Του Jesús Garrido
Η μόνη του ευκαιρία να σώσει τη σεζόν
Ο προπονητής της Ρεάλ Μαδρίτης, σε πλήρη κατάθλιψη, συναντιέται
με την Paris Saint-Germain με τη μόνη σταθερή βεβαιότητα ότι είναι η μόνη του
ευκαιρία να αποτρέψει να τον εξολοθρεύσει η λήθη
Δεν συνηθίζουν να υπάρχουν πρώτες καλές φορές. Λίγοι είναι
εκείνοι που κρατούν στο σκληρό τους δίσκο την πρώτη τους φορά για την
ευχαρίστηση που ένιωσαν, αλλά την διατηρούν για το ιδιαίτερο που μπορεί να’ταν
ή, απλά, επειδή δεν το είχαν κάνει πριν και μια πρεμιέρα ακούγεται πάντα καλή.
Το νέο είναι πάντα καλύτερο, ακούγεται στην pub McLarens. Όχι όλα, βέβαια,
μερικές φορές το να δοκιμάσεις κάτι σε πείθει ότι αυτός δεν είναι ο δρόμος για
να ακολουθήσεις. Ο Zidane, για παράδειγμα, δεν έχει αποκλειστεί στο Champions
League. Δεν ξέρει τι είναι αυτό, αλλά ούτε και τον ενδιαφέρει να κάτσει να μάθει
τι σημαίνει να αποκλειστεί στην κορυφαία ευρωπαϊκή διοργάνωση, να εγκαταλείψει
την Valhalla της Ρεάλ Μαδρίτης. Για τη Μαδρίτη, το να μην βρίσκεται στον σκανδιναβικό
«παράδεισο» είναι το ίδιο με το να’ναι νεκρή.
Ίσως να’χει έρθει η ώρα του Ζιντάν. Ο καθένας θα το έλεγε,
με το πόσο υγιής και ζωντανός φαινόταν μόλις πριν από μερικούς μήνες. Την
τελευταία φορά που φάνηκε να χαμογελά ήταν παγκόσμιος πρωταθλητής για δεύτερη συνεχόμενη
φορά, κάτι που δεν είχε κάνει κανένας στο ποδόσφαιρο απ’τους Pele και Garrincha
το 1962, αν κι εκείνη ήταν μια άλλη διαφορετική χρονολογική γραμμή. Στον Γάλλο
προπονητή έχουν διαγνώσει μια οξεία κρίση αποτελεσμάτων με μια επιπλοκή που ονομάζεται
PSG, η οποία μπορεί να αποδειχτεί τελειωτική. Το να παίζεις μια αναμέτρηση τέτοιου
μεγέθους εν μέσω μιας κατάθλιψης μπορεί να’χει απρόβλεπτες συνέπειες.
Η Μαδρίτη παίζει εναντίον της Paris Saint-Germain και χρησιμοποιεί
την ιστορική μνήμη, σήμερα τόσο περιοδικά επιδιωκόμενη απ’το νόμο. «Είμαι μπερδεμένος
με τη Ρεάλ Μαδρίτης, θα δυσκολευτώ πολύ περισσότερο να καταλάβω αν η Μαδρίτη θα
περάσει την Παρί Σεν Ζερμέν, πράγμα που επίσης δεν θα με εξέπληττε. Όπως θα
πλησιάζει η μέρα, το βάρος της ιστορίας μου φαίνεται πιο σημαντικό», λέει ένας
πάντα εύγλωττος Valdano. Χρησιμοποιεί τη μνήμη όπως έχει γίνει τόσες άλλες
φορές χωρίς τη νομιμότητα που του επιτρέπει το πιο πρόσφατο παρελθόν. Δεν ήταν το
ίδιο να πιστεύεις στα θαύματα της Λούρδης όταν Gago και Ντιαρά έκαναν κουμάντο στη
μεσαία γραμμή της Ρεάλ Μαδρίτης με το να το κάνεις μετά από τρία στα τέσσερα
Ευρωπαϊκά Κύπελλα συμπεριλαμβανομένων ξυλοδαρμών σε Μπάγερν, Ατλέτικο και
Γιουβέντους.
Αυτό που λένε οι αισιόδοξοι είναι ότι είναι οι Γάλλοι αυτοί
που πρέπει να έρθουν στο Μπερναμπέου για να αποδείξουν στον πρωταθλητή ότι
είναι οι νέοι πλούσιοι του πλανήτη κι έχουν πολύ καλούς παίκτες κι ότι από όπου
περνάει το άλογο του Neymar δεν μεγαλώνει ξανά το χόρτο κι όλα αυτά. Οι
απαισιόδοξοι ελπίζουν η ήττα να μην είναι πολύ σκληρή κι αυτή η σεζόν να
περάσει το συντομότερο δυνατόν.
Σε ποιο σημείο είναι ο προπονητής; Σ’αυτό που ένας κακός
αέρας τον αφήνει νοκ άουτ. Το ανακοινώνουν γνωστοί και ξένοι από τότε που το Clásico
του Μπερναμπέου εξαέρωσε κάθε παραμικρή ελπίδα της διατήρησης του πρωταθλήματος
(κάτι που έχει να συμβεί απ’τους Gago και Ντιαρά, τι περίεργο): μόνο η εκ νέου
κατάκτηση του Champions League θα έσωζε τον Ζιντάν. Ούτε το Κύπελλο δεν θα το’χε
κάνει, το οποίο δεν σημαίνει ότι δεν ήταν μια αποτυχία τιτανικών διαστάσεων. Προσκολλάται
στο Champions League όπως τόσες άλλες φορές έχει γίνει με το πρωτάθλημα, γιατί
αξίζει να θυμηθούμε ότι η Μαδρίτη, κατ 'εξοχήν ιδιοκτήτρια της «κούπας με τα μεγάλα
αυτιά», δεν το κέρδισε μέχρι το 98 (το προηγούμενο κύπελλο είχε τα «αυτάκια»
μικρά) και, μέχρι τότε, αφοσιωνόταν στο να θριαμβεύει στην Ισπανία για να
θεραπεύει τα διεθνή δεινά.
«Δεν πρόκειται να αλλάξουμε αυτό που μπορεί να πιστεύει ο
κόσμος για μας, προσπαθώ να δουλεύω, είναι το πάθος μου, προσπαθώ να μεταδίδω
πολλά πράγματα και τα υπόλοιπα δεν μπορώ να τα ελέγξω, αύριο δεν έχω ν’αποδείξω
τίποτα, μπορώ μόνο να σκεφτώ το παιχνίδι και είναι αυτό που με νοιάζει τώρα. Όχι
το τι μπορεί να ειπωθεί για μένα», έλεγε ο Zidane με σοβαρή πλέον έκφραση παρούσα
στο πρόσωπό του. Ξέρει πώς είναι η Μαδρίτη ως παίκτης κι ως προπονητής, δεν
συγχωρείται τίποτα. Κανείς δεν έχει κερδίσει τόσα όσο αυτός στον λευκό πάγκο σε
τόσο σύντομο χρονικό διάστημα, αλλά ο ιδιοκτήτης αυτού δεν τον διαβεβαιώνει ότι
ένα κακό έτος δεν θα τον καταδικάσει σε μια πρόωρη ταφή. Στο ποδόσφαιρο
γενικότερα, στη Μαδρίτη ειδικότερα, βασιλεύει η λήθη και οι νέες μνήμες συσσωρεύονται
διαγράφοντας τις προηγούμενες, ακόμα και τις πιο πρόσφατες. Το νέο είναι πάντα
καλύτερο, επαναλαμβάνει ένας ξανθός μ’ένα Scotch στο χέρι.
Εάν η Μαδρίτη έχει υπάρξει ο μοναδικός σύλλογος που έχει
κερδίσει δύο συνεχόμενα Champions League, γιατί δεν υπάρχει περισσότερη πίστη; Γιατί ο ενθουσιασμός
ανήκει μόνο στην τυφλή αγάπη του άνευ όρου merengue; Ίσως να μην είναι τόσο λόγω
της Παρί Σεν Ζερμέν, η οποία αν έχει φέτος βελτιώσει σημαντικά την ομάδα της κι
όλος ο κόσμος την παίρνει πλέον στα
σοβαρά, δεν παύει να’ναι παρόμοια με την ομάδα που έχασε 6-1 στο Camp Nou πριν
από ένα χρόνο και ήταν η πρώτη που της ανέτρεψαν ένα υπέρ της 4-0. Εκεί έγκειται
ένα ψήγμα ενθουσιασμού. Το άλλο ανήκει στους αριθμούς του Emery με τη Μαδρίτη,
με την οποίο έχει χάσει 14 φορές. Οι αμφιβολίες έγκειται σε εκείνους που δεν
έχουν αποδείξει ποτέ με λόγια ότι ξέρουν για τι μιλάνε.
Ο Ζιντάν δεν έχει μιλήσει ποτέ για ποδόσφαιρο, μόνο για
ποδόσφαιρο. Δεν μπορεί να βρεθεί ένα καλό στιγμιότυπο στο οποίο σχολιάζει
τακτικά μια φάση ή εξηγεί από μια αθλητική άποψη μια απόφαση που έχει πάρει. «Εγώ
πρέπει να παίρνω αποφάσεις, δεν είναι εύκολο», συνηθίζει να επαναλαμβάνει όταν ερωτάται
γιατί παίζουν ή δεν παίζουν οι Isco και Asensio. Όταν όλα πήγαιναν καλά, κάθε
απόφαση που έπαιρνε ήταν η σωστή, μόλις το θέμα έχει περιπλακεί, φαίνεται το
αντίθετο και συνεχίζει χωρίς να δικαιολογείται. Ίσως απλά να’μαστε κακομαθημένοι
στο να’ναι οι προπονητές πιο συγκεκριμένοι στην αίθουσα Τύπου και στην
πραγματικότητα δεν μας οφείλουν καμία διευκρίνιση, καθώς η δουλειά τους είναι
να φτάνει στους παίκτες τους, όχι το αντίστροφο. Ίσως στον madridista να’ρχεται
καλά αυτός ο στίχος του Bono
στο «Last night on Earth»: «The less you know, the more you believe» -όσο
λιγότερα ξέρεις, τόσο περισσότερο πιστεύεις-. Ζήτημα πίστης. Πιστεύω ότι αυτό
είναι το Champions League,
η λευκή Valhalla.
Η σελίδα της στήλης στο facebook:
