Του Roberto Palomar,
αρχισυντάκτη της Marca
Η Ρεάλ Μαδρίτης κέρδισε έναν αγώνα στο Bernabéu. Το φυσιολογικό.
Τον κέρδισε χωρίς να δεχτεί γκολ και για ένα καλό εισόδημα. Το φυσιολογικό. Με
μια χορωδιακή και πειστική απόδοση ολόκληρης της ομάδας, προσεκτική,
συνδεδεμένη, με βαθμό ενθουσιασμού κι επίσης ευθύνης. Το φυσιολογικό. Με τον
Keylor Navas ξυπνητό, σαν έναν γάτο, όπως ήταν πάντα ένας τερματοφύλακας της
Ρεάλ Μαδρίτης όταν ξέρει ότι στο γήπεδό του θα του σουτάρουν τρεις ή τέσσερις
φορές. Το φυσιολογικό. Με δύο γκολ του Κριστιάνο Ρονάλντο. Το φυσιολογικό. Με
δύο ασίστ κι ένα γκολ απ’τον Benzema, ο οποίος έβγαλε κλάση στην εκτέλεση κι
αυτή τη μοναδική ικανότητα να φιλτράρει ελιγμούς μεταξύ των γραμμών. Το
φυσιολογικό. Μ’ένα γκολ του Bale, ο οποίος έτρεξε μπροστά και πίσω και παρέμεινε
συνδεδεμένος με τα παρόμοιά του σε όλο το παιχνίδι, επιδεικνύοντας τις ίδιες
συνθήκες ενός υγιούς ατόμου. Το φυσιολογικό. Με τον Zidane να διανέμει
δικαιοσύνη διατηρώντας τον Lucas Vázquez στην εντεκάδα, κάτι περισσότερο από ένας
αξιέπαινος. Το φυσιολογικό. Με τον αρχηγό, Κριστιάνο Ρονάλντο, γενναιόδωρο με τους
συμπαίκτες του, μακριά απ’αυτήν την οργή που τον οδήγησε να μην πανηγυρίζει τα
γκολ αν δεν τα βάζει αυτός. Το φυσιολογικό.
Αυτό που έπρεπε να’ταν και δεν ήταν
Είναι εκπληκτικό αλλά στη Μαδρίτη χειροκροτείται τώρα η ομαλότητά
της. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα κερδίσει όλους τους αγώνες στο Bernabéu με 4-0.
Όπως κι ο καθένας, υπόκειται στις ιδιοτροπίες του ανταγωνισμού και σ’έναν καλό
αντίπαλο. Αλλά δεν είναι φυσιολογικό να υποφέρει την πτώση που συσσωρεύει στη Liga
ούτε τον γελοίο αποκλεισμό της στο κύπελλο. Το φυσιολογικό είναι αυτό, το τωρινό.
Να’χει τη μπότα πάνω στο λαιμό της PSG και να κερδίζει παιχνίδια με αποτελεσματικότητα.
Να διατηρεί έναν αξιοπρεπή μέσο όρο βαθμών, ένα ωραίο και ισορροπημένο επίπεδο παιχνιδιού,
να μην είναι ένα σουρωτήρι ούτε να περιφρονεί ευκαιρίες όπως εκείνος που ρίχνει
ένα παπούτσι στο καλάθι.
Αυτό που έχουμε δει απ’την Ρεάλ Μαδρίτης μέχρι την επίσκεψη
της PSG έχει υπάρξει μια απόλυτη ανωμαλία. Γι’αυτό τώρα της χειροκροτείται η καθημερινότητα.
Αυτό που πρέπει να’ναι και δεν έχει υπάρξει. Είναι σαν να αποθεώνεις τον τάδε επειδή
πίνει ένα ποτήρι νερό ή πλένει τα δόντια του. Το Κύπελλο δεν το έχει πια, η Liga
θα’ρθει αργά αλλά της απομένει το Champions League. Αρκεί η Μαδρίτη να’ναι μια κανονική ομάδα, σύμφωνη με τις
δυνατότητές της. Δεν χρειάζεται καν την τραχυφωνία. Το να’ναι η Μαδρίτη είναι
ήδη αρκετά εντυπωσιακό. Γι’αυτό ο madridismo επικροτεί με φυσικότητα το να κερδίζει
η ομάδα του έναν αγώνα πρωταθλήματος στο Bernabéu με γκολ των Bale, Benzema και
Cristiano Ronaldo. Επειδή είναι το φυσιολογικό, διάολε.
Η σελίδα της στήλης στο facebook:
