Του Jesús
Garrido
Δεν πάει σε δύο συνεχόμενους τελικούς
Ευρωπαϊκού Κυπέλλου απ'το 1960
Ένα γκολ στο Καλντερόν θα φέρει πιο κοντά το
Κάρντιφ με σχεδόν οριστικό τρόπο, κι αυτό η Ρεάλ Μαδρίτης ξέρει να το κάνει
καλύτερα απ'τον καθένα, καθώς έχει ήδη 60 συνεχόμενα παιχνίδια που σκοράρει
Η Ρεάλ Μαδρίτης είναι η καλύτερη ομάδα στην
ιστορία του Ευρωπαϊκού Κυπέλλου. Αυτό αποτελεί μια αναμφισβήτητη
πραγματικότητα. Κανείς δεν είναι καλύτερος από αυτόν που το έχει κερδίσει
περισσότερο, και το προβάδισμα των τεσσάρων τροπαίων απ'τον δεύτερο με τα
περισσότερα, είναι αρκετά σημαντικό,
έτσι ώστε να μην υπάρχουν αμφιβολίες γι 'αυτό. Τα επτά συνεχόμενα ημιτελικά τα
τελευταία επτά χρόνια είναι ένα παράδειγμα της σημερινής λανθάνουσας λευκής κυριαρχίας
στο Champions League. Επιπλέον, είναι
ένα βήμα απ'το να παίξει έναν ακόμα τελικό, τον τρίτο σε τέσσερις σεζόν. Όλα
αυτά τα στοιχεία, ωστόσο, κρύβουν μια σημαντική λεπτομέρεια. Αν το πετυχει, αν
διατηρήσει (ή, ποιος ξέρει, αν αύξησει)
το 3-0 του πρώτου παιχνιδιού εναντίον της Ατλέτικο, η Μαδρίτη θα σπάσει ένα
σερί 57 ετών χωρίς να φτάνει σε δύο συνεχόμενους τελικούς.
Ο Madridismo αισθάνεται το Ευρωπαϊκό Κύπελλο ως δικό του. Λέγεται πάντα ότι η
γηραιά ήπειρος είναι εκεί όπου έχει αισθανθεί κυρίαρχη η Μαδρίτη, η βασίλισσα
όλων των ευρωπαϊκών εδαφών, σεβαστή πέρα απ'τα σύνορά της. «90 λεπτά στο
Μπερναμπέου είναι πάρα πολλά», φράση που επινοήθηκε, με κάποια ιταλικά πάνω από
ικανοποιητικά, απ'τον Juanito
Gómez. Η Μαδρίτη των
ανατροπών, του έπους, των τελευταίων λεπτών της ταχυκαρδίας και των αναπνευστικών
ανακοπών με αίσιο τέλος και πολυπληθή χαρά. Αυτή η Μαδρίτη, η οποία έχει
σημαδέψει μια γενιά των merengues, ήταν αυτή που έδινε την ψυχή της ψάχνοντας ν’ανατρέψει παιχνίδια ...
στο Κύπελλο UEFA.
Το Ευρωπαϊκό Κύπελλο ήταν ένας μύθος που είχαν
πει παππούδες στα εγγόνια. Ότι είχε υπάρξει κάποιος Ντι Στέφανο που ήταν
μεγάλος, ο καλύτερος στον κόσμο λόγω όλων όσων έκανε, ότι φορούσε το «9», αλλά
έπαιζε «τα πάντα», κι ότι έκανε θαύματα στο γήπεδο με δύο θρύλους, δύο βαρέλια
που ονομάζονταν Puskás
και Gento
που, με την πρώτη ματιά, δεν προκαλούσαν κανένα φόβο. Ο madridista έπρεπε να το
πιστέψει. Τα ασπρόμαυρα βίντεο αποδεικνύουν την αυθεντικότητα αυτών των
ιστοριών, αν κι ο καθένας θα τους πίστευε, βέβαια, αν επανεφηύραν την σέντρα
πριν απ'το γκολ του Marcelino στην Ρωσία. Τα παιδιά της δεκαετίας του 70', του 80' και του 90'
μεγάλωσαν ονειρεύομενα μ’ένα κύπελλο μεγάλων λαβών που ούτε καν έβλεπαν όταν
επισκέπτονταν το τουρ του Μπερναμπέου. Αυτά που υπήρχαν εκεί ήταν άλλα, τα
«πρωτότυπα». Τα παιδιά δεν έβλεπαν τους αρχηγούς των μεγάλων ευρωπαϊκών
συλλόγων να σηκώνουν αυτά τα μπιχλιμπίδια, αλλά τ’αληθινά, τις κούπες με τα
μεγάλα αυτιά.
Παρηγορούνταν στο σπίτι. Το Ευρωπαϊκό Κύπελλο
ήταν ένας μύθος, το απτό ήταν το πρωτάθλημα, κι αυτό έπεφτε σαν ώριμο φρούτο
χρόνο μετά το χρόνο. Δεν υπήρχε τίποτα πέρα απ'τα ισπανικά σύνορα. Η Μαδρίτη
πήγαινε να παίξει εκεί έξω, εναντίον των Μίλαν, Μπάγερν, Άγιαξ, Μπριζ, Ραπίντ
Βιέννης ... αυτός ήταν ένας άλλος εξωπραγματικός κόσμος. Αυτό που πραγματικά
είχε, ήταν το να κερδίζει κάθε αγωνιστική στο Chamartin κι όπου έπαιζε, αλλά πάντα εδώ. Δεν ήταν
μέχρι το γκολ του Μιγιάτοβιτς στην Γιουβέντους, όταν άλλαξε το παράδειγμα.
Υπήρχε το Ευρωπαϊκό Κύπελλο! Ήταν αληθινό. Μπορούσε να κερδηθεί, δεν ήταν μια
ιστορία των παππούδων. Από εκείνη την 20η Μαΐου του 98, ο madridismo θυμήθηκε πώς
γίνονταν να κερδίζεις τους Γερμανούς, τους Ιταλούς και τους Άγγλους και η Liga πέρασε σε μια δεύτερη
θητεία, αυτό που είχε σημασία ήταν το Ευρωπαϊκό Κύπελλο.
Απ’το έβδομο ως σήμερα, η Μαδρίτη έχει
κερδίσει πέντε πρωταθλήματα. Τον ίδιο αριθμό με τα Champions League που έχει σηκώσει. Οι τεράστιες προσπάθειες
ενός συλλόγου τιτάνα όπως η Μαδρίτη έχουν επικεντρωθεί στο να'ναι ο καλύτερος
στον κόσμο, όχι στην Ισπανία. Μάλιστα, όταν ήταν πρωταθλητής Ευρώπης, δεν
κατέκτησε τη Liga. Δεν κερδίζει ένα νταμπλ αυτού του διαμετρήματος απ'το 1958. Η Barça, για να χρησιμεύσει ως
παράδειγμα, έχει κάνει νταμπλ (όταν δεν ήταν τρεμπλ) τις πέντε φορές που
κέρδισε το Champions League. Αυτή είναι η
πραγματική αξία του τι πετυχαίνει ο Ζινεντίν Ζιντάν αυτή τη σεζόν. Να βρίσκεται
πέντε αγώνες μακριά απ’το να κατακτήσει
πρωτάθλημα και Τσάμπιονς Λιγκ στο ίδιο έτος. Για άλλους, είναι το φυσιολογικό,
για τη Μαδρίτη είναι εξαιρετικό.
Είναι πιθανό να το πετύχει η Μαδρίτη. Πρέπει
μόνο επιβιώσει στο Καλντερόν και να πάρει επτά απ'τους εννέα βαθμούς του
τουρνουά της κανονικότητας για να πάει να κερδίσει στο Κάρντιφ μ'έναν τίτλο ήδη
στην τσέπη. Το πρώτο βήμα είναι σήμερα. Ο αντίπαλος είναι αυτός που κερδίζει
πάντα στην Ευρώπη, αν και δεν παίζει η ιστορία. Δεν παίζει υπό αυτή την έννοια,
ούτε αυτή της τωρινής ρουτίνας που διατηρεί η ομάδα του Γάλλου προπονητή. Έχει
σκοράρει τουλάχιστον ένα γκολ στους τελευταίους 60 επίσημους αγώνες. 64 αγώνες
αν μετρήσουμε και τα τέσσερα φιλικά προετοιμασίας, επειδή η τελευταία
αναμέτρηση στην οποία έμεινε χωρίς να σκοράρει ήταν στο πρώτο σκέλος των
ημιτελικών του Champions League του 2015-16
εναντίον της Μάντσεστερ Σίτι. Περισσότερο από ένα χρόνο πριν που το ντουλάπι
της Μαδρίτης δεν δείχνει μηδέν στο 90ο λεπτό.
Δεν είναι τυχαίο ότι η Μαδρίτη είναι τώρα εκεί
πού είναι. Το να σκοράρει πάντα, προφανώς, κάνει ευκολότερο το να νικά. Μ'ένα
προβάδισμα 3-0 απ'το πρώτο ματς, το να σκοράρει ένα γκολ στην Ατλέτικο στο Calderon είναι πρακτικά
ένα εισιτήριο για το Κάρντιφ. Το να βάλει σήμερα ένα γκολ είναι, ως εκ τούτου,
σχεδόν συνώνυμο με τον δεύτερο διαδοχικό τελικό, κάτι που δεν καταφέρνει απ'την
εποχή των πέντε συνεχόμενων Ευρωπαϊκών Κυπέλλων. Ήταν ο Miguel Muñoz στην πρώτη του χρονιά ως προπονητής, αυτός που ακολούθησε το μονοπάτι
που χάραξαν οι προκάτοχοί του και κατέκτησε εκ νέου τον τίτλο το 1960. Ποτέ
ξανά δεν έφτασε σε διαδοχικό τελικό η Μαδρίτη. Κέρδισε τρεις σε πέντε χρόνια
μεταξύ του 1998 και του 2002, έχει κερδίσει δύο σε τρία χρόνια μεταξύ του 2014
και του 2016. Δεν ήταν ποτέ σε δύο συνεχόμενους τελικούς. Ο Ζιντάν είναι κοντά
στους μύθους του madridismo.
@suntagm_puskas
