Ο Florentino ήθελε να’ναι ο Santiago Bernabeu και κατέληξε να μοιάζει στον Jesús Gil

Η αποτυχία της Μαδρίτης του, ένα αντίγραφο της εν λόγω Atleti

Ο πρόεδρος της Μαδρίτης μιμείται τον Gil: δεν εμπιστεύεται τους επαγγελματίες, ξοδεύει χρήματα για μεταγραφές χωρίς σκέψη, δεν φροντίζει τους ιστορικούς, κάνει το σύλλογο ένα γαϊτανάκι προπονητών ...

Απέλυσε τον προπονητή του, επειδή η ομάδα δεν ήταν, σύμφωνα με τον ίδιο, σωματικά καλά. Έκανε όλες τις μεταγραφές χωρίς να συμβουλευτεί τους αθλητικούς εμπειρογνώμονες, συμπεριλαμβανομένου ενός Πορτογάλου αστέρα. Δεν βρήκε τη λύση για ένα πάγκο που άλλαζε κάθε σεζόν. Ο γιατρός ήταν ένα πρόβλημα, διότι οι παίκτες τραυματίζονταν πάρα πολύ. Η επένδυση σε μεταγραφές ήταν εκατομμυριούχα, ένα ρεκόρ στο ισπανικό ποδόσφαιρο. Ιστορικοί παίκτες του σπιτιού αποχώρησαν λόγω της κακής σχέσης τους με τον πρόεδρο, ο οποίος κατηγόρησε το ρόστερ για αποτυχία απόδοσης. Εν τω μεταξύ, η αιώνια αντίπαλος πετούσε κι έκανε ακόμη και ρεκόρ συνεχόμενων αγώνων χωρίς ήττα.

                          ABC-16-10-1988

Όχι, δεν είναι ο Florentino Perez, αν κι όλα τα αναφερόμενα ισχύουν άμεσα σ’αυτό που συμβαίνει σήμερα στην Ρεάλ Μαδρίτης του. Η ανάλυση αυτής της αποτυχίας αντιστοιχεί στον Jesús Gil, τον πρόεδρο της Ατλέτικο Μαδρίτης, κι αυτή θρυμματίστηκε στην εφημερίδα «ABC» την Κυριακή, 16 Οκτωβρίου του 1988. Το δεύτερο πρότζεκτ του Gil, που καλούνταν να κατακτήσει τον κόσμο, υπήρξε μια ολοκληρωτική αποτυχία. Οι λόγοι για τη συνολική αποτυχία, διαβάζοντάς τους σήμερα, ακούγονται οικείοι. Η διαφορά είναι ότι η ομάδα δεν φέρει κόκκινες ρίγες στη φανέλα...

Στα τέλη της δεκαετίας του ογδόντα, ο Jesús Gil, ένας εργολάβος -ακόμα μία ομοιότητα- των λίγων ενδοιασμών στις επιχειρήσεις έγινε ο πρόεδρος της Ατλέτικο. Ήρθε στο ποδόσφαιρο ως επιχειρηματίας σίγουρης επιτυχίας και με την ιδέα ν’ανατρέψει την ιστορία. Η ομάδα ήταν στο ύψος της Barcelona, αν κι εξακολουθούσε να απέχει πολύ απ’την Ρεάλ Μαδρίτης, κυρίαρχη στην Ισπανία απ’τις προηγούμενες δεκαετίες. Ως αξίωση για ν’ανοίξει πυρ στο πρότζεκτ του, απέκτησε τον Paulo Futre, ο οποίος είχε κερδίσει το Ευρωπαϊκό Κύπελλο με την Πόρτο και ήρθε δεύτερος στη χρυσή μπάλα του 87. Ήταν ένας απ’τους κυρίαρχους ποδοσφαιριστές της ηπείρου και κλήθηκε να στηρίξει την rojiblanca επίθεση. Ο Florentino έχει ένα σωρό Futres, καθώς ο κανόνας του σπιτιού είναι η απόκτηση ενός galáctico κάθε χρόνο, χωρίς να κοιτά πάρα πολύ αν ταιριάζει στο ρόστερ και πού μπορεί παίξει. Ο Cristiano είναι Πορτογάλος κι αδιαμφισβήτητος αστέρας, όπως ήταν ο Futre, αν κι ο κατάλογος εδώ στη Μαδρίτη του Florentino, είναι σχεδόν ατελείωτος.

Οι μεταγραφές είναι υπόθεση του προέδρου

Ο Gil έφερε στον πάγκο τον César Luis Menotti, αλλά δεν το εμπιστεύθηκε πολύ γνωρίζοντας αυτά που έκανε ο Αργεντινός προπονητής. Όντας παγκόσμιος πρωταθλητής με τη χώρα του, και μια αναφορά του ποδοσφαίρου, δεν του έδωσε ούτε καν τη δυνατότητα να ζητήσει παίκτες της προτίμησής του. "Το πρώτο λάθος είναι ότι όλες οι μεταγραφές έγιναν απ’τον πρόεδρο", είπε η καθημερινή μαδριλένικη για τον φτωχό προγραμματισμό του συλλόγου. Σ’εκείνες τις ημέρες, η φιγούρα του αθλητικού διευθυντή δεν ήταν ευρέως διαδεδομένη, αλλά ήταν κοινό ότι η τελευταία λέξη ήταν υπόθεση του τεχνικού. Όχι εκείνης της Atlético, όπως δεν είναι και σήμερα στη Ρεάλ Μαδρίτης.

Ο Menotti δεν έφτασε τη μια σεζόν στον πάγκο κι απολύθηκε μαζί με τον γυμναστή του. Ο Gil, λαλίστατος, τον απέλυσε την 29^η αγωνιστική με το επιχείρημα ότι η ομάδα δεν δούλευε στην φυσική κατάσταση και η κατάσταση των παικτών ήταν άθλια.

            Ο  Florentino Pérez με τον Jesús Gil

Και πάλι φωνάζουν οι ομοιότητες, ο Κάρλο Αντσελότι, που όπως ο Menotti ήταν ένας απ’τους πιο εκτιμώμενους τεχνικούς της εποχής του, έφυγε μετά τη δεύτερη σεζόν του ως προπονητής. Για να γίνουν χειρότερα τα πράγματα, είχε κερδίσει ένα Ευρωπαϊκό Κύπελλο. Οι μιντιακοί εκπρόσωποι του Florentino βγήκαν άρον άρον να πουν ότι η ομάδα δεν δούλεψε αρκετά και της έλλειπε ενέργεια. Ο λευκός πρόεδρος είναι πολύ πιο προφητικός απ’τον Gil, αλλά σε διάφορες περιπτώσεις έχει μιλήσει για «τους μήνες της φθοράς που έζησε η ομάδα απ’τον Ιανουάριο μέχρι το τέλος της σεζόν», ένας τρόπος όπως και κάθε άλλος, για να καθαιρέσει έναν προπονητή, με τη φυσική προετοιμασία ως δικαιολογία.

Ο Menotti ήταν ο πρώτος ενός μύλου σχεδόν αδύνατου που έκανε τον Gil να μετατραπεί σε κάποιον που καταβροχθίζει τεχνικούς. Ο rojiblanco πρόεδρος κλήθηκε απ’το Σύλλογο Οικονομικός κι άρχισε η παρέλαση των προπονητών μέχρι που μετέτρεψε τον πάγκο της Atlético σε μια περιοχή υψηλού κινδύνου. Ο Florentino δεν είναι επίσης άνετα ποτέ με τους προπονητές. Του συμβαίνει κάτι παρόμοιο με τον Gil, βλέπει τη φιγούρα του τεχνικού ως κάτι περιττό και πιστεύει ότι ο καθένας, ειδικά ο ίδιος, θα μπορούσε να υπερέχει σ’αυτό το ρόλο. Σε μόλις δύο σεζόν ο Gil έφερε τους Menotti, Ufarte, Maguregui, Atkinson και Addison. Ο Florentino είναι λίγο πιο υπομονετικός, αλλά έχει αποδείξει ξεκάθαρα ότι γι’αυτόν οι προπονητές είναι εφήμεροι. Και πολύ εφήμεροι.

Σε δύο χρόνια, ο Jesús Gil ξόδεψε 1,2 δισεκατομμύρια πεσέτες, μια περιουσία για την εποχή. Ήτα πολλοί οι παίκτες που παρέλασαν απ’το ρόστερ, και δεν ήταν λίγοι αυτοί που έφυγαν χωρίς να έχουν ολοκληρώσει περισσότερο από ένα χρόνο στο σύλλογο. Ο Salinas, για παράδειγμα, έφυγε με την ίδια ταχύτητα με την οποία ήρθε, κι ο Alemao, κλειδί στην Ατλέτικο, στάλθηκε στη Νάπολι, σε αντάλλαγμα 350 εκατομμυρίων, διότι ήταν μεγάλος, σύμφωνα με τον πρόεδρο.

Η σχέση του Gil με τους εμβληματικούς του συλλόγου δεν ήταν ποτέ απλή, μάλλον το αντίθετο. Πριν καλά καλά έρθει στην ομάδα, απέλυσε τον Luis Aragonés, ο οποίος ήδη την εποχή εκείνη ήταν το μεγάλο έμβλημα του συλλόγου του Manzanares. Επίσης διαπραγματεύτηκε δύο φορές για τον Arteche, μέχρι να τον διώξει το 1989 αφού είχε περάσει 11 σεζόν στην ομάδα. Τον έδιωξε, επιπλέον, προμελετημένα, μετά το άνοιγμα δύο αρχείων και κατηγορώντας τον για απιστία. Η αποχώρησή του ήταν θλιβερή, έφυγε ένας ιστορικός απ’την πίσω πόρτα. Όπως αποχαιρέτησε ο Κασίγιας τη Μαδρίτη, ο οποίος έφυγε με δάκρυα στα μάτια, χωρίς κανέναν γύρω του κι αφού τα τελευταία βήματα της λευκής καριέρας του ήταν μία αλληλουχία κακοποιήσεων. Ο Florentino δεν βγήκε να κατηγορήσει τον τερματοφύλακά του για απιστία, αλλά αυτό το έκαναν οι εκπρόσωποί του στα μέσα ενημέρωσης, επαναλαμβάνοντας το βρόχο του ότι τα πήγαινε πολύ καλά με τους παίκτες της Barcelona ή του ότι δεν ήταν σε φόρμα.

Η αποτυχία φυσικής κατάστασης

Η απόδοση ήταν άλλη μια κινητήριος δύναμη για τον Gil. Κατηγόρησε δημοσίως τους δικούς ότι δεν τα έδιναν όλα στο γήπεδο, όπως κάνουν παρομοίως τώρα οι εκπρόσωποι του Florentino που στοχοποιούν παίκτες όπως τον Isco ή τον James για το ότι τα’χουν παρατήσει.

Το θέμα της φυσικής κατάστασης ήταν ένα ακόμα απ’τα προβλήματα εκείνου του πρώτου Gil, ο οποίος κατέληξε ν’απολύσει -είχε την τάση ν’απολύει- τον Δρ Enrique Ibáñez, ο οποίος μετρούσε τότε 20 χρόνια στις ιατρικές υπηρεσίες του συλλόγου. Ο λόγος που αναφέρει το «ABC» είναι ο εξής: «Τον κατηγόρησε ότι δεν γνώριζε να εξαλείψει γρήγορα κάποιους μυϊκούς τραυματισμούς κι αμφισβήτησε την ειλικρίνεια του». Δεν φαίνεται ότι ο Δρ Olmo, καλά προστατευόμενος χάρη στη συγγενική του σχέση μ’ένα μέλος του διοικητικού συμβουλίου, κινδυνεύει να χάσει τη δουλειά του στο εγγύς μέλλον, αλλά αν ποτέ συμβεί αυτό, η Μαδρίτη θα μπορούσε κάλλιστα να τον κατηγορήσει ότι "δεν γνωρίζει να εξαλείψει γρήγορα κάποιους μυϊκούς τραυματισμούς".

Η atlética δυστυχία εκείνων των ημερών ενισχύονταν από έναν παράγοντα πολύ επώδυνο για την ομάδα: η Μαδρίτη ήταν ασταμάτητη. Η ομάδα είχε την πεντάδα του Γύπα, τα λευκά πρωταθλήματα έρχονταν το ένα πίσω απ’το άλλο και στην Ευρώπη ήταν πάντα υποψηφία. Επιπλέον, το άρθρο του «ABC», στο οποίο εξιστορούνται οι μεταπτώσεις του gilismo συμπίπτει με το μεγαλύτερο αήττητο σερί στην ιστορία της Μαδρίτης, εκείνο του Beenhakker που έσπασε χθες το βράδυ η Barcelona του Λουίς Ενρίκε.

Ο Florentino Perez ονειρεύονταν να είναι ο Santiago Bernabeu, να μετατραπεί σε μια θρυλική φιγούρα για την Ρεάλ Μαδρίτης. Έβαλε όλες τις προσπάθειές του στο να γίνει έτσι και, για ένα διάστημα, έφτασε να πείσει πολλούς ότι το πέρασμά του απ’το σύλλογο είχε αναλάβει την επανεφεύρεση ενός αιωνόβιου ιδρύματος. Σήμερα, υπό το φως των γεγονότων, η κληρονομιά του είναι πιο αμφίβολη. Οι συγκρίσεις με τον Bernabeu, αυτές που αυτός ήθελε να’χει, σπανίζουν. Άθελά του, έχει καταλήξει να μοιάζει στον Jesús Gil.