Του Jesús
Garrido
Ο αρχηγός έβγαλε και πάλι το κεφάλι
Ένας αρχηγός υπηρετεί πάντα. Ο Ramos δεν κρύβεται ποτέ, ούτε
για το καλό ούτε για το κακό, και σε μεγάλο βαθμό γι’αυτό έχει κερδίσει, το
κεφάλι του, να’χει μια θέση στο μουσείο του Μπερναμπέου
Η Ρεάλ Μαδρίτης, όπως και κάθε άλλη ομάδα, έχει άσχημες
μέρες (εντάξει, όντας μια μεγάλη, έχει λιγότερες κακές μέρες από πολλές άλλες,
αλλά κατανοητό). Για δεκαετίες, ο madridismo έχει αισθανθεί προστατευμένος σε
τέτοιες αντίξοες συνθήκες. Ο madridista οπαδός είχε επίγνωση ότι δεν μπορεί να
κερδίζει πάντα, αλλά ήξερε κάλλιστα ότι πολλές φορές ναι, παρά το ότι το σκορ
ήταν εναντίον των συμφερόντων του. Αυτό το κίνητρο βασίζονταν σε κάποιες αναμνήσεις
που πέρασαν από γενιά σε γενιά, αλλά που δεν είχαν μια αληθινή συνεχή υλική
αντιπροσώπευση. «90 λεπτά στο Μπερναμπέου είναι πολύ μακρά» ναι, αλλά δεν
ανατρέπονταν πάντα ένα αρνητικό αποτέλεσμα. Πλέον όχι πάντα, αλλά ούτε καν έστω
και περιστασιακά. Ο Sergio Ramos, ο μόνος, έχει καταφέρει αυτή η ελπίδα να’χει εμπειρική βάση.
"Αυτό το διορθώνει ο Sergio Ramos". Σε πόσα
παιχνίδια που έχουν στραβώσει για τη Μαδρίτη το’χουμε ακούσει αυτό από κάποιον
madridista φίλο μας; Αν δεν το είχαμε ακούσει απ’το στόμα του άλλου, μπορεί να το
είχες πει εσύ ο ίδιος. Ή, τουλάχιστον, να το σκέφτηκες. Η Μαδρίτη θέλει να
αρπάξει οποιαδήποτε κλωστή που φτάνει στο χέρι της για να επιβιώσει, είναι ένα
ιστορικό σύνθημα του συλλόγου, που φαίνεται ότι έχει γίνει αυτό στη βάση της ταλαιπωρίας,
σα να μην είχε αφοσιωθεί στην κατάκτηση τίτλων εν αφθονία κατά τη διάρκεια της
ιστορίας της. Ο Ramos είναι μια κλωστή που δεν καίει. Το λευκό club, οι
συμπαίκτες του και οι οπαδοί του ξέρουν ότι μπορούν ν’αρπαχτούν απ’αυτόν και στο
ποσοστό των φορών που θα τους σώσει από μια σίγουρη πτώση προς την ήττα. Με τον
Ramos στο γήπεδο υπάρχει πάντα ένας λόγος για ελπίδα, και γενικά, όχι μάταια.
"Δεν είναι το κεφάλι, είναι η αποφασιστικότητα που τον
κάνει να διαφέρει απ’τους υπόλοιπους". Ο Πέπε Ρέινα ξέρει καλά τον Ramos.
Έχει ζήσει μαζί του για πολλά χρόνια στην εθνική Ισπανίας και τον έχει υποφέρει
σε περισσότερες από μία περιπτώσεις, κι ως εκ τούτου καταλαβαίνει πώς
λειτουργεί, τι τον παρακινεί να καθορίζει, γιατί είναι τόσο σημαντικός. «Οι
στατιστικές το λένε. Είναι πολύ δύσκολο και περίπλοκο ν’αμυνθείς. Έχει ένα άλμα
και μια κεφαλιά που είναι απ’των καλύτερων. Μόνο ο αριθμός των γκολ που έχει,
το λέει από μόνος του», το γνωρίζει επίσης ο Raúl Albiol, ο οποίος δεν κατάφερε
(ούτε αυτός ούτε οι Ναπολιτάνοι συμπαίκτες του) να βρει τη μαγική φόρμουλα που
αποτρέπει τον Sergio να σηκώνεται στον αέρα την κατάλληλη στιγμή, με τη δύναμη
του κατάλληλου άλματος και να σκιαγραφεί την χειρονομία της κεφαλιάς πάνω στη μπάλα
για να την κατευθύνει εκεί όπου δεν θα την φτάσει ο τερματοφύλακας.
Άλλο πράγμα όχι, αλλά στον Ramos δεν αρέσει να χάνει. Ούτε και
του ζητάς να κάνει μια διδακτορική διατριβή για βαρυτικά κύματα, η επιστήμη δεν
είναι το αγαπημένο του πεδίο. Το αγόρι απ’το Camas χρησιμεύει για να κερδίσει,
να φέρει τη νίκη. Όταν η Ρεάλ Μαδρίτης χάνει ή είναι ισόπαλη, είναι εκεί. Αυτό
είναι έτσι, είναι αποδείξιμο, το λένε τα στατιστικά. Για να πάρετε μια ιδέα: απ’τα
21 γκολ που έχει σκοράρει με τα λευκά απ’τον τελικό του Ευρωπαϊκού Κυπέλλου στη
Λισαβόνα, 18 ήταν με τη Μαδρίτη να χάνει ή να’ναι ισόπαλη, όπως δείχνουν τα
στατιστικά του «ESPN».
Δεν είναι μόνο ένα αριθμητικό ζήτημα, αν και στα αθλήματα οι
αριθμοί είναι το παν. Αυτό που έχει κάνει τον Ramos αυτό που ορίζεται επίσης τώρα,
είναι η στιγμή στην οποία έχει κάνει ό, τι έχει κάνει. Στο τέλος, τον Ράμος θα
τον θυμόμαστε πάντα για το γκολ του στη Λισαβόνα. Ακόμη και για τα γκολ του στις
καθυστερήσεις. Αλλά είναι ένα περισσότερο γκολ και μια πολύ επαναλαμβανόμενη
κατάσταση, αλλά υπάρχει περισσότερο. Έχει βάλει μια ντομπλέτα στη Νάπολι στο
San Paolo, όταν η Μαδρίτη αναστέναζε για το τριπλό σφύριγμα της λήξης απ’τον διαιτητή,
45 λεπτά πριν συμβεί αυτό, μια άλλη ντομπλέτα στο Champions League... όπως αυτή που έβαλε στην
Allianz Arena στο Μόναχο, πόλη στην οποία η merengue ομάδα δεν είχε κερδίσει ποτέ
μέχρι που ο αμυντικός έβαλε δύο φορές το κεφάλι του ενώπιον του ύψους της
Μπάγερν για να στείλει το κλαμπ της ζωής του στον τελικό του Champions League.
Βασικά κέρδισε μόνος του Παγκόσμιο Κύπελλο του 2014 στο Μαρόκο, μπήκε για πάντα
στους εφιάλτες της Ατλέτικο στο Μιλάνο, εμπόδισε τη Σεβίλλη του να πάρει το Ευρωπαϊκό
Σούπερ Καπ, αφαίρεσε μια νίκη απ’τη Μπάρτσα στο Καμπ Νόου, χτύπησε τη Depor, τη
Μάλαγα, τη Βιγιαρεάλ ...
Ίσως, αν η Μαδρίτη ήταν καλύτερη ομάδα και καθάριζε να τα
παιχνίδια της νωρίτερα, ο Sergio Ramos να μην περνούσε ως ένας ακόμα αρχηγός
στη μακρά ιστορία των μεγάλων ονομάτων που έχουν φορέσει το περιβραχιόνιο.
Χωρίς να πάμε παραπέρα, σ’αυτό το Ευρωπαϊκό Κύπελλο, η Μαδρίτη έχει δεχτεί 12
γκολ σε οκτώ παιχνίδια. Οποιαδήποτε άλλη ομάδα, με τέτοια στατιστικά, θα’χε
αποκλειστεί. Κι ο οποιασδήποτε θα υποδείκνυε τον αμυντικό ηγέτη ως τον κύριο υπεύθυνο τόσο εξωφρενικά άσχημων αριθμών. Κι ο Ramos είναι, ξεκάθαρα. Είναι
αναμφισβήτητο ότι μερικές φορές, αυτό που δίνει, το παίρνει. Αλλά δίνει πολλά
περισσότερα απ’αυτά που παίρνει. Ο Ramos παίρνει βαθμούς, αλλά δίνει Champions League. Και τα Champions
League έχουν πάντα χώρο στο μουσείο του Μπερναμπέου, εκεί ακριβώς όπου θα’πρεπε
να υπάρχει μια βιτρίνα σχεδιασμένη να αναδείξει το κεφάλι του Sergio Ramos.
Η σελίδα της στήλης στο facebook:
@suntagm_puskas
