Του Carlos Carpio, υποδιευθυντή της Marca
Έλλειψη στόχου. Υπερβολικό άγχος. Λίγη υπομονή στα ματς. Πολλή βιασύνη στην περιοχή. Στη Μαδρίτη αντιστέκεται το γκολ και δεν είναι εύκολο να βρεθεί ο λόγος. Ξαφνικά, η σούπερ ομάδα που κυριαρχεί στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο με σιδηρά πυγμή, ο πανίσχυρος νικητής των τελευταίων πέντε ηπειρωτικών τουρνουά, μια τέτοια καλολαδωμένη μηχανή που φαινόταν να προορίζεται να επεκτείνει την ηγεμονία της για αρκετές σεζόν ακόμα, έχει γριπωθεί.
Για να’μαστε πιο ακριβείς, επισημαίνουμε ότι είναι στο ίδιο της το στάδιο όπου αυτή η Μαδρίτη έχει μείνει στεγνή. Ούτε ίχνος της διάσημης και επαναλαμβανόμενης πυγμής που την έσωσε από τόσες δεσμευτικές καταστάσεις και τελείωσε με τόσους πολλούς αντιπάλους όλων των μεγεθών. Σήμερα, η ομάδα του Zidane χρειάζεται 13 σουτ στο τέρμα για να σκοράρει ένα γκολ, όταν οι συνήθεις μέσοι όροι της είναι έξι-επτά σουτ ανά γκολ.
Είναι συγκλονιστικό ότι σε λίγους μήνες έχουμε περάσει απ’το να το χαρακτηρίζουμε ως το καλύτερο ρόστερ όλης της λευκής ιστορίας στο να διαπιστώνουμε, αμήχανα, ότι πάνε 75 χρόνια που η Μαδρίτη δεν είχε σκοράρει τόσα λίγα γκολ (11 σε 7 παιχνίδια) στο Μπερναμπέου. Ψέμα. Το 1942 απέμεναν πέντε χρόνια για να εγκαινιαστεί το Bernabeu.
Για να περιπλέξουμε περισσότερο το θέμα, την ίδια στιγμή που μπλοκάρει στο σπίτι (μόνο δύο νίκες στα τελευταία έξι παιχνίδια της) η νυν πρωταθλήτρια Ισπανίας και Ευρώπης σπάει το ρεκόρ των διαδοχικών εκτός έδρας νικών στην Λίγκα: έχει 13 νίκες εκτός έδρας, ένα σερί που δεν έχει φανεί ποτέ στα 86 πρωταθλήματα που έχουν παιχτεί μέχρι σήμερα.
Εσείς το εξηγείτε; Ούτε κι εγώ.
ΤΑ ΞΕΚΑΘΑΡΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ
Αυτό που έχω ξεκάθαρο εγώ, παρά μερικές ανησυχητικές κρίσεις που ακούω τις τελευταίες ημέρες είναι ότι πρέπει να κρατάμε απόσταση πέρα απ’το τελευταίο αποτέλεσμα και ν’αποδραματοποιούμε. Έχω ξεκάθαρο ότι υπάρχει Cristiano για κάποιο διάστημα ακόμα. Ότι ο Benzema είναι ένας παικταράς. Ότι μια ομάδα που μπορεί να παρατάξει τους Modric, Kroos, Isco, Asensio, Casemiro, Ceballos ή Kovacic στο κέντρο εξακολουθεί να’χει έναν θησαυρό. Ότι ο Keylor στο τέρμα κι ο Ramos στην άμυνα είναι δύο ασφάλειες ζωής. Ότι ο Marcelo προσθέτει πολύ περισσότερο στην επίθεση απ’ότι αφαιρεί στην άμυνα, όσο κι αν όταν επιστρέφει από έναν τραυματισμό αυτό που αφήνει στην πλάτη του, περισσότερο από κενά, είναι μαύρες τρύπες που καταπίνουν ολόκληρους πλανήτες. Ότι ο Asensio προορίζεται να γίνει ένας παικταράς εποχής, ακόμα κι αν δεν βάζει ντομπλέτες όπως πριν από ένα μήνα. Ή ότι η Μαδρίτη εξακολουθεί να’ναι το φαβορί για να κερδίσει ξανά το Champions League (στη MARCA τα στοιχήματα πληρώνουν 5 προς 1, μπροστά απ’την PSG (5,50), τη Barcelona τη City (7,50) και τη Μπάγερν (8,50)) .
Όλα αυτά τα’χει ξεκάθαρα επίσης κι ο Zidane. Ενώ υποβαθμίζει την λακκούβα, πρώτος στο Τσάμπιονς Λινγκ αλλά παίζοντας χωρίς δίχτυ ασφαλείας στο πρωτάθλημα απ’την πέμπτη αγωνιστική, προσπαθεί να βγάλει την πίεση από κάποιους παίκτες οι οποίοι ταλαιπωρούνται από μια δυναμική που τους δημιουργεί αγωνία βλέποντας πώς σπαταλούν καθαρές ευκαιρίες μπροστά απ’το αντίπαλο τέρμα. Είναι δύσκολο να κατανοήσουμε αυτό το αίσθημα επείγοντος που κυριεύει την ομάδα στο γήπεδό της, αλλά υπάρχει. Εάν ο νικητής δύο Champions League τα τελευταία τρία χρόνια έχει τέτοιες καταστάσεις έκτακτης ανάγκης, πώς πρέπει να νιώθουν οι υπόλοιπες μεγάλες ομάδες;
Σε κάθε περίπτωση, μια καλή μέρα αυτή η κεφαλιά του Κριστιάνο στο 4ο λεπτό αντί να χτυπήσει στο κάθετο δοκάρι, θα μπει και το κακό σερί θα τελειώσει. Το κακό είναι ότι κάποια άλλη μέρα θα τελειώσει επίσης κι αυτό των εκτός έδρας νικών. Έτσι λοιπόν ηρεμία. Και καλοί παίκτες.
Η σελίδα της στήλης στο facebook:
