαίνω πώς υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που δεν
είναι Μαδρίτη. Είναι σα να αποκηρύσσεις εθελοντικά την ευτυχία". Αυτό ήταν
το μήνυμα που ο Álvaro Arbeloa (Σαλαμάνκα, 1983) έγραψε στον λογαριασμό του στο
Twitter στο τέλος του Ρεάλ Μαδρίτης-Μπάγερν και το οποίο εξηγεί αυτό στο οποίο
αναφέρομαι. Στο νέο καθεστώς του ως σχολιαστής του Real Madrid Televisión,
είναι λογικό να σκεφτεί κανείς ότι ο πρώην παίκτης έψαξε το εύκολο χειροκρότημα
των madridistas, αν και την ίδια στιγμή ενόχλησε τους οπαδούς των άλλων ομάδων,
η πλειοψηφία εξ αυτών πιστοί άνευ όρων, παρά το ότι δεν φτάνουν σε τελικούς, -ή
σε ορισμένες περιπτώσεις φτάνουν και τους χάνουν- σε κάποια χρώματα τόσο άξια
όσο και τα περισσότερα και, σε αντίθεση με τον Arbeloa χωρίς να χρειάζονται να
πληρώνονται για αυτό, αλλά σε πολλές περιπτώσεις πληρώνοντας θρησκευτικά μια
συνδρομή μελών ή συνδρομητών.
Σε περίπτωση που δεν θυμάστε ή δεν ξέρατε άμεσα, όταν το
Δεκέμβριο του 2016 ο Arbeloa επέστρεψε στο Λίβερπουλ για να παίξει εναντίον των
Reds με τη φανέλα της Γουέστ Χαμ, του έκαναν μια συνέντευξη στην οποία είχε μια
ειδική ανάμνηση για την περίφημη «κατηφόρα» του Champions League του 2009.
"Θυμάμαι όταν κερδίσαμε 4-0 την Ρεάλ Μαδρίτης στο Άνφιλντ. Ήταν μια
φανταστική νύχτα", είπε, ενδεχομένως αναζητώντας μια καλή υποδοχή. «Ας απολαύσουμε
τη στιγμή, επειδή δεν κερδίζεις κάθε μέρα 4-0 τη Μαδρίτη στο Champions League»,
είπε μετά από εκείνη την αναμέτρηση ο salmantino, για τον οποίο, τότε, η ευτυχία
δεν ήταν να’σαι Ρεάλ Μαδρίτης, αλλά Λίβερπουλ, απλώς και μόνο επειδή ήταν το
club που τον πλήρωνε. Ή μήπως πιστεύει κάποιος ότι στον τελικό του Κιέβου θα’χει
μοιρασμένη καρδιά;
Ναι, είναι φυσιολογικό τώρα που έχει επιστρέψει για να
εργαστεί στη Ρεάλ Μαδρίτης -και ακόμα περισσότερο αν είναι δυνατόν κάνοντάς το
ως σχολιαστής σε μια τηλεόραση χαρακτηριστική της Βόρειας Κορέας-, ο Arbeloa να’χει
ξαναφορέσει, όχι τη λευκή φανέλα, αλλά το κασκόλ. Αν και είναι αλήθεια ότι ο
σύλλογος του οποίου προεδρεύει ο Florentino Pérez πάει καιρός που έχει
μετατραπεί σε οικουμενικός, με τη συντριπτική πλειονότητα των οπαδών του -ή πελατών,
θα’ταν πιο σωστό να πει κανείς- έξω απ’τη Μαδρίτη, έξω απ’την Ισπανία κι ακόμη
κι απ’την Ευρώπη, δεν θα’πρεπε λόγω αυτού να’χε χάσει τις αξίες που τον έκαναν
μεγάλο, και ιδιαίτερα μια για την οποία υπερηφανευόταν πάντα ο Don Santiago
Bernabéu: την αρχοντιά.
Η αδιάψευστη αλήθεια είναι ότι η Ρεάλ Μαδρίτης βρίσκεται και
πάλι για τρίτη συνεχή χρονιά στον τελικό του Champions League, τον τέταρτο τα
τελευταία πέντε χρόνια, το οποίο έχει μια τεράστια αξία. Ωστόσο, κι επειδή το
ποδόσφαιρο δεν αναλύεται σύμφωνα με το αποτέλεσμα, αλλά με το παιχνίδι, δεν θα’πρεπε
να ξεχνάμε ότι για να φτάσει σ’αυτόν έπρεπε να υποφέρει και πάλι λόγω της
απελπιστικής έλλειψης του παιχνιδιού της, παρά το ότι έχει παίκτες με το
παραπάνω για να'χει παιχνίδι, να το διαχειρίζεται και να το επιβάλλει. Με 22 τελικές,
έντεκα εκ των οποίων σ’ένα τέρμα καλά υπερασπιζόμενο απ’τον Keylor Navas,
έντεκα κόρνερ και μια κατοχή του 60% παρά το ότι έπαιζε στο Μπερναμπέου, η Μπάγερν
έκανε τα πάντα για να κερδίσει, αλλά της έλλειψε η τύχη που είχε η Μαδρίτη για να
μην χάσει.
Η τύχη ότι ο διαιτητής και οι βοηθοί του δεν είδαν ένα
πέναλτι σε χέρι του Marcelo ακριβώς πριν το ημίχρονο κι ότι με το που άρχισε το
δεύτερο μέρος ο Tolisso έδωσε μια πάσα στον τερματοφύλακά του κι αυτός τα’κανε
μπάχαλο επιτρέποντας στον Μπενζεμά, ναι, και πάλι ο Benzema, να κάνει το 2-1.
Μπορείτε να το πείτε όπως θέλετε, άστρο του Ζιντάν ή μαγεία της Μαδρίτης στο
Champions League, αλλά η αλήθεια είναι ότι οι madridistas ανέπνευσαν ήρεμοι μόνο
όταν ο διαιτητής σφύριξε το σφύριγμα της λήξης.
Ενθαρρύνει τον antimadridismo
"Εγώ πιστεύω ότι υπάρχει antimadridismo", δήλωσε ο
Lucas Vázquez μετά τα αμφιλεγόμενα προημιτελικά κατά της Γιουβέντους, για να
συμμετάσχει έτσι σ’αυτό που είπε ο Ζιντάν στην ίδια γραμμή. «Ενοχλεί πάρα πολύ
να βλέπουν τη Μαδρίτη οκτώ συνεχόμενα χρόνια στα ημιτελικά και οι άνθρωποι χαίρονται
απ’τα δεινά μας», δήλωσε ο Gallego, αν και είναι ακριβώς σχόλια όπως του Arbeloa
μετά την ισοπαλία ενάντια στη Μπάγερν αυτά που παράγουν αυτόν τον
antimadridismo. Τόσο δύσκολο είναι να παραδεχτείς, για παράδειγμα, την ανωτερότητα
των Γερμανών και στα δύο ματς; Μήπως δεν είναι αρκετή χαρά να επιστρέφεις και
πάλι στον τελικό, έτσι ώστε να μην δέχεσαι ότι η Μαδρίτη δεν άξιζε ούτε καν να
πάρει ισοπαλία στο Μπερναμπέου;
Ότι η Ρεάλ Μαδρίτης είναι το καλύτερο club στον κόσμο δεν
χρειάζεται να το πει Florentino Pérez και να το επαναλάβουν τα τσιράκια του μόνο
και μόνο για να τον ευχαριστήσουν. Το παλμαρέ της είναι εκεί και το ανταγωνιστικό
της γονίδιο, ειδικά στο Ευρωπαϊκό Κύπελλο, επίσης. Ωστόσο, το να υποστηρίζεις
μια ποδοσφαιρική ομάδα δεν είναι συνήθως μια ορθολογική επιλογή, τουλάχιστον σε
όσους αρέσει αυτό το άθλημα και δεν μετράνε τα πάντα απ’αυτό που κερδίζεις,
αλλά από αυτό που αισθάνεσαι. Αμφιβάλλω πολύ ότι σ’έναν madridista η νύχτα της
διάσημης «κατηφόρας» του Anfield του φαινόταν «φανταστική», όσο κι αν τότε ο
πρόεδρος ήταν ο Boluda κι όχι ο Florentino. Απ’την άλλη πλευρά, του Arbeloa φάνηκε
να του συνέβη κι έτσι συνεχίζει να τη θυμάται χρόνια αργότερα, εξ ου και τώρα
δεν θα’πρεπε να δίνει μαθήματα madridista. Αν και, φυσικά, εάν πληρώνεσαι για
να το κάνεις και ένα μέρος, όχι όλοι, των οπαδών το παίρνουν σοβαρά ...
Υ.Γ.: Για τον Benzema μιλάμε μια άλλη μέρα...
Η σελίδα της στήλης στο facebook:
