Του Jesús Garrido
Ένας απ’τους στοχοποιημένους απ’την καταστροφή του Βίγκο
Το ποσοστό σφάλματος που έχει ο Βραζιλιάνος μπακ στα δύο
γκολ της Θέλτα είναι φυσικά υψηλό, αν και δεν είναι ακριβώς αυτό που τον
υποδεικνύει, τουλάχιστον όχι μόνο αυτό
Στο Βίγκο η Ρεάλ Μαδρίτης έπιασε πάτο για τρίτη ή τέταρτη
φορά αυτή τη σεζόν. Ο παγκόσμιος πρωταθλητής έχει πιάσει τη λίγο συνιστάμενη
συνήθεια να χάνει βαθμούς σχεδόν κάθε φορά που παίζει, δίνοντας πολύ μικρή αξία
στο έμβλημα στο στήθος. Δεν έχει κερδίσει έναν εκτός έδρας αγώνα πρωταθλήματος
απ’τα τέλη Σεπτεμβρίου, έχει ξεχάσει το παιχνίδι που τον έκανε ανίκητο και
βρίσκει σε αρκετούς απ’τους παίκτες του, άνδρες χαμένους στη θάλασσα του
χόρτου, κάθε λεπτό που περνάει στους αγώνες γίνεται όλο και πιο μεγάλο, αιώνιο,
άπειρο. Για κανέναν δεν γίνεται πιο απέραντο απ’ότι για τον Marcelo Vieira, ένα
απ’τα ονόματα για το κακό της γκέλας στο Balaídos.
Όταν προσπαθείς ν’αναλύσεις μια τόσο βαθιά οπισθοδρόμηση σε
μια ποδοσφαιρική ομάδα, τείνεις να εκτιμάς την φυσική κατάσταση των παικτών
πάνω από όλες τις άλλες λεπτομέρειες. Η Ρεάλ Μαδρίτης έχει χάσει 19 βαθμούς
γιατί έφτασε σε άριστη κατάσταση στα Supercopas κι έκτοτε ζει στο όριο των
δυνατοτήτων των σωμάτων των παικτών της, καθώς και επιχειρημάτων. Κατά τη
διάρκεια κάποιας φάσης μιας σεζόν, που υπενθυμίζουμε διαρκεί περίπου έντεκα
μήνες (αν συμπεριλάβουμε προετοιμασίες και τουρνουά εθνικών), είναι φυσιολογικό
να συμβαίνουν υφέσεις στη φυσική κατάσταση ενός ή περισσοτέρων μελών ενός
ρόστερ, όσο ισχυρό κι αν είναι, αλλά δεν μπορεί ποτέ να’ναι ένας λόγος
βαρύτητας για να εξηγήσει γιατί η Μαδρίτη έχει εδώ και τέσσερις μήνες που
αποτυγχάνει σχεδόν κάθε δύο Σαββατοκύριακα συστηματικά.
Ο Marcelo και οι στιγμές κοιλιάς
Ο Marcelo είναι ένας απ’εκείνους τους λίγους ποδοσφαιριστές
στους οποίους μπορεί να εφαρμοστεί αυτή τη θεωρία της φυσικής κατάστασης. Από
τότε που ήταν 18 ετών κι έκανε ντεμπούτο με την Ρεάλ Μαδρίτης, η ασταθής απόδοση του Βραζιλιάνου έχει υπάρξει ένα πολύ δικό του σήμα κατατεθέν, πολύ
εγγενής στην προσωπικότητά του, στο στυλ του παιχνιδιού του. Δεν έχει υπάρξει
μια σεζόν στην οποία να μην έχει βυθιστεί σε μια κοιλιά απ’την οποία να’χει
δυσκολευτεί περισσότερο ή λιγότερο να βγει. Το ότι δεν ήταν ποτέ αδιαμφισβήτητος
στη Μαδρίτη μέχρι την σεζόν 2014-15, την ένατη σεζόν του στο club, λέει πολλά
για την λίγη εμπιστοσύνη που ενέπνεε στους προπονητές που τον προπονούσαν
εκείνα τα χρόνια. Είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι, ανεξάρτητα απ’το πόσο γέλιο
σημαίνει σήμερα, ο Fábio Coentrão ήταν ο βασικός στον τελικό του Δέκατου, ήταν
ο μπακ του Ancelotti στους μεγάλους αγώνες, όχι ο Marcelo. Από εκεί και πέρα, ο
Coentrão «διαγράφηκε» κι ο Marcelo πήρε τη θέση και δεν την άφησε.
Το ποσοστό της ευθύνης που έχει στα γκολ της Celta είναι
φυσικά υψηλό, αν και δεν είναι ακριβώς αυτό που του υποδεικνύεται, τουλάχιστον
όχι μόνο αυτό. Στο πρώτο γκολ, η Celta πιάνει σε μια αντεπίθεση τη Ρεάλ
Μαδρίτης και βγάζει τον Wass τετ α τετ με τον Keylor, ο οποίος τον πιάνει
μισοέξω και τον ξεπερνάει μ’ένα κομψό σκάψιμο. Μόνο ο Nacho έρχεται για να τον
ανακόψει δειλά. Η Μαδρίτη ήταν στον αέρα και, φυσικά, εκτεθειμένη, μια
κατάσταση που μπορεί να συμβεί σ’οποιαδήποτε επιθετική ομάδα. Στο δεύτερο γκολ,
ο Marcelo προσπαθεί να κερδίσει μια μπάλα με μια ρουλέτα, αλλά τη χάνει και
ζητάει φάουλ απ’τον Tucu Hernández. Η μπάλα καταλήγει στην πλευρά του κι ο Maxi
εκμεταλλεύεται τη σέντρα απ’τα πλάγια για να σκοράρει χωρίς αντίπαλο. Ένα
συγκεκριμένο λάθος που έχει πολύ σκληρές συνέπειες.
Ο Μαρσέλο ήταν πάντα ο Μαρσέλο
Αλλά αυτές οι λεπτομέρειες που κατέληξαν σε γκολ είναι και
οι δύο χαρακτηριστικές της ιδιοσυγκρασίας του Marcelo. Αυτή η επιθετική κλίση,
αυτές οι πολύ χαρακτηριστικές τεχνικές λεπτομέρειες ενός επιτελικού μέσου είναι
αυτό που έχει καθορίσει την καριέρα του Marcelo κι αυτό που τον έχει κάνει τόσο
ξεχωριστό ακόμα και σ’έναν αμερόληπτο οπαδό και, τελικά, αυτό που του έχει
εγγυηθεί να’ναι ο δεύτερος αρχηγός της Ρεάλ Μαδρίτη. Ο Jorge Valdano καθόριζε
την απόδοσή του ενάντια στη Celta de Vigo ως εξής: «Ο Μαρσέλο κατηγορείται ότι
δεν επιστρέφει με την ταχύτητα που αντιστοιχεί, αλλά ο Μαρσέλο ήταν πάντα ο
Μαρσέλο, αυτό που συμβαίνει είναι ότι σ’αυτές τις στιγμές δεν παράγει επιθετική
ανισορροπία κι εκεί είναι όπου λείπει το ταλέντο του, όχι σε αμυντικές πτυχές,
διότι αυτό το έχει εξισορροπήσει πάντα ο Casemiro ή ένας απ’τους αμυντικούς».
Αυτός είναι ο Marcelo, για καλό ή για κακό.
Αυτό που συμβαίνει μ’αυτόν είναι ότι είναι ένας ακραίος
παίκτης, και δεν αναφερόμαστε στην θέση του στο γήπεδο. Όπως κι αυτή η ίδια
Ρεάλ Μαδρίτης, δεν ξέρει να παίζει μια σεζόν με σταθερότητα. Ζει σε ψηλά και
χαμηλά, όπως τα ραδιοκύματα. Ή είναι πολύ καλά και δεν υπάρχει κανένας
αριστερός μπακ στον κόσμο που να τον φτάνει στις σόλες των παπουτσιών ή είναι
ένα σοβαρό πρόβλημα για τη σταθερότητα της ομάδας.
Όπως λέει ο Valdano, απ’τον Marcelo απαιτείται να’ναι ένας απαραίτητος πυλώνας στην κατασκευή του ομαδικού παιχνιδιού, να σπάει γραμμές
στο αντίπαλο μισό και να’ναι ένα στιλέτο στην πλευρά και, φυσικά, στη συνέχεια,
ν’αντέχει πίσω όσο μπορεί, γνωρίζοντας πάντα ότι θα’χει τον Casemiro, το μεγάλο
φίλο του, για να του προστατεύσει τις πλάτες. Εάν του ζητείται αυτό, είναι
επειδή είναι σε θέση να το κάνει, γιατί το’χει κάνει πολλές φορές. Δεν είναι
μια απαράδεκτη απαίτηση.
Και τώρα ο Marcelo δεν είναι σε θέση να εκπληρώσει καμία
απ’τις λειτουργίες του σε αποδεκτό επίπεδο. Ένας απ’τους πιο αγαπητούς
ποδοσφαιριστές των αποδυτηρίων, ο μόνος που απομένει σ’ολόκληρο το ρόστερ πριν
απ’την εποχή του Florentino Pérez, βρίσκεται σε μία από εκείνες τις στιγμές
στις οποίες ο Ancelotti θα’βαζε τον Coentrão. Ο πρόεδρος υπέγραψε τον Theo
Hernández, έτσι ώστε ο Zidane να μην βρισκόταν στην περιπέτεια των δύο
τελευταίων ετών, όταν δεν είχε έναν βέλτιστο αντικαταστάτη (στη σεζόν 15-16 δεν
είχε κυριολεκτικά, στην 16-17 ο Coentrão δεν ήταν ένας παίκτης πρώτου επιπέδου). Ο Γάλλος έχει αποδειχθεί ότι δεν είναι έτοιμος, όχι ακόμα, για
να’ναι η κύρια εναλλακτική λύση για τον Βραζιλιάνο. Δεν μπόρεσε να
εκμεταλλευτεί τις ευκαιρίες που είχε κι ο Zidane δεν εμπιστεύεται το να του δώσει
αγώνες με ουσία, κάτι που συμβαίνει εξίσου με τους Vallejo, Llorente και
Ceballos (όχι τόσο με τον Achraf, τον νεαρότερο απ’όλους).
Η σελίδα της στήλης στο facebook:
