Του Jesus Garrido
Ντομπλέτα του Πορτογάλου κι ένα ακόμα του Ουαλού
Φαινόταν κάτι αδύνατο, αλλά η Μαδρίτη βρήκε μια για πάντα τον τρόπο να κερδίσει σε εχθρικό έδαφος και το έπραξε με τον ίδιο τρόπο που της δίνεται καλύτερα: στο τρέξιμο κι εκμεταλλευόμενη τ’αστέρια της
Στην Ρεάλ Μαδρίτης απομένουν όλο και λιγότερες προκλήσεις. Η Γερμανία δεν είναι πλέον ταμπού ούτε πρόκληση, είναι μια άλλη χώρα όπου η πρωταθλήτρια Ευρώπης κερδίζει. Η ομάδα του Ζινεντίν Ζιντάν πέτυχε, εκεί όπου ποτέ πριν δεν το είχε κάνει με το ίδιο ποδόσφαιρο που ξεκίνησε αυτή την εποχή των λευκών νικών, στο τρέξιμο, με χώρους και με γκολ απ’τους καλύτερους παίκτες της, Κριστιάνο Ρονάλντο και Gareth Bale. Η Μπορούσια Ντόρτμουντ ήταν ο ίδιος ανέκαθεν αντίπαλος, δημιούργησε έναν τεράστιο αριθμό ευκαιριών κι επίσης παραχώρησε και πολλές, αλλά τελικά έχασε με 1-3 ενάντια στη Μαδρίτη, η οποία αναρωτιέται τώρα τι έχει ο Μπέιλ, ο οποίος άφησε το γήπεδο τραυματίας και, όπως πάντα, φοβάται το χειρότερο γι’αυτόν.
Το να παίζεις στο Westfallenstadion σημαίνει παιχνίδι στο τρέξιμο. Δεν υπάρχει άλλη δυνατότητα. Περισσότερο εάν μεταξύ των δύο συνόλων βρίσκονται τα δύο σύνολα που εστιάζουν περισσότερο το ποδόσφαιρό τους στην ταχύτητα, που εστιάζουν τις αρετές τους στον ίλιγγο, φεύγοντας απ’την ηρεμία. Κάθε Ντόρτμουντ-Μαδρίτη είναι διασκεδαστικό, είναι σχεδόν αδύνατο να βρεις μια στιγμή για να πάρεις αέρα και να αναλύσεις το τι συμβαίνει, γιατί αν το κάνεις, κάποιο σπιντάρισμα κάποιου απ’τους πρωταγωνιστές έχει δημιουργήσει ένα ισχυρό «οοοο!» στις κερκίδες, σ’αυτό το κίτρινο τοίχος που ζηλεύει η μισή Ευρώπη. Και ο τόπος που προκαλούσε πάντα φόβο στη Μαδρίτη, σα να μην ήταν μια ειδική, η πιο σοφή ανάμεσα στους σοφούς και να’ναι γνωστή σε κάθε γωνιά της επικράτειάς της, που είναι η γηραιά ήπειρος.
Ποτέ δεν της συνέβαινε αυτό που της συνέβη αυτή τη φορά στο Ντόρτμουντ. Η Μαδρίτη αισθάνονταν τρομοκρατημένη σ’ένα μέρος που δεν είχε ακριβώς μια συντριπτική και οδυνηρή ιστορία, πολύ λιγότερο για το λευκό club. Αλλά κάτι υπήρχε στη Γερμανία που της αρνούνταν τις χαρές μέχρι μια ιστορική και καθοριστική στιγμή στο madridista δρόμο: το 1-6 στην Schalke 04 το 2014. Από εκεί και πέρα, το να βρίσκεται στη Γερμανία, δεν σημαίνει πλέον το να αισθάνεται σ’ένα έδαφος Comanche. Είναι αλήθεια ότι εκείνο το έτος έχασε ακόμα 2-0 στο ίδιο μέρος, αλλά δεν είχε σημασία, εκεί πανηγύρισε την πρόκριση στα ημιτελικά αυτού που θα’ταν το Décima. Στη συνέχεια ήρθε η αναθεώρηση στη Μπάγερν, ένα αξέχαστο 0-4 που έσπασε κάθε τύπο κατάρας.
Η Μαδρίτη αισθάνθηκε αυτό που είναι, μεγάλη. Δεν υπήρχε μια προφανής υποψία γι’αυτό που είχε συμβεί σ’αυτούς τους προηγούμενους αγώνες, κανένα αίσθημα αδυναμίας, υπήρχε μόνο ο φόβος των απωλειών της μπάλας στο δικό της γήπεδο και η λαχτάρα να επιβιώσει απ’αυτές. Σ’αυτή την τρέλα ήταν το ματς και η νίκη, η επιτυχία σ’αυτό το πρώτο σκέλος και στον επαναληπτικό θα αποφάσιζε το ματς. Και σε εκτελεστικούς όρους, η Μαδρίτη είναι πάνω απ’τον οποιονδήποτε. Η Ντόρτμουντ ήταν μέχρι τώρα μια απ’τις καλύτερες ομάδες στην Ευρώπη, είχε δεχτεί μόνο ένα γκολ κι έβαζε γκολ πολύ εύκολα. Και υπέκυψε στα τελειώματα του διδύμου των επιθετικών της Ρεάλ Μαδρίτης.
Όταν είναι καλά, είναι οι καλύτεροι. Όταν δεν είναι, μπορούν να’ναι επίσης. Είναι η αρετή που είναι εγγενής σ’εκείνους που ανήκουν στην ελίτ του ποδοσφαίρου. Ο Gareth Bale και ο Cristiano Ronaldo καταβρόχθισαν την προωθημένη άμυνα του Peter Bosz, μια νοοτροπία, για την ακρίβεια, της αυτοκτονίας που ανέλαβε ο Ολλανδός προπονητής. Ν’αφήσει τον Bale και τον Cristiano ενώπιον δύο ιδιαίτερα αργών αμυντικών, τους Παπασταθόπουλος και Toprak, με πάρα πολλά μέτρα μέχρι το τέρμα του Burki, άφηνε ελεύθερο τον δρόμο στην εφευρετικότητα των λευκών μέσων και στην κούρσα των δύο τεράτων. Modric και Bale εφεύραν πρώτα, όπως έκαναν στους Spurs. Ο Bale συνέχισε να δημιουργεί μετά, στο δεύτερο μέρος, έτσι ώστε ο Ronaldo να παρατείνει την αγάπη του γι’αυτή τη διοργάνωση. Και πάλι ο Modric έβγαλε όλη τη μαγεία του για να κλείσει το παιχνίδι. Το ότι εμφανίστηκε ο Aubameyang ήταν ένα μικρότερο κακό, όπως στην πολιτική.
Η σελίδα της στήλης στο facebook:
