Του Santiago Segurola
Ένα ανταγωνιστικό ματς, απ’αυτά που χαρακτηρίζουν την Ρεάλ
Μαδρίτης στο Ευρωπαϊκό Κύπελλο και πολύ λιγότερο στο πρωτάθλημα, της έδωσε τη
νίκη στο Parc des Princes, όπου αναμενόταν μια θορυβώδης και μανιασμένη νύχτα της
PSG. Θόρυβος, ναι. Μανία, όχι. Δέσμευση, καμία. Ήταν αρκετό να δούμε την
οδυνηρή εικόνα των Pastore και Draxler να βαδίζουν στο γήπεδο, χωρίς κανένα ενδιαφέρον
να επιστρέψουν στις αμυντικές θέσεις, δύο χαϊδεμένα που είπαν τα πάντα για την
τεράστια δουλειά που έχει η Παρί Σεν Ζερμέν για να πετύχει μια σημαντική θέση
στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο. Η PSG όχι μόνο έπαιξε άσχημα, αλλά ήταν και μια κακή
ομάδα. Κάθε παίκτης στο δικό του, με το προσωπικό του πλάνο ως πρώτο στόχο,
χωρίς την παραμικρή υπερηφάνεια για να υπερασπιστεί πραγματικά ένα club που τους
πληρώνει μια περιουσία: 13 απ’τους 14 καλύτερα αμειβόμενους στη Γαλλία ανήκουν στην
Παρί Σεν Ζερμέν. Είναι πολλά τα κεφάλαια που θα’πρεπε ν’αναθεωρήσουν οι
ιδιοκτήτες της για να αλλάξουν τις προσδοκίες τους για μια διαφορετική
πραγματικότητα.
Είναι αλήθεια ότι η Ρεάλ Μαδρίτης κινείται στο Ευρωπαϊκό
Κύπελλο σα να’ταν ο ιδιαίτερος κήπος της. Έχει περάσει χειρότερες εποχές, όπως
συνέβη μετά τη μεγάλη τριετία του Βιθέντε Ντελ Μπόσκε (δύο τίτλοι κι ένας
ημιτελικός), αλλά είναι σαφές ότι το τουρνουά ακονίζει τον κυνόδοντα του club.
Στο Παρίσι λειτούργησε με την εξουσία που έλειψε στην PSG, όπου η απουσία του
Neymar ήταν απείρως πιο επιζήμια από ό, τι υποτίθεντο. Πιθανότατα θα υπάρξουν
νέα απ’τον Βραζιλιάνο πριν και μετά το Παγκόσμιο Κύπελλο. Από όσα φάνηκαν την
Τρίτη, η París Saint Germain του μένει πάρα πολύ μικρή. Πριν μισό χρόνο, γινόταν
λόγος για υποψήφιους κατακτητές της Χρυσής Μπάλας στις τάξεις της: Neymar και
Mbappé. Εκτός κι αν πιστωθούν εκ νέου με τις εθνικές τους ομάδες στο Mundial,
και οι δύο είναι καταδικασμένοι να κατεβούν θέσεις στην κατάταξη, ειδικά ο
Mbappé, ο οποίος μοιάζει ένας συγχυσμένος παίκτης.
Η Ρεάλ Μαδρίτης εκπλήρωσε με ακρίβεια χιλιοστού όλες τις
υποχρεώσεις. Κέρδισε κι έπεισε. Εκτός απ’τον Benzema, που δέχεται μια επίθεση κρίσης
άγχους, όλοι οι άλλοι κινήθηκαν μεταξύ του αξιοσημείωτου και του εξαιρετικού.
Μπορούμε επομένως να μιλήσουμε για ένα φαινομενικό συλλογικό πνεύμα, μια
ποιότητα που δεν διακρίνει πάντα την ομάδα. Ο Sergio Ramos θέλησε να υπενθυμίσει,
και το κατάφερε, ότι είναι ένας εξαιρετικός αμυντικός. Έκανε μια ματσάρα, αλλά
το ίδιο μπορεί να ειπωθεί για τον Casemiro ή τον Carvajal, για να μιλήσουμε για
δύο άλλους αμυντικούς κολοσσούς.
Ο επαγγελματικός αέρας της ομάδας αξίωσε μια σύνθεση που, απ’την
άποψη της αγοράς, είναι φθηνότερη απ’την πλειοψηφία των ομάδων που έχουν φτάσει
στους 16. Μόνο ο Κριστιάνο Ρονάλντο, στην εποχή εκείνη η πιο ακριβή υπογραφή
στην ιστορία, ανήκε στον κόσμο των galácticas μορφών. Ο Mbappé (η PSG πλήρωσε στη
Μονακό 180 εκατομμύρια ευρώ για τη μεταγραφή) έχει κοστίσει περισσότερο απ’όλους
τους βασικούς της Μαδρίτης στο Parc des Princes. Ήταν η νύχτα των Keylor (10
εκατομμύρια), Carvajal (6,5 εκατομμύρια ευρώ), Varane (10 εκατομμύρια),
Casemiro (έξι εκατομμύρια), Lucas Vázquez (1 εκατομμύριο) και Asensio (3,9 εκατομμύρια).
Αυτοί οι παίκτες έδειξαν ότι δεν είναι όλα αγορά στο
ποδόσφαιρο, μια ηθική θεώρηση που αποδεικνύεται περισσότερο οικοδόμηση από ποτέ
σ’αυτούς τους καιρούς της σπατάλης, κι ακόμα περισσότερο ενάντια σ’έναν
αντίπαλο που αντιπροσώπευε ακριβώς το αντίθετο. Είναι καιρός να δοθεί η αξία
που αξίζουν οι παίκτες, κι όχι αυτή που λέγεται γι 'αυτούς, ή αυτή που
διαφημίζεται γι' αυτούς, ή αυτή που ενδιαφέρει γι' αυτούς. Τη στιγμή της
αλήθειας, όταν ο Ζιντάν σκέφτηκε την καλύτερη ομάδα για να παίξει στο Παρίσι,
επέλεξε τους αξιέπαινους πάνω απ’οποιαδήποτε άλλη πτυχή. Αυτή η απόφαση τον
δικαιώνει περισσότερο από ποτέ. Δεν ήταν ένας οποιοσδήποτε αγώνας. Ήταν η αναμέτρηση
που διπλασίαζε τη γωνία της σεζόν ή εξέθετε τη Μαδρίτη σε τρεις δύσκολους μήνες
χωρίς ούτε μια σκούπα προς πώληση. Ο Ζιντάν επέλεξε και οι επιλεγμένοι
ανταποκρίθηκαν μεγαλειωδώς.
Η σελίδα της στήλης στο facebook:
