Του Sergio López de Vicente
Η Ρεάλ Μαδρίτης υποφέρει απ’την έλλειψη ενός δημιουργού. Στο πρώτο ημίχρονο εναντίον της Αλ Χιλάλ, έχασε ακόμη και την κατοχή: 45%. Ο σύλλογος γνωρίζει το πρόβλημα, αλλά δεν βλέπει ξεκάθαρους υποψηφίους.
Το Μαϊάμι το επιβεβαίωσε: η Ρεάλ Μαδρίτης στερείται ενός δημιουργού.
Βγάζει μάτι. Κάτι προφανές και, ταυτόχρονα, βαλτωμένο. Χρειάζεται έναν
εγκέφαλο, έναν πηδαλιούχο. Κατά κάποιο τρόπο, έναν Κρος. Και θα μείνει για
πάντα το ερώτημα αν αυτό το ζήτημα δεν θα’χε επιλυθεί με κάτι τόσο απλό όσο η παραμονή
του Μόντριτς. Αλλά αυτό δεν μπορεί να γίνει πια· είναι μια απόφαση του συλλόγου
και έχει ληφθεί. Έτσι, η κατάσταση παραμένει ως έχει. Λείπει ένας δημιουργός, η
υπογραφή του είναι απαραίτητη. Κι ο αγώνας εναντίον της Αλ Χιλάλ το έκανε
σαφές. Το κύριο πρόβλημα είναι ότι ο σύλλογος δεν βλέπει έναν ιδανικό υποψήφιο.
«Εντάξει, αλλά ποιον;» είναι η πιο συνηθισμένη φράση. Και η επιχείρηση, κατά
καιρούς, φαίνεται να κολλάει. Mayday.
Το ντεμπούτο ήταν μια τέλεια εικόνα της κατάστασης. Δεν υπάρχει ένας παίκτης που να ηγείται της δημιουργίας, που να διαχειρίζεται τον ρυθμό και να βάζει τάξη στο χάος. Ένας Ροντρίγκο, ένας Βιτίνια, ένας Φαμπιάν, ένας Πέδρι. Αυτός ο παίκτης στον οποίο στρέφεσαι για επαναρυθμίσεις και για να επιταχύνεις. Για σχεδόν τα πάντα. Που είναι ο πυρήνας και η καρδιά. Η Ρεάλ Μαδρίτης δεν τον έχει. Είναι τόσο απλό. Και χωρίς αυτόν, είναι καταδικασμένη στο χάος. Είναι μια ομάδα με τόσο ταλέντο που μπορεί να πετάει στον ανεμοστρόβιλο του χάους. Αλλά πρόκειται περισσότερο για επιβίωση παρά για ζωή. Κι όχι για το ιδανικό σενάριο.
Αυτό το σκληρό 45%
Δεδομένα. Η Ρεάλ Μαδρίτης πήγε στο ημίχρονο στο Hard Rock
Stadium... έχοντας χάσει την κατοχή! Συνολικά, ένα 45% (στο τέλος του αγώνα,
ένα πενιχρό 52%). Κι αυτό θα μπορούσε να’ταν λιγότερο ανησυχητικό σε μια προσέγγιση
παιχνιδιού στην οποία θα’χε επιδιώξει σκόπιμα ένα χαμηλό μπλοκ κι αντεπιθέσεις.
Αλλά δεν ήταν έτσι. Την έχασε, επειδή την κέρδισε η Αλ Χιλάλ. Επειδή ο
Τσουαμενί είναι κόφτης, ο Βαλβέρδε είναι δρομέας κι ο Μπέλιγχαμ, προωθούμενος.
Ο Τσάμπι Αλόνσο έβαλε ένα κέντρο με πολλή αμεσότητα, αλλά λίγη κυκλοφορία.
Κανένας δεν ήταν δημιουργός· κανένας δεν είναι. Και με τους εξτρέμ τόσο ανοιχτά,
συνέβη αυτό που συνέβη.
Ο Μπέλιγχαμ, λιγότερα απ’τον Γκιουλέρ
Περισσότερα δεδομένα. Ο Μπέλιγχαμ, παρά το ότι έπαιξε 40 λεπτά παραπάνω, άγγιξε τη μπάλα 6 λιγότερες φορές απ’τον Γκιουλέρ (50-56). Ήταν περισσότερο ένας παίκτης των τριών τετάρτων τραβηγμένος στην πλευρά παρά ένας πηδαλιούχος. Κι ο Βαλβέρδε, παρά το ότι έκανε 52 πάσες, στο τελευταίο τρίτο έδωσε μόνο 18. Εκεί που τρυπάνε οι γραμμές. Ένα 34%. Έτσι, η Μαδρίτη ήταν μια προβλέψιμη ομάδα καταδικασμένη σε ατομική ποιότητα. Μια ομάδα που μετέφερε τη μπάλα από πλευρά σε πλευρά χωρίς σενάριο και η οποία προσκολλιόταν στην έμπνευση των εξτρέμ της όταν έπαιρναν τη μπάλα. Αλλά αυτό μόλις που συνέβη.
Και τώρα τι;
Αγορά. Η διάγνωση είναι ξεκάθαρη. Αλλά η λύση, όχι τόσο. Κι
αυτό είναι το θέμα. Ο Τσάμπι Αλόνσο ήθελε τον Θουμπιμέντι, τον ζήτησε· αλλά
αυτή τη δημοπρασία την κέρδισε πια η Άρσεναλ. Κι από’κεί και πέρα... δεν έχει
εντοπιστεί ένας ξεκάθαρος υποψήφιος. Επειδή αρέσουν πολλοί. Ο Ροντρίγκο ήταν
πάντα μια επιθυμία στο Chamartín, ενώ πολλοί εκθειάζουν τους Μακ Άλιστερ και Έντσο
Φερνάντεζ. Αλλά είναι πολύ ακριβοί παίκτες. Και χρειάζονται ουτοπικές
διαπραγματεύσεις. Εν τω μεταξύ, στην κατηγορία των «φθηνών», τα ονόματα δεν πείθουν.
Υπήρξε πολλή συζήτηση για τον Στίλερ· τον εξέτασαν. Αλλά απορρίφθηκε.
Και σ’αυτά βρίσκεται η Ρεάλ Μαδρίτης. Χτενίζει την αγορά.
Ιδρώνει για να βρει «τον παίκτη». Κάποιον στο επίπεδο της Ρεάλ Μαδρίτης... και
χωρίς να χρειάζεται να ξοδέψει μια περιουσία. Πολύπλοκο έργο. Όλα αυτά βγάζουν
μάτι. Κάτι προφανές και, ταυτόχρονα, βαλτωμένο. Η αίσθηση είναι ότι αυτή η
επιχείρηση μπορεί να καθυστερήσει μέχρι τα τέλη Αυγούστου. Ότι αναπόφευκτα φαίνεται
για μια αργή διαδικασία. Αλλά η διάγνωση είναι ξεκάθαρη: αυτή η Ρεάλ Μαδρίτης υποφέρει
από την απουσία ενός δημιουργού. Η υπογραφή του είναι απαραίτητη. Το Μαϊάμι το
επιβεβαίωσε.
