Του Gonzalo Cabeza
Γαλλία-Ουρουγουάη στα προημιτελικά
Η Αργεντινή και η Πορτογαλία αποκλείστηκαν από δύο ομάδες
που ήταν καλύτερες. Ο Cavani κι ο Mbappé τους έκλεψαν τα φώτα και τους έστειλαν
στο σπίτι, τελειώνοντας έτσι τα mundialistas όνειρά τους
Ο Κριστιάνο Ρονάλντο συναντήθηκε στο 70ο λεπτό με
την απελπισία του να βλέπει εαυτόν αποκλεισμένο. Οι διασταυρώσεις των
Παγκοσμίων Κυπέλων ξεκινούν πάντοτε με ενθουσιασμό, αλλά καθώς η μπάλα πέφτει στη
μια η την άλλη πλευρά φαίνεται λες και το οξυγόνο ενός υπαίθριου σταδίου αρχίζει
να εξαντλείται. Τα τελευταία λεπτά είναι αγωνία, απελπισία και φόβος. Και, πάνω
απ'όλα, άγχος. Αυτό που οδήγησε τον Cristiano να πάρει τον Cavani απ’τον ώμο
και να τον φέρει ευγενικά πέρα απ’τα όρια του γηπέδου. Ήταν μια ευγενική
χειρονομία, αλλά πάνω απ’όλα ήταν ένα απελπισμένο μειδίαμα, αυτού που δεν
μπορεί να δεχθεί να χαθεί ούτε ένα λεπτό περισσότερο, επειδή κάθε χαμένο δευτερόλεπτο
μετά μπορεί να λείψει. Επίσης είχε ένα φωτοστέφανο προσωπικής απελπισίας,
εκείνο του αστέρα που δεν μπορεί να βρει τον δρόμο για να ντυθεί το κοστούμι
του ήρωα.
Η Ρωσία μας υπενθύμισε σε ένα απόγευμα ότι τα μεγάλα αστέρια
δίνουν λάμψη στο ποδόσφαιρο, αλλά μόνα τους δεν μπορούν να κερδίσουν παγκόσμιους
τίτλους. Αυτό των Cristiano και Messi δεν μοιάζει πολύ στη διαδρομή, αλλά στην
έκβαση. Λίγο σου φτάνει ένας υπερβατικός goleador ή ένας παίκτης εποχής εάν δεν
έχουν συντροφιά. Φαίνεται ότι μια εκστρατεία «coaching» του καλύτερου εσύ δεν
είναι ποτέ τόσο καλή όσο η συγκέντρωση πολλών άλλων. Και οι δύο θα δουν απ’το
σπίτι ό, τι έχει απομείνει απ’το Mundial και κανείς τους δεν μπορεί να πει
πολλά γι 'αυτό. Δεν υπάρχει αδικία στο κλάμα τους.
Η Πορτογαλία ανταγωνίστηκε κάπως καλύτερα απ’την Αργεντινή,
επειδή ο χρόνος τους έχει προικίσει με ποδοσφαιρική αλληλεγγύη. Την είχε για ν’αρπάξει
απ΄το λαιμό μια συγκλονιστική Ουρουγουάη, γυρόφερε το γκολ, το προσπάθησε με
αριστεία απ’την αρχή μέχρι το τέλος, ειδικά σ’ένα δεύτερο ημίχρονο στο οποίο η
πορτογαλική πίστη συντρίφτηκε ξανά και ξανά και ξανά πάνω στον charrúa τοίχο. Αυτό
του Tabárez είναι μια ομάδα, δεν είναι μια εθνική. Έχει αυτοματισμούς, έχει καλύψεις,
έχει εκείνη τη συλλογική νοημοσύνη που κάνει τον παίκτη να’ναι πάντα σε αναμονή
του πιθανού λάθους εκείνων που βρίσκονται στο πλευρό του για να το διορθώσει.
Οι Πορτογάλοι, με τον Cristiano μαχητή αλλά άοπλο, έψαχναν τις σχισμές και δεν
τις βρήκαν πέρα από μια κεφαλιά του Pepe. Οι προσπάθειες του πριν και του
μετά, πολύ συχνές, έμειναν στο τίποτα. Επίσης επειδή ο Κριστιάνο, τόσες φορές ο
πρώτος των δικών του, δεν ήταν παρών.
Η σύγκριση μεταξύ του Messi και του Cristiano, μία απ’τις
πιο διασκεδαστικές των τελευταίων δεκαετιών, αυτή τη φορά έμεινε σε μια μάχη
μιζέριας. Κανένας απ’τους δύο δεν έκανε τίποτα από άλλο πλανήτη, ήταν θολοί
βλέποντας πως άλλοι, απ’τις ομάδες τους και ιδιαίτερα απ’του αντιπάλου, έπαιρναν
τα φώτα και τους επισκίαζαν. Σ’εκείνο έβγαλαν επίσης τον χαρακτήρα τους,
δραματοποίησαν τις ακραίες προσωπικότητές τους. Ο Μέσι περιπλανιόταν στο
γήπεδο, με το κεφάλι κάτω, απομακρυσμένος απ’την πραγματικότητα. Ο Κριστιάνο
φώναζε σπασμωδικά, επέπληττε τον διαιτητή, χειρονομούσε κραυγαλέα. Για το
τίποτα, και στις δύο περιπτώσεις για το τίποτα.
Mbappé και Cavani
Εν τω μεταξύ, άλλοι αποδείκνυαν ότι ένας τεράστιος παίκτης
στο σωστό πλαίσιο είναι πολύ περισσότερο. Αυτοί που όλοι έβαζαν σ’ένα εξώφυλλο
του Mundial είδαν πως Mbappé και Cavani έπαιρναν τα φώτα και κατέληγαν να
πάρουν το κουμάντο των αναμετρήσεών τους. Οι δύο τους ήταν υπέροχοι, πρώτα ο
Γάλλος, παίρνοντας την ομάδα στην πλάτη του όταν δεν έχει περάσει τα είκοσι, σκοράροντας
δύο golazos, παίρνοντας ένα πέναλτι απ’τον Marcos Rojo. Επίσης ο charrúa, ο
οποίος σκόραρε άλλα δύο γκολ, που είναι πιο όμορφα. Το πρώτο σε μια φάση στην
οποία αυτός κι ο Suarez αντάλλαξαν πυραύλους. Οι σέντρες δεν ήταν χάδια, ήταν
για σκληρούς ανθρώπους, αλλά οι δύο τους κατόρθωσαν να μετατρέψουν αυτή την σκληρότητα
σε τέχνη. Ο Cavani κατέληξε να εκτελέσει στο δίχτυα με λεπτότητα, με το στήθος,
για να μετατρέψει μια τορπίλη σ’ένα νανούρισμα.
Και το δεύτερο, αυτό της νίκης, δεν πάει πολύ πίσω. Στην
ομάδα του είναι πάντα λίγο τσαντισμένος γιατί δεν τον εκτιμούν, αλλά φυσικά,
παίζει στην PSG, αυτό το τεράστιο προϊόν του μάρκετινγκ. Στην Ουρουγουάη έχει τον
Suarez, αλλά δεν τον νοιάζει, συνεννοούνται, μυρίζονται και ξέρουν ότι ο άλλος
θα’ναι πάντα αλληλέγγυος. Το δεύτερο γκολ, το καθοριστικό, ήταν ένα διαγώνιο
σουτ που κατέληξε πολύ μακριά απ’τα χέρια του Rui Patricio. Η εικόνα καθορίζει αυτό
που πρέπει να’ναι ένα σουτ: τη θέση του σώματος, τη δύναμη στο χτύπημα της
μπάλας, την βίαιη κίνηση μέχρι να σκοράρει το γκολ. Αυτό που θα’χε ονειρευτεί
να κάνει ο Κριστιάνο Ρονάλντο σ’αυτόν τον ίδιο αγώνα. Ο Cavani αποχώρησε τραυματίας,
με άσχημη όψη. Αν χάσει πολλά απ’αυτά που απομένουν, η ομάδα του χάνει δύναμη, όσο
κι αν έχει καταλυτικούς αντικαταστάτες.
Δύο ομάδες, η Ουρουγουάη και η Γαλλία, ελαχιστοποίησαν δύο
αστέρια που δεν βρέθηκαν επίσης στο απαιτούμενο επίπεδο. Είναι απίθανο να’χουν ξανά
άλλη μια ευκαιρία για να γίνουν πρωταθλητές κόσμου, οι θρύλοι θα αποσυρθούν
χωρίς να αγγίξουν τον πλανητικό χρυσό, επίσης κι επειδή όσο κι αν τους έχει
ειπωθεί, δεν υπάρχει ατομική επιτυχία που μπορεί να μεταδοθεί χωρίς τη
συλλογική χαρά. Για τις αποτυχίες τους θα διαβαστούν μεγάλες θεωρίες, επειδή έτσι
πρέπει να θεωρηθούν, αλλά η πιο βασική είναι ότι δεν υπάρχει παίκτης που να
μπορεί να είναι πάνω απ’την ομάδα και μακροπρόθεσμα να’ναι καρποφόρος.
Υπάρχουν ορισμένα πράγματα που μπορούν να προσαφθούν σ’αυτούς.
Το ένα είναι ότι οι δύο τους έπαιξαν ένα μέτριο ποδόσφαιρο. Ο Cristiano
κινήθηκε, τη ζήτησε και δεν έκανε τίποτα, ένα μίζερο σουτ εναντίον του Muslera.
Είναι ένας δραστήριος χαρακτήρας, φάνηκε παρών σε πολλά πράγματα, αλλά ποτέ με καθοριστικό
τρόπο. Ο Messi, και η απάθεια του, δεν ήταν καλύτεροι. Κάποιος θα του αποδώσει
δύο ασίστ και θα πουλήσει ένα τζίνι λυχναριού που έχασε μόνο λόγω των
συμπαικτών του, στην πραγματικότητα αυτός ήταν μόνο ο πρώτος από όλους εκείνους
που ήταν ανεπιτυχείς στο Καζάν.
Η ηγεσία, ή η έλλειψή της
Και μετά υπάρχει η ηγεσία, αυτή την οποία κανείς απ’τους δύο
δεν ασκεί. Ο ένας λόγω υπερβολής κι άλλος λόγω ελαττώματος, δεν έχουν καταφέρει
με τις εθνικές τους να βρουν τη σωστή θέση για να λάμψει η συλλογική ομάδα.
Είναι αλήθεια ότι καμία απ’τις δύο ομάδες δεν είναι ένα θαύμα, κι ότι σχεδόν
ποτέ δεν έχει υπάρξει στην καριέρα τους, αλλά είναι επίσης αλήθεια ότι δεν έχουν
καταφέρει να κατευθύνουν στο γήπεδο τις προσπάθειες των συμπαικτών τους. Ο Cristiano
επειδή ζει κάπως πικραμένος, πάντα απογοητευμένος, είναι δύσκολη η άνεση σε
κάποιον που απαιτεί τόσα απ’τον κόσμο όσα, στην πραγματικότητα, απαιτεί κι απ’τον
εαυτό του.
Αυτό του Messi ταιριάζει ακόμα λιγότερο με την ηγεσία, είναι
σιωπηλός, αόριστος, δεν ήταν ικανός ούτε καν να μπει μπροστά στο μικρόφωνο για
να πει στην Αργεντινή πώς αισθανόταν μετά από την πολλοστή αποτυχία. Τον βαραίνει
η σύγκριση με τον Μαραντόνα, έναν άνθρωπο ο οποίος συναισθηματικά μοιάζει
περισσότερο με τον Cristiano παρά με τον συμπατριώτη του. Στο χειρότερο, είναι
η αλήθεια, γιατί ο El Pelusa, ένα είδωλο για μια γενιά, είναι ικανός πια μόνο να
δημιουργεί πολύ θόρυβο και λίγη αμηχανία στους άλλους. Ο Messi είναι εντελώς το
αντίθετο, δειλός, ήρεμος, σχεδόν δεν μοιάζει Αργεντινός, δεν ξέρει να εκφραστεί,
ούτε να ηγηθεί, δεν συνηθίζει ούτε καν να το προσπαθεί. Είναι η ιδιοφυΐα των
πραγμάτων του και οι τριγύρω θαυμάζουν, αλλά δεν μαθαίνουν.
Το Παγκόσμιο Κύπελλο θα μπορούσε επίσης να μας χρησιμεύσει
για να μας υπενθυμίσει ότι το ποδόσφαιρο είναι ένα θαύμα που πάει πολύ πιο πέρα
από δύο λαμπρούς παίκτες. Ότι μια στιγμή του Cavani να μάχεται με τοίχους
αξίζει την προσοχή μας, μια κούρσα του Mbappé μπορεί να είναι ποίηση και μια
πάσα του Modric αξίζει κάλλιστα το να πληρώσουμε ένα εισιτήριο. Μένουμε χωρίς μια
συζήτηση, αλλά ίσως να κερδίζουμε λίγη εστίαση, εξαφανίζεται η ανάγκη να
υπερασπιστούμε ή να επιτεθούμε σε δύο παίκτες κάτω απ’τις δυνατότητές τους.
Τώρα, ο ενθουσιασμός είναι απίθανος, ο τροχός θα συνεχίσει να γυρίζει προς την
ίδια κατεύθυνση όπως πριν από το παιχνίδι. Περισσότερο πόθοι παρά
πραγματικότητες. Ακόμα περισσότερο, θα’ναι και πάλι σειρά ενός παράλογου
διάλογου για έναν νικητή της Χρυσής Μπάλας την οποία, πιθανότατα, δεν αξίζει κανείς
απ’τους δυο τους.
Μένουν λιγότεροι, πρέπει να πακετάρουν και να φύγουν. Τα
αστέρια που φεύγουν μπορούν να σκεφτούν τις διακοπές. Ο Mbappé, ο Luis Suárez ή
ο Cavani, αν τον σεβαστεί το πόδι του, μπορούν να συνεχίσουν να ποντάρουν.
Είναι το Mundial, μια κατάσταση του νου.
Η σελίδα της στήλης στο facebook:
