Του Santiago Segurola
Η ανάκαμψη της Ρεάλ Μαδρίτης, η οποία έχει ανακτήσει τις
τελευταίες αγωνιστικές τον παλμό σκοραρίσματος που την έχει χαρακτηρίσει πάντα,
προσκαλεί την αισιοδοξία της ομάδας και ιδιαίτερα κάποιων παικτών που για
διάφορους λόγους δεν είχαν αναδυθεί αυτή τη σεζόν. Ο Cristiano Ronaldo είναι
ένας από αυτούς. Οι Asensio και Lucas Vázquez, επίσης. Τα καλά νέα αφθονούν -η
ομάδα προχωράει στο πρωτάθλημα κι αντιμετωπίζει τον επαναληπτικό με την PSG σε
καλύτερες συνθήκες από ό, τι αναμενόταν-, αλλά υπάρχουν πτυχές που δεν
βελτιώνονται. Η πιο ανησυχητική είναι η παλινδρόμηση του Gareth Bale, που υπόκειται
σε μια δυναμική τόσο αρνητική που φαίνεται ξένη με την απόδοση της ομάδας.
Ο Μπέιλ δεν έχει διακριθεί ποτέ απ’την σταθερότητα. Οι
τραυματισμοί έχουν υπάρξει τόσο συχνοί που σπάνια έχει καταφέρει να
εκμεταλλευτεί τις συνθήκες του. Παίκτης στιγμών, και κάποιες έχουν υπάρξει πολύ
καλές, έχει μεταδώσει πάντα την εικόνα ενός παίκτη που λειτουργεί ελεύθερα. Στην
καλύτερη των περιπτώσεων, έχει επιλύσει μερικά παιχνίδια, σε περιστάσεις μεγάλης
σημασίας: στον τελικό του Copa εναντίον της Barça στο Mestalla, στον τελικού
του Ευρωπαϊκού Κυπέλλου στη Λισαβόνα, στον ημιτελικό κατά της Μπάγερν στο
Μόναχο. Οι αστρικές στιγμές του δεν εμπόδιζαν να τον παρατηρείς ως έναν νωχελικό
και προβληματικό παίκτη σε άλλες περιόδους, εν μέσω της απελπισίας των οπαδών
που τον έχουν επιδοκιμάσει κι αποδοκιμάσει εξίσου.
Οι κατηγορίες των οπαδών σχετίζονται με την τεράστια
δυσκολία του Μπέιλ να βάλει σε τάξη τις τεράστιες δυνατότητές του. Πιθανότατα
δεν υπάρχει παίκτης στον κόσμο με περισσότερες ιδιότητες και λίγοι με λιγότερη αποτελεσματικότητα
στο να τις ομαδοποιούν. Ο Bale έχει μεγαλύτερη ταχύτητα απ’τον Cristiano Ronaldo
και περισσότερη δύναμη απ’τον άλλο μεγάλο Ρονάλντο, είναι ένας εντυπωσιακός
κεφαλοσφαιριστής και η πυγμή του τρομάζει λόγω της δύναμης και της ακρίβειας.
Διαιρώντας τον σε μέρη, θα μπορούσαμε να σκεφτούμε τον τέλειο επιθετικό. Το
πρόβλημα είναι ότι το άθροισμα των μερών παράγει έναν ατελή ποδοσφαιριστή.
Οι τραυματισμοί εξηγούν μερικές απ’τις δυσκολίες που έχει
αντιμετωπίσει στη Ρεάλ Μαδρίτης. Είναι σαφές ότι δεν εμπιστεύεται την ανταπόκριση
του σώματός του. Εδώ και καιρό, ο Μπέιλ έχει θέσει το σώμα του υπό υποψία.
Φοβάται την ανταπόκρισή του, κι όχι χωρίς λόγο, αλλά ούτε στις περιόδους της έξαρσής
του, όταν φαίνεται να ξεχνάει τους φόβους, δεν έχει καταφέρει να διώξει μια
αμφιβολία που βαραίνει από τότε που ήρθε στην Ρεάλ Μαδρίτης: τη νοημοσύνη για
να κατανοήσει τις λεπτές αποχρώσεις του παιχνιδιού.
Υπάρχει κάτι στον Bale που τον τοποθετεί σταθερά έξω απ’το
συλλογικό παιχνίδι της Ρεάλ Μαδρίτης. Παρά τις αδιαμφισβήτητες ιδιότητές του,
τείνει να λειτουργεί ως ένα παράξενο στοιχείο στην ομάδα. Δεν τον βοηθά το
ενδιαφέρον του να σχετίζεται περισσότερο με το γκολ παρά με το παιχνίδι, όχι
τόσο λόγω ενός θέματος εγωισμού όσο ποδοσφαιρικής παιδείας. Δεν καταφέρνει να βγάλει
τον Βρετανό που έχει μέσα του. Αυτό για το οποίο τόσο ενθουσίασε ο Bale στην
Tottenham, η ικανότητά του να κερδίζει παιχνίδια από μόνος του, δεν του
λειτουργεί σε μια Μαδρίτη γεμάτη αστέρια και σ’ένα ποδόσφαιρο που βρίσκεται
στους αντίποδες του παλιού αγγλικού στιλ.
Η ισπανική Λίγκα είναι ένα σταυροδρόμι πολλών στυλ, με μια κυριαρχία
λεπτών τακτικών και τεχνικών αποχρώσεων που δεν μπορούν με κανέναν τρόπο να
σχετιστούν με τα παραδοσιακά χαρακτηριστικά του αγγλικού ποδοσφαίρου,
συναρπαστικό σε πολλές πτυχές, αλλά αρκετά πιο βασικό απ’ό, τι το ισπανικό,
τουλάχιστον μέχρι τη μαζική προσγείωση των Ευρωπαίων τεχνικών. Ο Bale, ο
καλύτερος ποδοσφαιριστής απ’όλους όσους έχουν φύγει απ’την αγγλική λίγκα για να
παίξουν στην ευρωπαϊκή ήπειρο, έχει ανταποκριθεί με τα ίδια μειονεκτήματα με
της συντριπτικής πλειοψηφίας των συμπατριωτών που προηγήθηκαν αυτού.
Στον Bale βαραίνουν οι παράγοντες κουλτούρας και οι
ποδοσφαιρικοί που εμποδίζουν το
επιτυχημένο άλμα των Βρετανών παικτών στα μεγάλα πρωταθλήματα της Ευρώπης. Με αυτή
την έννοια, απογοητεύει η δυσκολία του να ευημερήσει και να μάθει μετά από
πέντε σεζόν στην Ρεάλ Μαδρίτης. Τα τελευταία παιχνίδια του έχουν όχι μόνο τονίσει
αυτή την εντύπωση, αλλά και δείχνουν έναν Μπέιλ απογοητευμένο, χωρίς ψυχολογία
για να εμπλακεί μέχρι το κόκαλο και στις συλλογικές απαιτήσεις της ομάδας και
να εγκαταλείψει την εκκεντρική θέση που τον έχει εμποδίσει να εκμεταλλευτεί τις
εξαιρετικές του ιδιότητες. Το πρόβλημα είναι ότι αυτό το ταξίδι της ενσωμάτωσης
και της εκμάθησης αρχίζει να φαίνεται αδύνατο.
Η σελίδα της στήλης στο facebook:
