Του José Félix Díaz, αρχισυντάκτη της Marca
Ο λευκός σύλλογος πρέπει να δώσει προτεραιότητα στη σταθερότητά του αφού δεν υπάρχει παίκτης που να είναι πάνω απ’αυτόν
Έχουν περάσει 23 χρόνια από μια καθοριστική στιγμή στην
ιστορία του ισπανικού ποδοσφαίρου. Ο Florentino Pérez έφτασε στην προεδρική
καρέκλα του Bernabéu και το έκανε αφότου η Real Madrid κέρδισε δύο τίτλους
Champions League, τον τελευταίο ενάμιση μήνα νωρίτερα. Τίποτα δεν έδειχνε ότι η
αλλαγή επρόκειτο να επέλθει, αλλά όπως απέδειξε τα επόμενα χρόνια, κατάφερε να
διαβάσει την κατάσταση και να προηγηθεί με τη δουλειά, κάτι που έχει κάνει καλά
σε όλη του τη ζωή και που τον έχει βοηθήσει να πετύχει αδιανόητες καταστάσεις τόσο
στο αθλητικό όσο και στο εργασιακό.
Τα τελευταία χρόνια, η λήψη στρατηγικών αποφάσεων έχει δικαιώσει
τους madridistas ηγέτες. Μερικές απ’αυτές επώδυνες και για πολλούς ακατανόητες,
αλλά ο μοναδικός στόχος όλων δεν ήταν άλλος απ’το να δείξουν σε όλους,
ξεκινώντας από κάποιον απ’τους εμπλεκόμενους, ότι δεν υπάρχει κανένας ή τίποτα
πάνω απ’την οντότητα, αυτή που έχει καταφέρει να διατηρήσει τους τύπους και να συνεχίσει
να’ναι ανταγωνιστική χωρίς να θέσει σε κίνδυνο το παρόν και το μέλλον.
Η Ρεάλ Μαδρίτης έχει καταφέρει, όπως δείχνουν οι αριθμοί που
δόθηκαν στη δημοσιότητα τη Δευτέρα, να ξεπεράσει την πανδημία, ώστε να είναι,
μαζί με τη Μπάγερν, τα μόνα club που μπορούν να ξεπεράσουν την κρίση χωρίς να
δημιουργήσουν απώλειες ως αποτέλεσμα μιας διαχείρισης που γίνεται με τη λογική στις
αποφάσεις κι όχι με την παρόρμηση του στελέχους οπαδού και φανατικού, ικανού
για όλα προκειμένου να συνεχίσει να υπολογίζει στη λαϊκή υποστήριξη του
ασυνείδητου.
Η οικονομική ισορροπία πάνω από όλα
Το κλειδί για όλα το υπενθύμισε για άλλη μια φορά η Ρεάλ
Μαδρίτης απ’τα κανάλια της: «Όλα αυτά πρέπει να υποστηρίζονται από ένα
οικονομικό μοντέλο που επιδιώκει μια αυτοσυντηρούμενη ανάπτυξη όπου, μέσω μιας
συνδυασμένης προσπάθειας αύξησης/διαφοροποίησης των εσόδων και συγκράτησης του
κόστους, αποκτάται μια κερδοφορία και μια οικονομική δομή της οποίας η
φερεγγυότητα επιτρέπει στον σύλλογο να αντιμετωπίσει τις απαραίτητες επενδύσεις
για την ανάπτυξη της δραστηριότητάς του».
Αυτή είναι η πραγματικότητα της Ρεάλ Μαδρίτης κι όχι εκείνη
που λέει ότι η έλευση του Kylian Mbappé είναι μια ευκαιρία αγοράς άνω των 400
εκατομμυρίων ευρώ. Απόλυτη τρέλα. Σ’αυτό αντιστέκεται ο σύλλογος, σε μια κίνηση
που μπορεί να θέσει σε κίνδυνο τη σταθερότητά του παρά τη δηλωμένη φερεγγυότητά
του. Η στιγμή μπορεί να φτάσει, αλλά όχι με το κόστος να τεθεί σε κίνδυνο κάτι
τόσο σημαντικό όσο η επιβίωση της οντότητας. Το όνομα δεν έχει σημασία. Ο
σύλλογος πάνω από οποιονδήποτε.
