Η άποψη του José Félix Díaz
Η Ρεάλ Μαδρίτης τα κάνει όλα λάθος. Πραγματικά. Δεν υπάρχει γιατρειά.
Δεν έχει σημασία τι κάνει, το πώς και το πότε. Το σχόλιο που προωθείται είναι
πάντα αρνητικό, στη νίκη ή στην ήττα, στην τιμωρία ή στη συγχώρεση. Αν ήταν ικανή
να δημιουργήσει συζήτηση κερδίζοντας τρία απ’τα τέσσερα τελευταία Champions
League, πώς να μην το κάνει όταν κάποιοι την θεωρούσαν τελειωμένη ενάντια στην Παρί
Σεν Ζερμέν και ξεπροβάλει εκ νέου η υπερηφάνεια, πώς να μην το κάνει όταν έρχεται
μια εβδομάδα στην οποία ο προπονητής παραδέχεται ένα λάθος κι ο πρώτος σκόρερ
στη madridista ιστορία παραχωρεί ένα πέναλτι σ’έναν συμπαίκτη που χρειαζόταν το
γκολ. Φτωχοί διάβολοι. Κρίμα για την ομάδα, για το Θεό.
Αυτή την εβδομάδα, αυτή των νικών εναντίον των Μπέτις,
Leganés και Αλαβές, οι ίδιες που επιστρέφουν την εντεκάδα του Ζιντάν στην
ομαλότητα στο πρωτάθλημα μετά το άθλιο πρωτάθλημα που έκανε, έχει χρησιμεύσει
για να διαπιστωθεί πώς δύο χειρονομίες οι οποίες σε κάθε άλλο μέρος και σ’άλλη ομάδα
θα’χαν χειροκροτηθεί, στην Ρεάλ Μαδρίτης αμφισβητούνται κι έρχονται ακόμη κι απ’το
χέρι της αντιπαράθεσης.
Σε έναν κόσμο κατηγορούμενων εγώ όπως αυτόν του σύγχρονου
ποδοσφαίρου, έρχεται ο Zinedine Zidane και πάει και τολμά να ζητήσει συγγνώμη,
πρώτα απ’τον επηρεασμένο (Ceballos) και στη συνέχεια δημοσίως. Χειρονομία καθόλου
συνηθισμένη σ’αυτόν τον κόσμο και η οποία ήρθε συνοδευόμενη από χαρακτηρισμούς
όπως αυτούς της ταπείνωσης. Πολλά λόγια και λίγη παρατήρηση της συμπεριφοράς
του Γάλλου στα ποδοσφαιρικά του χρόνια ώστε να σκέφτονται κάτι τέτοιο. Κρίμα.
Έκανε λάθος και το παραδέχτηκε.
Η επόμενη καταστροφή ήρθε το απόγευμα του Σαββάτου, όταν στον
Κριστιάνο Ρονάλντο ήρθε η κακόβουλη ιδέα να παραχωρήσει ένα πέναλτι σ’έναν
Benzema που χρειάζεται αγάπη και γκολ. Λοιπόν ναι, μακριά απ’το να κάνει όλον
τον κόσμο να συμφωνήσει, έρχονται μέχρι και χειρονομίες που περιφρονούν τον
Πορτογάλο για την προσπάθειά του να βοηθήσει έναν συμπαίκτη. Έτσι ακριβώς. Ήταν
η μέρα να εκτιμηθεί αυτό που έγινε εκείνη τη στιγμή κι όχι η σκέψη του
βιογραφικού του CR7. Το ερώτημά μου είναι αν αυτές οι κινήσεις δεν θα’χαν
επιτύχει ομοφωνία σ’άλλη κατεύθυνση. Είμαι
πεπεισμένος ότι ναι, σωστά;
Το σημερινό τεταμένο ποδόσφαιρο χρειάζεται χειρονομίες όπως
αυτήν, ανεξάρτητα απ’το χρώμα. Πρέπει να ανακάμψουμε την ομαλότητα, διότι το
θέμα μας έχει ξεφύγει κι αν δύο τέτοια γεγονότα είναι ικανά να προκαλέσουν
συζήτηση, κάτι κάνουμε λάθος. Πολύ λάθος θα’λεγα εγώ. Επικροτούμε τέτοιες
καταστάσεις, αν και πολλούς τους πονάει να παραδέχονται ότι η Ρεάλ Μαδρίτης
ξέρει επίσης να κάνει τα πράγματα καλά.
Η σελίδα της στήλης στο facebook:
