Του Santiago
Segurola
Η Ρεάλ Μαδρίτης έχει κάνει τον εκλεκτικισμό έναν τρόπο ζωής,
με τα μειονεκτήματα και τα πλεονεκτήματά του. Ελλείψει ενός στυλ που να την καθορίζει
έχει κάνει αρετή την ικανότητα της προσαρμοστικότητάς της σε όλες τις
περιστάσεις και σ’όλες τις διοργανώσεις. Φυσικά, διαθέτει κάποιους εξαιρετικούς
παίκτες. Σ’ένα απόγευμα χωρίς τους Kroos, Bale, Morata και Casemiro, ο οποίος μπήκε
στο Camp Nou, με προχωρημένο το δεύτερο ημίχρονο κι ακόμα χωρίς συντονισμό,
έφυγε απ’το Clásico με μια ισοπαλία που την απομακρύνει απ’τους υπόλοιπους
διώκτες της. Απ’την σεζόν του 2007-2008, μια αιωνιότητα στο ποδόσφαιρο, δεν έχει
βρεθεί σε μια τέτοια προνομιακή κατάσταση.
Για μία ώρα, μέχρι το γκολ του Luis Suarez, η Μαδρίτη ξεπέρασε
τη Barcelona, όλο και πιο μακριά απ’το προφίλ που τόσο τιμωρούσε τη Μαδρίτη και
το υπόλοιπο των μεγάλων αντιπάλων της. Εκείνη η πανούργα, ακριβής και
καρτεσιανή Barca σβήνει σιγά σιγά. Προσπάθησε ν’απαντήσει με τα ίδια όπλα με
της Μαδρίτης: μάχη, πίεση κι αντεπίθεση. Είναι το λιγότερο που θα έπρεπε, λιγότερο
εναντίον της ομάδας που κυριαρχεί σ’αυτές τις πτυχές του παιχνιδιού. Απ’την
ομάδα του Ζιντάν έλειψε μόνο ν’απελευθερωθεί. Είχε τη Barca σε σχεδόν κρίσιμη
κατάσταση, αλλά δεν έσπασε τις ραφές. Για λίγο πληρώνει αυτή την έλλειψη αρπαγής.
Ο αγώνας ήταν καλύτερος από ό, τι λέγεται και χειρότερος απ’ότι
αναμένονταν. Είναι δύσκολο να γίνει ένα μεγάλο παιχνίδι χωρίς εξαιρετικές
επιδόσεις. Δεν ξεχώρισαν ούτε ο Μέσι, ούτε ο Κριστιάνο, ούτε ο Neymar. Μόνο δύο
παίκτες ήταν θαυμαστοί. Ο ένας ήταν ο Ινιέστα στα τελευταία 20 λεπτά. Επέστρεψε
τη Barça στη φυσική της κατάσταση, με το εύκολο κι απαλό παιχνίδι του. Χωρίς την
παραμικρή βιασύνη, πέτυχε την αρμονία μιας ομάδας που αρχίζει να μοιάζει με τις
υπόλοιπες. Τα χρόνια της μοναδικότητας, αυτά που καθόρισαν την καλύτερη Barça της
ιστορίας και μια ομάδα θρύλο, αρχίζουν να μένουν πίσω.
Ο παίκτης του αγώνα ήταν ο Modric, όπως σχεδόν πάντα. Το αυτοκρατορικό
πρώτο μέρος του αξίζει να βρίσκεται μεταξύ των καλύτερων που έχει παίξει στο
Καμπ Νόου ένας παίκτης της Ρεάλ Μαδρίτης. Ήταν μια επιτομή αρετών: καθοδήγησε
την ομάδα με σοφία, έκλεψε περισσότερες μπάλες απ’οποιονδήποτε, αναχαίτισε τον
Messi με σκληρότητα αλλά χωρίς βία κι απέβαλλε μ’ένα χτύπημα την πίεση των
μέσων της Barca χάρη στην ευκολία του να καθαρίζει τους αντιπάλους στο
κουβάλημα. Εν τέλει, κυριάρχησε στο παιχνίδι. Οι οπαδοί της Μπάρτσα κατανόησαν
μέσω του Modric τα σπασίματα που έχουν κάνει Ινιέστα και Τσάβι στο ποδόσφαιρο.
Ο Modric, όπως ο Busquets για τόσα χρόνια, υπήρξε ένα απ’τα
καλύτερα φυλαγμένα μυστικά του παγκόσμιου ποδοσφαίρου. Είναι αλήθεια ότι το
Bernabeu τον επευφημεί, αλλά αυτή η πραγματικότητα λέει κάτι προφανές: οι
οπαδοί συνηθίζουν να προπορεύονται των δημοσιογράφων και των προπονητών. Απ’τον
Modric δεν έλειψε ποτέ το κύρος, αλλά η αναγνώριση. Έχουμε μπει αυτές τις μέρες
στο παιχνίδι των βραβείων της σεζόν, της Χρυσής Μπάλας κι όλων αυτών. Λοιπόν, ο
Modric, ο οποίος άρχισε να ξεχωρίζει στη Ντιναμό Ζάγκρεμπ το 2005, δεν είχε
εμφανιστεί μέχρι φέτος στην λίστα των top 30 παικτών στην Ευρώπη, ούτε στην
περίοδο της μόνης Ballon d'Or (France Football), ούτε σε συνδυασμό με τη FIFA.
Η απουσία του είναι τόσο εκπληκτική όσο κι απογοητευτική.
Στα 31 του, βρίσκεται για πρώτη φορά μεταξύ των υποψηφίων
για τη Χρυσή Μπάλα. Δεν θα την πάρει. Κατά πάσα πιθανότητα δεν θα’ναι μεταξύ
των 10 ή 15 πρώτων, μια θλίψη γιατί στις τρεις τελευταίες σεζόν δεν υπήρξε
καλύτερος παίκτης και πιο σημαντικός στην Ρεάλ Μαδρίτης. Οι οπαδοί το γνωρίζουν
και οι ψηφοφόροι αυτών των βραβείων θα πρέπει να το γνωρίζουν επίσης.
Η σελίδα της στήλης στο facebook:
@suntagm_puskas
