Οι νικητές τεχνικοί των τελευταίων πέντε τίτλων έχουν ένα
παρόμοιο προφίλ
Η ηρεμία πέτυχε και πάλι στην Ρεάλ Μαδρίτης. Το ενδέκατο
επιστρέφει για να στέψει έναν άνθρωπο ήρεμο, χαλαρό, ακόμη και ντροπαλό όπως είναι
ο Ζιντάν σε μια ιστορία που επαναλαμβάνεται στο λευκό club στις πρόσφατες
ευρωπαϊκές επιτυχίες.
Το ίδιο προφίλ του προπονητή στο οποίο η ανθρωπότητα αναφέρεται,
χωρίς να μπει σε τακτικές διαφορές. Αποδυτήρια σε επικοινωνία με τον προπονητή
τους και ευγνώμονα σ’αυτόν, χωρίς μόνιμη ένταση, χωρίς ρωγμές, χωρίς άσχημα
πρόσωπα ούτε υποκριτικά μηνύματα. Ένα «μαλακό χέρι», το οποίο ξεκίνησε ως ένα υποτιμητικό
μήνυμα και σηκώνει τίτλους.
Η νίκη του Ζιντάν είναι η νίκη της ηρεμίας, ενός ανθρώπου
που έχει υπάρξει τα πάντα στο ποδόσφαιρο και δεν χρησιμοποιεί τις συνεντεύξεις
Τύπου για να γίνει σημαντικός. Τις αντιμετωπίζει με καλή διάθεση παρά τη
συστολή του, χαμογελά, ανταποκρίνεται χαλαρά ...
Εν ολίγοις, κυβερνά η καλή ατμόσφαιρα στ’αποδυτήριά του κι αυτός
ο σεβασμός που νιώθουν οι παίκτες τους προς αυτόν, μαζί με την επικοινωνία με
τον προπονητή τους, έχει οδηγήσει τη Μαδρίτη στην πιο ψηλή κορυφή σε μια σεζόν
που βάφονταν μαύρη και κατέληξε με δόξα.
Η εξίσωση του ήσυχου προπονητή που ισούται με το Ευρωπαϊκό
Κύπελλο έχει καρποφορήσει περισσότερες φορές στην ιστορία του συλλόγου. Δεν
χρειάζεται να πάμε πολύ πίσω για να θυμηθούμε τον Αντσελότι, μέντορα του
Ζιντάν, τον άνθρωπο του δέκατου, τον ειρηνοποιό ο οποίος ήρθε στ’αποδυτήρια που
φλέγονταν και κατά το πρώτο έτος του πέτυχε τον κύριο στόχο του δέκατου.
Και λίγο πιο πίσω στο ημερολόγιο εμφανίζεται το παράδειγμα
του ήσυχου προπονητή, του «χαμηλού προφίλ» και νικητή, στον πάγκο της Ρεάλ
Μαδρίτης, Vicente del Bosque, νικητή του όγδοου και του ένατου μ’ένα ύφος προσωπικό,
χωρίς φανφάρες, χωρίς να’ναι πρωταγωνιστής αλλά με επιτυχία στην Ευρώπη.
Ο Heynckes, ο άνθρωπος ο οποίος επέστρεψε τους λευκούς στην
κορυφή της ηπείρου 32 χρόνια μετά, κατακτώντας το έβδομο, ανταποκρίνονταν
επίσης στο ίδιο καλούπι τεχνικού, όπως απέδειξε και στην Μπάγερν. Ακόμα κι ο Miguel
Muñoz, ο μεγάλος μύθος του madridista πάγκου, αυτός στον οποίο αναφέρεται συχνά
ο Del Bosque ως μία απ’τις αναφορές του, θα μπορούσε να’ναι σύμφωνος μ’αυτού
του τύπου τον τεχνικό.
Αυτό δεν διασφαλίζει ότι κάθε προπονητής μ’αυτό το προφίλ θα
κερδίσει το Champions League, αλλά αποδεικνύει ότι τα λευκά αποδυτήρια αποδίδουν
καλύτερα μ’έναν τεχνικό που εφαρμόζει τη διπλωματία απ’ότι μ’έναν «λοχία» ή
έναν τεχνικό με μια πιο ισχυρή ομιλία, όπως θα μπορούσε να’ναι ο Capello ή ο Μουρίνιο,
ένας άνδρας ο οποίος έκανε τη Μαδρίτη να παλέψει και πάλι για το Ευρωπαϊκό
Κύπελλο, αλλά του έλειψε το τελευταίο βήμα.
Ο Ζιντάν επιστρέφει για να δώσει αξία στην ήρεμη ομιλία. Ο
θρίαμβος ενός ανθρώπου της ειρήνης, ενός προπονητή αφιερωμένου στο ποδόσφαιρο
και στους παίκτες του, χωρίς να’ναι πρωταγωνιστής.
