Του Roberto Palomar, αρχισυντάκτη της Marca
Η Ρεάλ Μαδρίτης έκανε στην Βιγιαρεάλ μια απ’αυτές τις
ασκήσεις μαζοχισμού που αρέσουν τόσο στους οπαδούς της και στις οποίες είναι
τόσο άνετα. Δεν είναι γνωστό αν είναι από επιλογή ή από πίεση του αντιπάλου -ίσως
κι απ’τα δύο πράγματα- η Μαδρίτη έδωσε μια ώρα αγώνα στην οποία έθεσε σε
κίνδυνο τη la Liga, το καρδιαγγειακό σύστημα των οπαδών και κάποια αξιώματα του
ποδοσφαίρου για τα οποία υπάρχουν αδιάψευστες βεβαιότητες. Για παράδειγμα: αν
παίζεις περπατώντας, χάνεις. Αν χάνεις την προσοχή σου στην άμυνα, χάνεις. Αν
δεν επεξεργαστείς, χάνεις. Αν συγχωρήσεις, χάνεις. Αν αφήσεις κάποιον απ’τους
καλύτερους παίκτες σου στον πάγκο, χάνεις. Όλα αυτά τα έκανε η Real Madrid στα
πρώτα 60 λεπτά και, φυσικά, το αποτέλεσμα δεν θα μπορούσε να’ταν άλλο: έχανε.
DR. JEKYLL ΚΑΙ MR. HYDE
Ξεπερνώντας αυτήν την άσκηση ανευθυνότητας του Ζιντάν και των
παικτών του, με τους Isco και Morata πλέον στον αγωνιστικό χώρο, με τον Μαρσέλο
στην επιστροφή από μια γιορτή, η Μαδρίτη έκανε μισή συντριπτική ώρα. Περισσότερο
ώθησης παρά παιχνιδιού. Πιθανότατα εκμεταλλεύτηκε ένα ακούσιο χέρι του Bruno,
όπως και πριν η Βιγιαρεάλ εκμεταλλεύτηκε ένα οφσάιντ του Bakambu. Είναι απ’τα
λιγότερα. Η μη αποδοχή του λάθους των διαιτητών ως μέρος του παιχνιδιού, είναι των
φτωχών. Το σημαντικό είναι να γνωρίζουμε γιατί η Μαδρίτη πετά πολλά λεπτά των
παιχνιδιών έτσι ώστε στη συνέχεια να παίζει στις ανατροπές, όπως τα παιδιά
παίζουν τους γιατρούς. Ένα αχρείαστο ρίσκο τώρα που η Λίγκα μπαίνει στην τελική
της φάση.
ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ
Ο τελικός σκοπός ενός επαγγελματικού ποδοσφαιρικού αγώνα
είναι να κερδίσεις. Και η Μαδρίτη κερδίζει. Επίσης, το τελευταίο που αφήνει ένας
αγώνας, και περισσότερο αν πρόκειται για μια ανατροπή, είναι το πιο ενθυμούμενο
απ’την επιλεκτική μνήμη του οπαδού, που τείνει να σβήνει τα ελαττώματα. Όμως το
τελευταίο δεν πρέπει κατ 'ανάγκη να’ναι το καλύτερο. Η Μαδρίτη ήταν ευάλωτη και
χυδαία στην Βιγιαρεάλ. Ταρακουνήθηκε κι έθεσε σε σοβαρό κίνδυνο ένα τουρνουά
που αρχίζει να κυριαρχεί απ’το τεντωμένο σχοινί. Τα παιχνίδια που έχει κερδίσει
απ’το επικό αρχίζουν να ξεπερνούν τα παιχνίδια που έχει κυβερνήσει με ποδόσφαιρο.
Μέχρι που μια μέρα ένας ακροβάτης σπάει τα δόντια...
ΤΟ ΤΙΠΟΤΑ ΣΤΟ CALDERON
Αυτό που επρόκειτο να’ναι μια Κυριακή για να τρίβεις τα
χέρια βλέποντας ποδόσφαιρο ξεκίνησε με μια ανθρωποκτονία στο Calderón. Ήταν ένα
παιχνίδι φορητής πλατείας. Η Ατλέτικο δεν ήξερε πώς να βάλει χέρι σ’αυτή τη
μετριότητα που αντιστοιχεί στο όνομα του Fútbol Club Barcelona. Η Barca περπατά
προς τη χυδαιότητα με γιγαντιαία βήματα και χθες σώθηκε και πάλι από δύο
ενέργειες χωρίς καμία χάρη, δύο άψητα γκολ. Είναι κρίμα που το παιχνίδι των δύο
ομάδων που κάνουν κουμάντο στη la Liga είναι εγκατεστημένο περισσότερο στο
συναίσθημα και στην σύμπτωση παρά στο καλό ποδόσφαιρο. Τουλάχιστον, η Μαδρίτη
μπορεί να κρατήσει την πρωτοπορία της με ενέργειες που αναδύονται απ’τα
σπλάχνα. Η Barca, ωστόσο, δεν μπορεί να δώσει μαθήματα για τίποτα. Ζει απ’τον
Μέσι όπως μια νεαρή χήρα που ζει απ’την κληρονομιά ενός πλούσιου.
Η σελίδα της στήλης στο facebook:
@suntagm_puskas
