Του Manolo
Sanchis
Η σεζόν, μέχρι στιγμής, φέρνει λίγες καλές ειδήσεις. Ο πρόωρος
και τραυματικός γραφειοκρατικός αποκλεισμός απ’το Copa del Rey, η υπερβολική
απόσταση απ’τον πρωτοπόρο σ’αυτό το σημείο του πρωταθλήματος, διάφορες κινήσεις
εισόδου ή εξόδου των παικτών που είχαν μεγάλο αντίκτυπο στον τομέα των γεγονότων
της αθλητικής καθημερινότητας και η αλλαγή προπονητή με το πρότζεκτ στις αρχές,
αφήνουν μόνο ένα φως στο τέλος του τούνελ: το Τσάμπιονς Λιγκ. Αλλά είναι ότι,
επιπλέον, τα πέντε παιχνίδια που χρειάζονται για να στεφθείς πρωταθλητής αυτής της
διοργάνωσης, απλώνονται σε περισσότερους από δύο μήνες, διάστημα πάρα πολύ
μεγάλο για να διανυθεί χωρίς στόχους προς πραγματοποίηση.
Η αδράνεια για τον παίκτη υποβαθμίζει όλη την προσπάθεια
μακριά απ’το Ευρωπαϊκό Κύπελλο, ως περιττή δαπάνη ενέργειας, ο οποίος στερείται
κινήτρου κι αυξάνει τον κίνδυνο τραυματισμού. Μεταξύ των οπαδών σημαίνει μια απομάκρυνση
απ’την καθημερινότητα της ομάδας, εις βάρος μόνο του ευρωπαϊκού θαύματος. Απ’τον
σύλλογο, το άνοιγμα της νέας πορείας χωρίς να αφήσει να ολοκληρωθεί η παρούσα.
Σ’όλες τις περιπτώσεις, στάσεις κατανοητές, ανθρώπινες, αλλά μακριά απ’αυτό που
χρειάζεται πραγματικά.
Αν δεχτούμε ότι οι πιθανότητες στη la Liga είναι
απομακρυσμένες μένει μόνο η μάχη για το ακόμα πιο δύσκολο. Το να’σαι ο
καλύτερος στην Ευρώπη συμβαίνει λίγες φορές. Η Ρεάλ Μαδρίτης, η πολυνίκης του
θεσμού, το’χει πετύχει 10 φορές σε 6 δεκαετίες, κάτι το οποίο δίνει έναν ακριβή
προσανατολισμό του πόσο επικίνδυνου είναι να ποντάρουμε όλη τη δουλειά μας σ’ένα
βραβείο τόσο άπιαστο.
Αλλά αυτό το οποίο μειώνει τις πιθανότητες σχεδόν σε
μηδενικές είναι η απόρριψη οποιοδήποτε άλλου αγώνα θεωρώντας ως δυνατό να γίνει
η σύνδεση και η αποσύνδεση κατά βούληση.
Είναι καιρός για ενότητα, για διακριτικότητα και για αμοιβαία
υποστήριξη. Και μακριά απ’την απομόνωση του Τσάμπιονς Λιγκ μεταξύ αγώνων θεωρητικά
άχρηστων, πρέπει να εκμεταλλευτούν κάθε ευκαιρία για να δοκιμάσουν ταλέντα και
διαθέσεις.
