Του Jesús Garrido
Γκολ του canterano και μεγάλη επιστροφή του Μπέιλ
Σ’έναν γεμάτο μήνα από αποφασιστικές υποχρεώσεις, ο Ζιντάν
χρησιμοποίησε τα rotations για να φρεσκάρει το ρόστερ και το αποτέλεσμα δεν θα
μπορούσε να’ταν πιο θετικό: νίκη χωρίς φθορά και θριαμβευτική επιστροφή του
Μπέιλ
Η βιωσιμότητα της Μαδρίτης διακυβεύεται αυτές τις μέρες.
Παίζοντας τόσα συνεχόμενα παιχνίδια υπό τη συσσωρευμένη πίεση για μήνες κι αυτή
που απομένει ακόμα στους ώμους της, μετατρέπει κάθε αναμέτρηση σε μια δοκιμή,
και απ’ότι έχει φανεί αυτές τις τελευταίες εβδομάδες, η προσωπικότητα της λευκής ομάδας ταλαντεύονταν και υπήρχε ανάγκη να στερεωθεί έτσι ώστε στο τέλος να μην πέσει το τραπέζι. Στο τέλος, δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να
εγκατασταθεί απ’το να κερδίσει και πάλι, κι αυτό είναι που κάνει η ομάδα του
Ζιντάν. Με τρόπο περισσότερο ή λιγότερο λαμπερό, αλλά εκεί είναι για άλλη μια
φορά, ψηλά στην κατάταξη, πρώτη με διαφορά και με το ένα πόδι στους 8 του Champions
League. Και σε μέρες
όπως σήμερα, επιτρέπεται μέχρι και η πολυτέλεια του να παίζει με κάποιους απ’αυτούς
που δεν παίζουν συνήθως... κι ακόμα κι έτσι κερδίζει με φερεγγυότητα.
Στον Quique Flores το Bernabeu φέρνει καλές αναμνήσεις. Εκεί
έγινε πρωταθλητής της Liga. Αλλά η αλήθεια είναι ότι ως προπονητής θα
προτιμούσε σίγουρα να παίξει εναντίον της Μπάγερν Μονάχου στο Allianz ή της Τσέλσι
στο Bridge, δεν είναι ο αγαπημένος του αντίπαλος. Έχασε και πάλι, και καλώς
έχασε. Με κάθε νόμο. Αυτή η μαύρη σκιά που ήταν στο Chamartin λένε ότι ήταν η Εσπανιόλ
σε τέτοια φόρμα που φιλοδοξεί να εισέλθει στον ευρωπαϊκό ανταγωνισμό. Αυτή η
φιλοδοξία μόλις που φάνηκε στο γήπεδο κατά τα πρώτα είκοσι λεπτά, περισσότερο λόγω
της αποφασιστικότητάς της στην πίεση και στην αμυντική τοποθέτηση παρά λόγω της
φιλοδοξίας για το τέρμα ενός πρώην συναδέλφου όπως του Casilla.
Κι αυτό ενώ η εντεκάδα του Ζιντάν ήταν, παρά την προφανή
ποιότητα των συστατικών της, η τυπική ομάδα με υπαινιγμούς του να χωριστεί στα
δύο και να’ναι ασταθής στη δημιουργία του παιχνιδιού. Χωρίς την άγκυρά της, τον
Casemiro, η Μαδρίτη πέρασε τις χειρότερες στιγμές της στη σεζόν, όταν έφερε ισοπαλία
σε τέσσερα διαδοχικά παιχνίδια, δίνοντας σαφείς ενδείξεις ότι ένιωθε
ξεπερασμένη στη μέση. Και σε εκείνη την αρχική στιγμή της άριστης perica διάταξης,
έγινε αντιληπτό και πάλι κάτι από εκείνο. Kroos και Kovacic, τα εργαλεία
κατασκευής που επιλέχθηκαν απ’τον Zizou, φάνηκαν παγιδευμένοι μεταξύ της
γραμμής των έξι μέσων (συμπεριλαμβανομένου του Gerard Moreno, ενός ψευτο9ριού
εγχειριδίου) και η λευκή έξοδος της μπάλας έπεφτε στους Pepe και Varane,
ενδεχομένως δύο απ’τους πιο ικανούς στόπερ γι’αυτό στον κόσμο, αλλά που,
φυσικά, η συμβολή τους δεν είναι συγκρίσιμη με εκείνη των μέσων συμπαικτών τους.
Σ’αυτό το a priori άριστο αμυντικό δίκτυο που έστησε ο
Quique, υπήρξε ένας εξωτερικός παράγοντας που δεν μελετήθηκε ή, αν μελετήθηκε,
δεν μπορούσε να ελεγχθεί πλήρως. Αυτός ο παράγοντας ήταν ο Isco Alarcón. Και
πάλι, άλλη μια φορά, ήταν ο πιο καθοριστικός παίκτης της Μαδρίτης. Αυτόν που τόσες
φορές θέλησαν να διώξουν απ’την ομάδα, που λένε ότι δεν παίζει κι ότι όταν το
κάνει δεν προσφέρει. Άλλαξε το παιχνίδι στην Παμπλόνα κι επίσης εναντίον της Εσπανιόλ.
Είναι ένας φάρος που καθοδηγεί τον δρόμο της Μαδρίτης. Έδωσε τις δύο ασίστ των γκολ
και μοίρασε το παιχνίδι με το κριτήριο ενός προνομιακού μυαλού. Και ίσως να’ναι
ο πιο ενοχλημένος με την επιστροφή του Bale.
Αυτή, υλοποιούμενη, του είναι το ίδιο. Όταν βλέπει μια ξεκάθαρη
πάσα, την δίνει. Κι αν παρατηρήσει ότι ο Ουαλός ξεκινά μια κούρσα στο αντίπαλο
μισό, του την δίνει πλεονεκτικά έτσι ώστε να την αποκορυφώσει με τον πολύ
προσωπικό τρόπο που έχει το αγόρι του Κάρντιφ. Έχουν περάσει πάνω από 90 μέρες από τότε σκόραρε ο Bale εκείνο το golazo στη Βαρσοβία. Και τώρα, όταν απομένουν
λίγοι μήνες της σεζόν, επιστρέφει στην ομάδα και το κάνει καθιστώντας σαφές ότι
είναι ο ίδιος μ’αυτόν που έφυγε, δηλαδή, πεινασμένος, πρόθυμος να πάρει την
ομάδα στην πλάτη του, επειδή δέχεται ότι είναι ευθύνη του. Χρειάστηκε δεκαπέντε
λεπτά να ξεχυθεί προς το αντίπαλο τέρμα, αλλά όταν το έκανε ήταν ασταμάτητος. Ο
madridismo προσεύχεται έτσι ώστε να μην επιστρέψει η κακοτυχία του.
Οι λευκοί είναι και πάλι καλά. Όλοι. Μέχρι κι ο Cristiano
έχει συνειδητοποιήσει ότι μερικές φορές πρέπει να σηκώσει το κεφάλι, να σαρώσει
τον ορίζοντα και να πασάρει σ’έναν φίλο αντί να προσπαθεί να σουτάρει από
οπουδήποτε στο γήπεδο. Του βγήκε ακόμη και μία απ’αυτές τις ντρίμπλες που έχει
να κάνει χρόνια: μια elástica ελληνικής ομορφιάς που άφησε τον David López αμήχανο
με τα πόδια ανοιχτά. Ο Cristiano δεν σκόραρε, διότι δεν είναι το κύριο. Εάν
μπορεί, σκοράρει, προφανώς, αλλά αν όχι, πασάρει. Ποτέ δεν είναι αργά για να
μάθει αυτό το αξίωμα.
Να’μαστε ξεκάθαροι, αν έχει «αναστατώσει» κάποιον ιδιαίτερα
η επιστροφή του Bale στο γήπεδο, είναι ο Morata. Στον canterano κλείνει λίγο περισσότερο
η πόρτα του βασικού, την οποία δεν είχε σχεδόν σ’αυτούς τους σχεδόν τρεις μήνες
χωρίς τον Βρετανό εξτρέμ. Θα παίξουν οι Μπενζεμά, Λουκάς, James, Asensio κι αυτός.
Όλοι για μια ή δύο θέσεις. Τα λεπτά θα διανεμηθούν, όπως προειδοποίησε ο Ζιντάν.
Και δεν έχουν άλλη επιλογή απ’το να τα εκμεταλλευτούν. Ο Morata το έκανε. Ως
συνήθως. Σκοράρει κάθε 98 λεπτά, ένας εξαιρετικός μέσος όρος για έναν επιθετικό
χωρίς διάρκεια. Ακριβώς αυτό που χρειάζεται περισσότερο ένας επιθετικός είναι να παίζει
τακτικά, αλλά ο Morata έχει ανοσία σ’αυτό. Είχε ήδη στην Γιουβέντους, όπου δεν
ήταν αδιαμφισβήτητος ποτέ, αλλά όπου πάντα όταν έπαιζε, σκόραρε. Κι αυτό είναι
που εγγυάται στον Ζιντάν: ποιοτικά λεπτά, όταν αυτά προσφέρονται.
Η σελίδα της στήλης στο facebook:
@suntagm_puskas
