Ο Mou, ο τελευταίος προπονητής που κέρδισε ένα ντέρμπι πρωταθλήματος
Αποκλείστηκε στο Champions League κι έχασε τον τελικό της
Λισαβόνας, αλλά είναι σαφές ότι τώρα αυτή που κυριαρχεί στην πρωτεύουσα με
τακτικότητα είναι η Ατλέτικο, η οποία έχει συνηθίσει στη νίκη
«Αντιμετωπίζουμε με φυσικότητα την πιθανότητα να κερδίσουμε
εδώ. Το ποδόσφαιρο είναι υπέροχο κι αυτό κάνει να’χεις αυτές τις καταστάσεις.
Είναι δύσκολο να μεταφέρω τα συναισθήματα που έχουν οι παίκτες μου στο να έρθουν
να παίξουν εδώ. Στο Champions League χάσαμε και η ομάδα έπαιξε παρόμοια, ήταν
στους τύπους. Συνεχίζουμε να εξελισσόμαστε στο παρόν και στο μέλλον», δήλωσε ο Diego
Pablo Simeone στην αίθουσα τύπου του Santiago Bernabeu. Ο Cholo δεν ψεύδεται
όταν λέει ότι αισθάνεται ως κάτι φυσικό τη νίκη στην έδρα του μεγάλου αντιπάλου.
Ποιος να το’λεγε στον κοινό οπαδό της Atlético, που ήταν συνηθισμένος να θεωρεί
δεδομένη την απώλεια έξι βαθμών στη σεζόν, στις αναμετρήσεις με τη Μαδρίτη.
Ήταν η εποχή, πολύ μεγάλου χρονικού διαστήματος, στην οποία βλέπαμε στο νότιο πέταλο
του Chamartin λίγα πανό που έλεγαν «αναζητείται άξιος αντίπαλος για αξιοπρεπές
ντέρμπι» και δεν διαφοροποιούνταν, επειδή ήταν καθαρή πραγματικότητα.
Και ξαφνικά, μια μέρα, στην Ατλέτικο διώξανε τον Goyo
Manzano και φέρανε τον Simeone κι άλλαξε η πρόσφατη ιστορία του συλλόγου. Μια
ομάδα που ήταν ηττοπαθής, ένας νεκρός που περιπλανιόταν στο πρωτάθλημα, όταν
δεν βρίσκονταν στη Segunda, η οποία στη βάση της δουλειάς, της προσπάθειας και
τα πράγματων καλώς καμωμένων, έχει γυρίσει αυτά τα πανό και τώρα θα μπορούσε να
τα επιδείξει με υπερηφάνεια στο παρασκήνιο απ’το οποίο οι Frente Ατλέτικο δεν
έφυγαν ποτέ, αν και δεν το κάνουν επίσημα.
Ό, τι κι αν συνέβη στα παιχνίδια τα τελευταία χρόνια, η Ρεάλ
Μαδρίτης παραμένει πάντα το φαβορί στον Τύπο, στα στοιχήματα και στα μπαρ. Αλλά
οι στατιστικές εδώ και λίγο καιρό αρχίζουν να δείχνουν ότι αυτός ο φαβοριτισμός
είναι αβάσιμος. Μάλιστα, από τότε που ανέλαβε ο Simeone την Ατλέτικο, έχουν
παίξει, μετρώντας το τελευταίο, συνολικά 19 ντέρμπι. Λοιπόν, απ’αυτά τα 19,
επτά ήταν νίκες της Μαδρίτης, υπήρξαν πέντε ισοπαλίες και η Ατλέτικο κέρδισε τα
υπόλοιπα επτά. Σημειώστε ένα Χ στο προπό της πρόσφατης ιστορίας των ντέρμπι της
πρωτεύουσας της Ισπανίας.
Φυσικά, κανείς colchonero δεν ξεχνά ποτέ ότι η πιο σημαντική
ήττα στην ιστορία του ήρθε κόντρα στη Ρεάλ Μαδρίτης, και με τον Cholo στον
πάγκο. Ό, τι κι αν συμβεί μέσα στα επόμενα χρόνια, κάθε madridista μπορεί να
θυμίζει στο rojiblanco γείτονά του τον τελικό της Λισαβόνας, την κεφάλια του
Ramos στο 92:48, τη μετέπειτα βροχή από γκολ στο δεύτερο ημίχρονο της παράτασης
του έξτρα χρόνου και τον Κασίγιας να σηκώνει στον πορτογαλικό ουρανό το Δέκατο Ευρωπαϊκό
Κύπελλο των λευκών. Και σα να μην έφτανε αυτό, την περασμένη σεζόν, και πάλι
στο Τσάμπιονς Λιγκ ένα γκολ του Chicharito απέκλεισε την Ατλέτικο και πήγε τη Μαδρίτη
στους ημιτελικούς. Δηλαδή, ίσως οι πιο σημαντικές νίκες απ’αυτά τα 19 παιχνίδια,
ήταν madridistas.
Αλλά παρ 'όλα αυτά, είναι ένα γεγονός ότι η ισορροπία των
ντέρμπι έχει, τουλάχιστον, έρθει στα ίσια. Σε καμία περίπτωση ένας colchonero δεν
πιστεύει ότι θα πάει στο Μπερναμπέου και θα καεί, αλλά όπως ο Simeone, όπως όλο
το ρόστερ, πηγαίνει στο ναό του αντιπάλου με την εμπιστοσύνη που του δίνουν τα πρόσφατα
αποτελέσματα εκεί και τη βεβαιότητα ότι μπορεί να τα επαναλάβει χωρίς να υποφέρει
έναν κατακλυσμό. Αυτή η αναταραχή ήρθε ήδη για πρώτη φορά στον τελικό του Copa
del Rey του 2013 κι από εκείνη τη μέρα, επαναλαμβάνεται σε τακτά χρονικά
διαστήματα. Χωρίς να προχωρήσουμε παραπέρα, η Μαδρίτη δεν έχει κερδίσει ούτε ένα
ντέρμπι στο πρωτάθλημα από τότε που έπαιξε εκείνο, λίγο πριν εκείνον τον τελικό
κυπέλλου. Δηλαδή, ο Μουρίνιο ήταν ο τελευταίος προπονητής που κέρδισε ένα ντέρμπι
πρωταθλήματος με την Ατλέτικο.
Ίδια νίκες σε 28 χρόνια
Με εκείνη τη νίκη χάρη σε ένα γκολ του Miranda, η Ατλέτικο
έχει κερδίσει τέσσερις φορές στο Chamartin σε μόλις πάνω από τρία χρόνια, τις ίδιες
μ’αυτές σε σχέση με τα 28 προηγούμενα χρόνια. Πριν απ’την κατάκτηση εκείνου του
Κυπέλλου, η Ατλέτικο είχε κερδίσει στην έδρα της Μαδρίτης το 1999, με τους Hasselbaink
και Ranieri, το 1991, όταν έπαιζε ακόμα η Quinta del Buitre, και το 1987 και το
1985, με τ’αντίστοιχα 0-4. Προς το παρόν, όμως, δεν έχει κερδίσει με πάνω από
ένα γκολ διαφορά στο Μπερναμπέου, αλλά προφανώς ξεπερνώντας το πρόσφατο
παρελθόν, προσθέτει τρίποντα στη λευκή έδρα που έχουν αποκτήσει ήδη μια
τεράστια ιστορική σημασία. Επειδή αυτό σημαίνει ότι το ισπανικό ποδόσφαιρο έχει
ανακτήσει το ντέρμπι της Μαδρίτης. Που δεν είναι πλέον ένα παιχνίδι το οποίο
κερδίζει σχεδόν πάντα μια ομάδα και η άλλη είναι 14 χρόνια χωρίς χαρά. Είναι
ένα μεγάλο παιχνίδι, που παίζεται μεταξύ μεγάλων με μεγάλα αποτελέσματα. Ένα
ντέρμπι που έχει αλλάξει πλευρές, και ποιος ξέρει για πόσο καιρό.
