Του Gonzalo Cabeza
Η Μαδρίτη είναι ακόμα άγουρη και σε διαδικασία βελτίωσης
Ο Αργεντινός χρειάστηκε μόλις τρία λεπτά για να υπενθυμίσει
το ταλέντο που έχει για να παίζει ποδόσφαιρο. Αυτή η γιορτή χωρίς άμυνες αλλά
με παγκόσμιους αστέρες πήγε στην πλευρά της Barcelona
Το πράγμα άρχιζε, όταν ήρθε ο Μέσι για να υπενθυμίσει στον
κόσμο, και στους αγαπητούς του φίλους της Ρεάλ Μαδρίτης, ότι είναι ο Messi.
Πήρε μια μπάλα στην περιοχή, έσπασε στ’αριστερά του, έκανε ένα σουτ που βρήκε
στον Varane και γλίστρησε απαλά στο τέρμα του Keylor Navas. Δεν έχει σημασία αν
είναι στη Βαρκελώνη, στη Μαδρίτη, στο Μαϊάμι ή στο Τιμπουκτού. Ούτε αν είναι ένας
τελικός ή ένα θεατράκι, ο Αργεντινός αστέρας έχει πάντα κάποιο τρόπο ν’αφήνει
την σφραγίδα του σ’ένα παιχνίδι. Δεν έκανε πολλά περισσότερα, σχεδόν τίποτα
άλλο. Αλλά αρκετά για να γίνει ιδιοκτήτης της σκηνής.
Τρία λεπτά αργότερα ο Rakitic εκμεταλλεύτηκε ότι Varane και
Ramos έπαιζαν
κάποιο ρόλο σόουμαν σ’αυτό το παιχνίδι του Μαϊάμι. Η άμυνα δεν μπόρεσε να
βγάλει τη μπάλα, την έχασε στην έξοδο, κι ούτε έκανε πολλά για να πιέσει τους αντίπαλους
επιθετικούς. Ο Neymar κοίταξε στα δεξιά του, έστειλε τη μπάλα στον Suarez που,
πολύ έξυπνα, άφησε τη μπάλα να περάσει. Εκεί εμφανίστηκε ο Rakitic, που βρήκε
το ιδανικό κενό στο οποίο έστειλε τη μπάλα. Ο Κροάτης έχει μια ταλεντάρα, και η
κακή απόδοσή του το περασμένο έτος είναι ένας απ’τους λόγους για την
απογοητευτική σεζόν της ομάδας του. Είναι πολύ πιο παίκτης απ’τον Andre Gomes, κι
ωστόσο ο Πορτογάλος φάνηκε να’χε περισσότερη σημασία απ’αυτόν το περασμένο
έτος. Είναι, πιθανότατα, ένας απ’τους μεγάλους ωφελημένους απ’την έξοδο του
Luis Enrique. Σίγουρα ο Valverde θα του βρει μια λειτουργία.
Ήταν το 6ο λεπτό και η Ρεάλ Μαδρίτης έχανε με 2-0.
Αυτό είναι ένα φιλικό, ναι, μια γιορτή αν θέλετε, αλλά ούτε και αξίζει η απαξίωση
ενός διασυρμού. Το μαστίγωμα ενάντια στη Μάντσεστερ Σίτι αντιμετωπίζεται ως
κακή ήττα, όπως συνέβη στο προηγούμενο παιχνίδι, αλλά το πράγμα θα’ταν πολύ
χειρότερο αν η συντριπτική ήττα έρχονταν ενάντια στο μεγάλο αντίπαλο. Δεν
συνέβη, επειδή επίσης το ποδόσφαιρο συνηθίζει να εξισορροπεί τους ίσους.
Η Barcelona είχε αρχίσει την αναμέτρηση δοκιμάζοντας μια
πίεση ψηλά, αρκετά εντυπωσιακή, που δεν επέτρεπε στους λευκούς παίκτες να βγάλουν
τη μπάλα απ’την σπήλια. Με το 2-0, και με τη λογική της κούρασης, οι κινήσεις χαλάρωσαν.
Ακόμα και πάρα πολύ. Η Μαδρίτη άρχισε να παίρνει περισσότερη μπάλα, να
αισθάνεται άνετα με τη μπάλα και να διανέμει το παιχνίδι μέχρι το τέρμα του Cillessen.
Ήταν ο Ματέο Κόβασιτς ο οποίος φάνηκε απ’την αρχή πιο εμπλεκόμενος
σ’αυτόν τον πόλεμο. Έπαιρνε τη μπάλα στο χώρο του και ντρίμπλαρε έναν προς έναν
μέχρι να βρεθεί στην περιοχή. Ο Κροάτης βλέπει να’ρχονται για τη θέση του νέοι
όπως ο Ceballos. Κι ο νέος έχει πάντα αυτό το «σέξι» ύφος του αγνώστου, πολύ
περισσότερο από ό, τι υπάρχει ήδη στο ντουλάπι. Αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα ότι
είναι καλύτερος. Ο Kovacic, ο οποίος είναι 23 ετών, είναι ένας εξαιρετικός
παίκτης. Ισχυρός, με πολύ ποδόσφαιρο, με καλή αντίληψη στο παιχνίδι. Οι
αποφάσεις του δεν είναι πάντα οι καλύτερες, μερικές φορές είναι ακόμα και λίγο
ανοργάνωτος, αλλά οι αρετές του είναι συντριπτικά ανώτερες απ’τις αδυναμίες του.
Το πρώτο γκολ ήταν δικό του, πολύ με τον τρόπο του, με
δύναμη, με άδειασμα, μ’ένα καλό τελικό σουτ. Επίσης είχε πολύ σχέση στο
δεύτερο, καθώς έδωσε ασίστ τον Asensio πριν αυτός, πάντα τόσο γεμάτος από ποδόσφαιρο,
να προσαρμόσει στο πρώτο δοκάρι τη μπάλα σα να μην είχε μπροστά έναν τερματοφύλακα.
Έχει ειπωθεί χιλιάδες φορές μέσα σε λίγες εβδομάδες, αλλά η επανάληψη δεν
αλλάζει την πραγματικότητα: αυτό το παιδί είναι πολύ ωραίο. Χρόνια ποδοσφαίρου
που έχει μπροστά η Μαδρίτη.
Η δυνατότητα ενός διασυρμού εξαφανίστηκε τόσο γρήγορα όσο είχε
έρθει. Στο Μαϊάμι κατά στιγμές παρακολουθούσαν ποδόσφαιρο, κατά στιγμές θέαμα,
και κατά στιγμές διασκέδαση. Τα μέλη δεν ήταν άσχημα, ο ρυθμός συνόδευε μόνο
μερικές φορές. Είναι πολύ δύσκολο να προσπαθήσεις να εξηγήσεις στους αμυντικούς
ότι αυτό είναι αλήθεια κι όχι δοκιμή. Ούτε ακόμη και κάποιοι απόλυτοι
επαγγελματίες όπως ο Busquets, δεν ήταν άνετοι σ’αυτό το πλαίσιο. Είναι επίσης
αλήθεια ότι τα σώματα δεν έχουν ρυθμιστεί ακόμη, κι αυτό φαίνεται πολύ περισσότερο
όταν πρέπει να τρέξουν προς τα πίσω, παρά με τη μπάλα στα πόδια. Δεν είναι μια
προσπάθεια ντρίμπλας, πάσας ή εκτέλεσης, είναι ό, τι ονειρεύονται τα παιδιά.
Ο Piqué
σκοράρει και είναι ευτυχισμένος
Ο Neymar, για παράδειγμα, το προσπάθησε όλη την ώρα. Ο Βραζιλιάνος
είναι ο καλύτερος της Barcelona σ’αυτήν την προετοιμασία, το οποίο είναι ακόμα πιο
άξιο αν σκεφτεί κανείς ότι όταν φτάνει στο δωμάτιο του ξενοδοχείου πρέπει να
παλέψει ανάμεσα στο να μείνει στην Ciudad Condal ή να πάει να ζήσει στο Παρίσι.
Σκληρή ύπαρξη αυτή, αυτού που κάνει εικασίες με την καριέρα του στο καλοκαίρι,
αν και στην περίπτωση του Βραζιλιάνου, της ανέμελης φύσης, δεν φαίνεται να τον
νοιάζει πάρα πολύ. Φαίνεται νευριασμένος μόνο όταν του κολλάνε, που λίγο έλειψε
να αρχίσει να χτυπιέται με τον Carvajal. Δύο περιστατικά σε μια εβδομάδα, δεν
είναι όλα ήσυχα.
Τα πρώτα ημίχρονα τέτοιου τύπου αγώνων έχουν ακόμα κάποια
χάρη. Εκεί είναι οι βασικοί και το πράγμα ακούγεται σημαντικό, σαν τα καλύτερα στολίδια
να σημαδεύουν το επίπεδο της αναμέτρησης. Στη συνέχεια, όταν περνά το ημίχρονο
-και, σ’αυτή την περίπτωση, επίσης κι ο Marc Anthony- αρχίζουν οι αλλαγές,
βγαίνουν τα ονόματα που δεν θα ξαναδείς για μήνες και το επίπεδο της απαίτησης
μειώνεται. Το ματς ήταν πλούσιο σε αποκρούσεις αν κι έδωσε χρόνο έτσι ώστε να
πάρει ένας παίκτης μια τεράστια χαρά.
Ήταν ο Gerard Piqué, που σκόραρε με προβολή. Γι 'αυτόν,
μεγάλη νύχτα, έστω κι αν είναι μόνο για το ότι σκόραρε στον πιο μισητό του αντίπαλο.
Δεν έχει χρησιμοποιήσει ούτε πέντε λεπτά απ’την ζωή του για να κρύψει τον antimadridismo
του, έτσι ώστε στην περίπτωσή του, αν κι αυτό δεν παύει να’ναι μια γιορτή, το
να σκοράρει ένα γκολ είναι μια ειδική περίπτωση κι άξια πανηγυρισμού. Ακόμα περισσότερο
αν, όπως συνέβη, χρησίμευσε για να κερδίσει τον αγώνα.
Το γκολ άλλαξε και πάλι τη δυναμική του παιχνιδιού. Η Μαδρίτη
τόλμησε να ψάξει το τρίτο, σκεπτόμενη ότι ίσως μια ισοπαλία θα έσωζε κάπως αυτή
την θλιβερή περιοδεία που κάνει στις ΗΠΑ. Το προσπάθησε ο Isco, το προσπάθησε ο
Ceballos κι επίσης ο Asensio ή ο Μαρσέλο. Σε διάφορες περιπτώσεις με καλές
ευκαιρίες. Κατέληξαν πάντα με την ίδια έκβαση: τον Cillessen. Ο Ολλανδός τερματοφύλακας,
αναπληρωματικός του Ter Stegen από πέρυσι, δεν φαίνεται πολύ στους οπαδούς.
Είναι η μοίρα των αναπληρωματικών τερματοφυλάκων. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι
δεν αξίζουν ή ότι είναι ακρωτηριασμένοι, ακριβώς το αντίθετο. Μπορούν επίσης να
σταματήσουν τους πιο εκλεκτούς επιθετικούς.
Η Barcelona κέρδισε το Clásico, μια μέτρια χαρά, αλλά στην
τελική μια χαρά. Κατέκτησε επίσης το τρόπαιο του International Champions Cup.
Δεν λέει πολλά, αλλά είναι εκεί.
Η σελίδα της στήλης στο facebook:
