Του Roberto Palomar, αρχισυντάκτη της Marca
Έχουμε δει αυτό το τέλος χιλιάδες φορές. Στον καταρράκτη των
μηνυμάτων κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού σχολιάζονταν οι φάσεις αλλά η
επικοινωνία τελείωνε πάντα μ’ένα λακωνικό: «Η Μαδρίτη θα περάσει». Οι άνθρωποι
είναι συνηθισμένοι. Ήταν έτσι από τότε που εφευρέθηκε το ποδόσφαιρο. Κάποιες
νύχτες, δεν συμβαίνει. Αλλά κανείς δεν θυμάται. Θυμούνται μόνο τις νύχτες στις
οποίες η Μαδρίτη στεγάζεται στο φέρετρο, με δύο φτυαριές χώμα από πάνω και το
πτώμα σηκώνεται και ζητάει καπνό. Ως εκ τούτου, ακόμα κι αν η Μαδρίτη είναι νεκρή,
το Bernabéu δεν έχει ποτέ αέρα κηδείας. Έχει αναστηθεί τόσες φορές που ενάντια
στη Juve δεν επρόκειτο να’ταν λιγότερο. Το κοινό το ήξερε. Οι αντίπαλοι το
ήξεραν. Έλειπε το πώς και το πότε.
Ούτε ο αγώνας ήταν ποτέ για 0-3 ούτε η Μαδρίτη χρειάζεται να
παίζει με τέτοιον τρόπο με το νευρικό σύστημα των οπαδών της. Είχε ένα άνετο προβάδισμα,
ένα τεράστιο μάθημα υπαγορευμένο απ’τη Roma το προηγούμενο βράδυ και μια ομάδα
στο γήπεδο, καλύτερη απ’τη Juve.
Αλλά η Μαδρίτη άρχισε να δέχεται ανόητα γκολ. Το πρώτο,
χωρίς να το αξίζει. Το δεύτερο, χωρίς να το περιμένει και το τρίτο, δώρο του σπιτιού.
Και η μονομαχία πήγε στο έδαφος που ήθελαν οι Ιταλοί. Δεν ήταν ούτε μια διάλεξη
της Juve ούτε η Μαδρίτη ήταν μια καταστροφή. Απλά συνέβαινε.
Με το 0-3 και το σχοινί της παράτασης να σφίγγει τη Μαδρίτη συνέβη
αυτό που έπρεπε να συμβεί. Μερικές νύχτες ήταν μια κεφαλιά του Santillana στο
τελευταίο λεπτό από πάσα του Juanito. Άλλες, μια σέντρα του Michel και μια διαγώνια
μπαλιά του Buitre. Πιο πρόσφατα, μια εμφάνιση του Cristiano με μια εκτέλεση
βγαλμένη απ’το πουθενά. Αυτή τη φορά, ένα πέναλτι. Ήταν; Υπάρχουν αυτοί που
πιστεύουν ότι είναι ένα σκάνδαλο να το’χει σφυρίξει, αλλά θα’ταν πολύ πιο
σκανδαλώδες να μην το’κανε.
Αλλά το γεγονός είναι εκεί. Όπως πάντα. Όπως όλη τη ζωή. Όλος
ο κόσμος ήξερε ότι η Μαδρίτη περνούσε. Και πέρασε.
Η σελίδα της στήλης στο facebook:
