Του Carlos Carpio, υποδιευθυντή της Marca
Ούτε απέναντι στις μεγάλες ομάδες, ούτε απέναντι στις
μικρές. Ούτε απέναντι στην ομάδα που έχει ξοδέψει τα περισσότερα χρήματα σε μια
μεταγραφική περίοδο στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο, ούτε απέναντι σ’αυτήν που
αγωνίζεται με τον χαμηλότερο προϋπολογισμό στη La Liga. Ούτε στο θρυλικό
Άνφιλντ σε μια βραδιά του Champions League, ούτε στο ταπεινό (και παραμελημένο
απ’την Presa) στάδιο Βαγέκας. Οι δύο αγώνες αυτής της βδομάδας απέναντι σε τόσο
διαφορετικούς αντιπάλους επιβεβαιώνουν ότι ο πρωτοπόρος του πρωταθλήματος φτάνει
φρακαρισμένος στη διακοπή των εθνικών αγώνων. Γιατί διακοπή είναι αυτό που έχει
πάθει η ομάδα του Τσάμπι Αλόνσο: ούτε τραβάει, ούτε παίζει, ούτε διασκεδάζει, ούτε
κερδίζει και ούτε καν σκοράρει. Το ότι μια επίθεση με τους Μπαπέ, Βινίσιους και
Μπέλιγχαμ δεν μπορεί να βρει δίχτυα σε δύο συνεχόμενους αγώνες είναι κάτι που
πρέπει να το κοιτάξεις.
Στην πραγματικότητα, πάνω κι από διακοπή, θα’ταν πιο ακριβές
να μιλήσουμε για οπισθοδρόμηση, ένα βήμα πίσω στο παιχνίδι της Μαδρίτης. Όταν
μάζευε νίκες, απείχε πολύ απ’το να παίζει εκθαμβωτικό ποδόσφαιρο, αλλά
τουλάχιστον ήταν μόνιμη η αίσθηση κινδύνου και έλεγχε τους αγώνες περιμένοντας
να συνδεθεί μ’έναν θανάσιμο Μπαπέ. Τώρα που ο Κιλιάν έχει πάρει δύο συνεχόμενες
ανάσες (στο Βαγέκας ήταν εξαφανισμένος μέχρι το πρώτο του σουτ στο 59ο
λεπτό!), η έλλειψη παιχνιδιού γίνεται πιο εμφανής και η βελτίωση του Βινίσιους,
μακριά ακόμη απ’την καλύτερή του εκδοχή, προς το παρόν δεν φτάνει για να αποσταθεροποιήσει
τα παιχνίδια. Γκιουλέρ και Μπέλιγχαμ εναλλάσσουν εξαιρετικές εμφανίσεις με
γκρίζες μέρες, αν και δεν καταλήγουν να δώσουν διάρκεια στο ποδόσφαιρο των
λευκών. Ο Καμαβινγκά παραμένει ασυνεπής κι ο Τσουαμενί είναι ένας αξιόπιστος κόφτης,
αλλά συμβάλλει ελάχιστα στην ανάπτυξη του παιχνιδιού, όπου ο Θεμπάγιος δεν έχει
την εύνοια του προπονητή του. Η ομάδα έχει ξεχάσει την πίεση ψηλά που έκανε στους
πρώτους αγώνες και οι επιθετικοί φαίνονται ολοένα και πιο χαλαροί, παρά τις
συνεχείς επιπλήξεις του προπονητή τους απ’το πλάι. Η ομάδα χωρίζεται κι αρχίζει
να θυμίζει ορισμένα επεισόδια απ’την περασμένη σεζόν με τον Αντσελότι. Δίνει την
εντύπωση ότι υπάρχουν αρκετοί που δεν συμφωνούν με τις μεθόδους ή την απαίτηση
του Αλόνσο. Αλλά αυτό δεν είναι το κακό. Το κακό είναι ότι αρχίζει να τους φαίνεται.
