Του Jesús Garrido
Κυριάρχησε στο παιχνίδι, αλλά αφέθηκε να ισοφαριστεί στο
τέλος
Οι λευκοί έκαναν ένα εξαιρετικό ματς στο πρώτο ημίχρονο και
θα μπορούσαν να καθαρίσουν μ’έναν μεγάλο Μπενζεμά, αλλά η Ντόρτμουντ αντέδρασε
κι ανάγκασε τη Μαδρίτη να περάσει στους 16 ως δεύτερη
Η Μαδρίτη ήταν ήδη στους 16 και το μόνο που έπρεπε να διευθετήσει
ήταν σε ποια θέση θα περνούσε στον επόμενο γύρο. Και προφανώς, ίσως να’θελε να
τελειώσει το ματς όπως το τέλειωσε, δηλαδή, με μια μοιρασιά των βαθμών που
ευνοούσε τη Μπορούσια Ντόρτμουντ σ’αυτήν τη μάχη για την πρωτιά. Η Μαδρίτη
έπαιξε θαυμάσια για μία ώρα, αποσυντέθηκε στιγμιαία, αναδιοργανώθηκε γύρω απ’τον
Kroos και τέλειωσε τον αγώνα με την ίδια κυριαρχία με τα υπόλοιπα λεπτά. Και ισοφαρίστηκε
όταν νικούσε με 2-0. Σπάνιο, αλλά είναι αυτό που είναι. Στο τέλος, το
αποτέλεσμα είναι αυτό που είναι, αλλά δεν μπορεί επίσης να ειπωθεί ότι είναι κακό.
Και μάλιστα, υπάρχουν άνθρωποι σε εκείνα τ’αποδυτήρια που κατέληξαν ιδιαίτερα ικανοποιημένοι.
Η κατάσταση της Μαδρίτης ήταν δύσκολο ν’αντιμετωπιστεί. Το να’ναι
πρώτη στον όμιλο του Champions League είναι πάντα μια φυσική υποχρέωση της
ομάδας, ακόμα περισσότερο όντας πρωταθλήτρια Ευρώπης. Αλλά στη συνέχεια
μπαίνουν στο παιχνίδι άλλες μεταβλητές για να ληφθούν υπόψη, όπως οι πιθανοί αντίπαλοι
στον επόμενο γύρο. Είναι καλύτερα να διατηρήσει την τιμή και να κερδίσει ένα
παιχνίδι όταν, ίσως, μην κάνοντάς το, είναι περισσότερο επωφελές για το μέλλον;
Είναι δύσκολο να το αναλύσουμε αντικειμενικά, και περισσότερο μετά απ’το πώς εξελίχθηκε
το παιχνίδι. Αφέθηκε να ισοφαριστεί η Μαδρίτη; Μπορεί, γιατί το να’ναι δεύτερη στον
όμιλο είναι, σήμερα, ευεργετικό. Αλλά επίσης, είναι και παράξενο το γεγονός ότι
μια ομάδα με τη νικηφόρα θέληση των λευκών, επιτρέπει στον εαυτό της να της
ξεφύγει μια νίκη που είχε στο χέρι.
Ο Ζιντάν κατέστησε σαφές με την εντεκάδα που επέλεξε ότι η
πρόθεσή του δεν ήταν να φέρει ισοπαλία, τουλάχιστον όχι με την έξοδο. Έπαιξε με
σχεδόν όλα όσα είχε, και με μόλις δύο διαφοροποιήσεις σε σχέση μ’ότι έδειξε στο
Καμπ Νόου: Casemiro στον Kovacic και James στον Isco. Το υπόλοιπο, το ίδιο,
έτσι ώστε η θέληση ήταν αναμφισβήτητη. Και το παιχνίδι διατηρούσε το ίδιο
σενάριο. Η Μαδρίτη εγκαταστάθηκε πάνω στον Modric κι έκανε μεγάλους συνδυασμούς
σε μια ιλιγγιώδη κάθετη ταχύτητα που της επέτρεψαν να συσσωρεύσει μια σειρά από
ευκαιρίες που, αν είχε λίγη περισσότερη ευστοχία, θα σήμαναν ένα ευρύ
προβάδισμα στο ημίχρονο. Δεν συνέβη εξαιτίας του Weidenfeller σε πρώτο λόγο, κι
εξαιτίας της ανοησίας των επιθετικών σε δεύτερο.
Ο πρώτος που τελείωσε το παιχνίδι χαμογελώντας ήταν ο Karim
Benzema. Τελευταία είχε παίξει άσχημα, αυτό είναι όσο ακούγεται. Δεν είχε συνεισφέρει
περισσότερο από κάποιο περιστασιακό γκολ και η συνδυαστική του ικανότητα είχε
μειωθεί ανησυχητικά. Δεν ήταν ο ανέκαθεν Μπενζεμά, πολύ λιγότερο της περασμένης
σεζόν, ίσως η καλύτερη που έχει κάνει από τότε που βρίσκεται στη Μαδρίτη. Αλλά ο
Γάλλος έχει πολλά έσοδα τόσο απ’τον προπονητή όσο κι απ’τον πρόεδρο και, ως εκ
τούτου μπορεί να αντέξει ν’αποτύχει. Φυσικά θα πρέπει να εμφανιστεί, αν όχι
υπάρχουν κι άλλοι επιθετικοί που πιέζουν από πίσω. Το έκανε, επέστρεψε. Έπαιξε όπως
πάντα, δηλαδή, ως ένα «9» που θέλει να’ναι ένα «10» και που απολαμβάνει τη
συμμετοχή στη δημιουργία. Η σχέση του με τον Cristiano ήταν και πάλι ζωντανή κι
αποτελεσματική κι έφυγε απ’το παιχνίδι με δύο γκολ που θα μπορούσαν κάλλιστα να’ταν
τέσσερα.
Ο άλλος που χαμογελά είναι ο James. Δεν σκόραρε, αλλά έδωσε
την ασίστ στον Karim για το 2-0. Ο James έπαιξε το πρώτο σκέλος στο Ντόρτμουντ
κι ενήργησε ως επιτελικός μέσος μ’ένα σαφή στόχο, να στεγνώσει απ’τον Weigl όλα
όσα θ’άφηνε ο Γερμανός αμυντικός χαφ. Τα πήγε εξαιρετικά εκείνη την ημέρα κι ο Ζιντάν
θυμήθηκε πόσο καλά λειτούργησε και τον επανέφερε για να κάνει την ίδια
λειτουργία άλλη μια φορά. Και, η πραγματικότητα, είναι ότι ο Weigl εμφανίστηκε
πολύ λίγο στο πρώτο ημίχρονο και η Ρεάλ Μαδρίτης το εκμεταλλεύτηκε, κι ότι η
Ντόρτμουντ συγκέντρωσε μια ομάδα επιθετικών που συνεργάζονταν, μάλλον λίγο, στη
δημιουργία. Ο James, όπως ο Μπενζεμά, φάνηκε συνεχώς, εμφανίζονταν σ’όλα τα
μέτωπα της επίθεσης για να δώσει λύσεις συνέχειας στο παιχνίδι, πάντα με
γρήγορες κι ακριβείς επαφές. Ο James χρησιμεύει περισσότερο απ’ό, τι φαίνεται
και περισσότερο από ό, τι χρησιμοποιείται.
Ο αναβρασμός των επιθετικών παικτών της είναι ό, τι είχε η Ντόρτμουντ,
για να βλάψει τη Μαδρίτη. Με τον Tuchel, η Μπορούσια θέλει να παίξει ένα πιο
συνδυαστικό ποδόσφαιρο και να δημιουργεί πιο σταθερή παρουσία στη μέση του
απέναντι τομέα, αλλά οι αρετές της στην αντεπίθεση είναι αξιοζήλευτες ίσως
ακόμη κι απ’τη Μαδρίτη, η οποία είχε αρκετές επιθετικές μεταβιβάσεις που δεν καρποφόρησαν.
Ο Tuchel διέθετε πρώτα τους Dembélé και Pulisic στις πλευρές για να επιτεθεί
στους Marcelo και Carvajal κι εκτός από κάποια μάλλον δευτερεύουσα ευκαιρία,
δεν το έκαναν, εκτός από μια κατάσταση, αυτή του γκολ του Aubameyang, πλέον στο
δεύτερο ημίχρονο. Μια μπαλιά στην πλάτη του Carvajal χρησίμευσε στον Schmelzer για
να δώσει ασίστ στον Γκαμπονέζο. Η φιλοξενούμενη ομάδα βρίσκονταν στην καλύτερη
φάση της, αλλά χωρίς μια κυριαρχία που έχει ως αποτέλεσμα την απόλυτη συντριβή.
Η Μαδρίτη υποχωρούσε γρήγορα και παραμόνευε πάντα για το γκολ με συνεχείς ευκαιρίες.
Η αλλαγή του Tuchel, βάζοντας τους Reus και Mor, δεν ήταν τίποτε
άλλο από φρέσκοι άνδρες στην θέση κουρασμένων. Έχοντας βρεθεί κοντά στο να δεχτεί
πολλά γκολ κι απέχοντας ένα γκολ απ’το να’ναι πρώτος ήταν ένα γλυκό που δεν
μπορούσε να του ξεφύγει. Ο Ζιντάν αντέδρασε με μια άλλη παρόμοια αλλαγή, τον
Kroos στον Modric. Μέχρι ν’ανακτήσει ο Γερμανός τις αισθήσεις του να’ναι στο χόρτο,
η λευκή ομάδα δεν ενεργοποιήθηκε ξανά. Όταν το έκανε, πέρασε και πάλι χειροπέδες
στη Ντόρτμουντ και δημιούργησε κίνδυνο. Μάλιστα, το γκολ του Reus συνέβη όταν ήταν
πιο άνετη η Μαδρίτη, αν και τόσο άνετη που χαλάρωσε. Το να νικάει και να ισοφαριστεί
σε μια αντεπίθεση θα’ταν ένα σοβαρό σφάλμα σε μια νεαρή ομάδα, πόσο μάλλον σ’έναν
ευρωπαϊκό γίγαντα.
Ο Ζιντάν δεν επανενεργοποιήθηκε μετά απ’αυτό το γκολ. Το
παιχνίδι ήταν πλέον ισόπαλο, αρέσοντας σε όλους. Η Μαδρίτη αποφεύγει τις Μπάγερν,
Παρί Σεν Ζερμέν και City, και η Ντόρτμουντ βγάζει από πάνω της τις Barça,
Atlético και Juventus. Μισό εκατομμύριο ευρώ για τον καθένα κι εν αναμονή της
κλήρωσης της Δευτέρας.
Η σελίδα της στήλης στο facebook:
@suntagm_puskas
