Του Santiago Segurola
Η Μαδρίτη ανέκτησε μερικές μικρές απαραίτητες αρετές στο
Mestalla, ζεστό σκηνικό ενός αγώνα που ήταν στο ύψος μιας από τις πιο
ελκυστικές αντιπαλότητες του ισπανικού ποδοσφαίρου. Η Βαλένθια έδειξε τις
ιδιότητες που την έχουν επαναφέρει στις πρώτες θέσεις της Liga, μετά από χρόνια
αμηχανίας και κακουχιών. Η Ρεάλ Μαδρίτης βελτίωσε σημαντικά τις επιδόσεις των
τελευταίων εβδομάδων. Ήταν ανταγωνιστική, άντεξε με αρκετή ακεραιότητα την ταλαιπωρία
στο δεύτερο μέρος, ανέκτησε την περίφημη αντεπίθεσή της και πάνω απ 'όλα, ωθήθηκε
μέσω των βασικών ζητημάτων που φαίνονταν ξεχασμένα.
Σ’αυτό το σημείο, με την París Saint Germain στη στροφή, δεν
είναι να χάνεσαι σε πειράματα. Με αυτή την έννοια, ο Ζιντάν έστειλε στην
Βαλένθια ένα καθαρό μήνυμα. Όποιο κι αν είναι το βάθος της κρίσης, και δεν
είναι επιφανειακό, η ομάδα έχει αποφασιστεί. Θα’ναι αυτή που κέρδισε στο Κάρντιφ,
με την αλλαγή του Isco απ’τον Bale. Το δεύτερο μήνυμα αναφέρεται στην ιεραρχική
κλίμακα των αναπληρωματικών: οι Lucas Vázquez, Asensio, Isco και Kovacic, σε μεταβαλλόμενη
σειρά ανάλογα με την εξέλιξη των αγώνων, θα λειτουργήσουν ως πρώτοι αναπληρωματικοί.
Στις καλοκαιρινές μεταγραφές μόλις που τους απομένει χώρος φέτος. Πιθανότατα θα
εξαφανιστούν απ’την αφίσα. Στον Nacho, μεγαλοπρεπής στο Mestalla, αντιστοιχεί ένας
ιδιόμορφος ρόλος. Είναι ο πιο βασικός αναπληρωματικός στον κόσμο ή το αντίστροφο.
Σε κάθε περίπτωση, ο Nacho αξίζει ένα μνημείο σε μια απ’τις πιο μπερδεμένες σεζόν
της Ρεάλ Μαδρίτης.
Ο Ζιντάν προτιμά να ξεκαθαρίζει τα πράγματα. Καλά κάνει. Στην
κρίση δεν υπάρχει χειρότερος σύντροφος απ’την αμφιβολία. Πριν από μισό χρόνο, η
Μαδρίτη κέρδισε το Ευρωπαϊκό Κύπελλο με μια σύνθεση σχεδόν ταυτόσημη μ’αυτή που
νίκησε τη Βαλένθια. Πέντε απ’αυτούς τους παίκτες -οι Marcelo, Modric, Kroos,
Cristiano Ronaldo και Sergio Ramos, απών λόγω τραυματισμού απ’το Mestalla-
αποτελούν μέρος της ιδανικής ομάδας της FIFA. Δεν είναι ότι κι ότι. Όλοι τους θα’ναι
αστέρια στα φαβορί για το Παγκόσμιο Κύπελλο της Ρωσίας. Είναι αλήθεια ότι οι
περισσότεροι έχουν βρεθεί μακριά απ’τις συνηθισμένες επιδόσεις τους, αλλά περισσότερο
μακριά έχουν μείνει οι αναπληρωματικοί.
Η ομάδα έκανε ένα καλό πρώτο ημίχρονο, ένα ασταθές δεύτερο
μισό και θύμισε ξεχασμένες πτυχές του παιχνιδιού στα τελευταία λεπτά του αγώνα.
Αντί να συρρικνωθεί μπροστά στη σθεναρή επίθεση της Βαλένθια -η αλλαγή του Soler
απ’τον Guedes ήταν μια πλήρης επιτυχία του Marcelino-, η Μαδρίτη διόρθωσε τη
νύχτα με μια απ’τις πιο αξιόπιστες φόρμουλες του ποδοσφαίρου: η πάσα είναι
καλύτερη απ’το διώξιμο, η μπαλιά στην τρύπα είναι προτιμότερη απ’την οριζόντια,
οι μικρές συνεργασίες λύνουν προβλήματα που φαίνονται πολύπλοκα, το ταλέντο και
η τεχνική είναι λεφτά στην τράπεζα.
Η Ρεάλ Μαδρίτης ανταποκρίθηκε καλά για το μεγαλύτερο μέρος
του παιχνιδιού. Δεν το είχε εύκολο. Η Βαλένθια της απαίτησε ανάπτυξη, έψαξε
ενδιαφέρουσες εναλλακτικές και στρίμωξε τη Μαδρίτη για ένα καλό κομμάτι του
δεύτερου μισού. Ήταν μια αναμέτρηση που απαίτησε διαφορετικές εκδόσεις της
Μαδρίτης. Προσαρμόστηκε θαυμάσια στην αντεπίθεση -πριν το πρώτο γκολ προηγήθηκε
μια λαμπρή ενέργεια-, αντιστάθηκε με περισσότερο θάρρος παρά ικανότητες στην
πολιορκία της Βαλένθια και βρήκε τους πόρους που αναμένονται από μια ομαδάρα
για να πάρει τη νίκη.
Δεν έλλειψαν μερικά εμφανή ελαττώματα -η μεσαία γραμμή
εξαφανίστηκε σ’ένα μεγάλο κομμάτι του δεύτερου μισού και οι επιθετικοί παραμέλησαν
οποιαδήποτε αμυντική υποχρέωση-, αλλά υπήρξε μόνο ενοχλητική απόχρωση: ο Μπέιλ
επέστρεψε στη νωθρότητα που τον χαρακτηρίζει τόσες φορές. Δημιούργησε μόνο μια
φάση άξια της κλάσης του, αμέσως πριν την αντικατάστασή του. Ο Μπέιλ έκανε μούχτι
στο Μεστάγια. Ο Ζιντάν, συχνά κατηγορούμενος για αδράνεια, τον έβγαλε απ’το γήπεδο,
μια απόφαση τόσο σωστή όσο αυτή του Marcelino με την αλλαγή του Guedes απ’τον
Soler. Έπρεπε να επιστρέψει στις βασικές αποφάσεις κι αυτό έκανε ο Zidane. Ένας
παίκτης δεν λειτουργούσε και τον άλλαξε.
Το καλύτερο της Μαδρίτης φάνηκε στο τέλος, μετά από ένα κακό
διάστημα. Μετά από μια σεζόν που χαρακτηρίζεται από ένα μηχανικό ποδόσφαιρο,
που προεδρεύεται απ’την αφθονία των σεντρών, επέστρεψαν οι καλές συνήθειες. Marcelo
-αυτοκρατορικός-, Kroos, Modric, Asensio και Kovacic ανέμιξαν το δυναμισμό με την
κοντινή πάσα, τη μπαλιά στην τρύπα και την έκπληξη. Έμοιασαν, εν ολίγοις, σ’αυτό
που είναι, παίκτες διαφοροποιητικοί που μέχρι τώρα δεν είχαν κάνει σχεδόν
καθόλου τη διαφορά.
Η σελίδα της στήλης στο facebook:
