Του Rubén Jiménez
Επέστρεψαν οι κόντρες, τα γκολ, οι ανατροπές...
Αναγεννημένη. Όπως η Λατινική αναγέννηση. Γεννήθηκε και πάλι.
Ο ίδιος ο ορισμός συνεπάγεται μια διακοπή ζωής, ένα σώμα που στερείται
αντίδρασης, ένα επίπεδο εγκεφαλογράφημα. Και μια αντίδραση. Αναγεννημένη. Γεννήθηκε
και πάλι. Αναπνέει και πάλι. Υπάρχει. Η Ρεάλ Μαδρίτης ήταν και πάλι Ρεάλ
Μαδρίτης. Μοντελοποίησε και πάλι με τη συνήθη λάσπη, με το ίδιο DNA όπως πάντα,
έναν αναγνωρίσιμο σκελετό. Τις κόντρες, τις ανατροπές, την ταχύτητα. Το γκολ.
Όλα τα συστατικά του ματς οδηγούσαν στην αναζήτηση της ίδιας
λέξης στο λεξικό. Η Deportivo ήταν η ομάδα ενάντια στην οποία έκανε το
ντεμπούτο του ο Zidane. Μια επιστροφή στο κουτί της εξόδου ακριβώς στην πρώτη
στροφή του δεύτερου γύρου. Με το BBC επανενωμένο μετά από εννέα μήνες. Όπως
τρία αδέλφια που επιτέλους γνωρίζονται, παρόλο που έχουν μοιραστεί το μέρος για
40 εβδομάδες. Γεννήθηκε και πάλι.
Επτά γκολ, όπως επτά κεφαλαιώδεις εξιλασμοί, επτά λόγοι για
να πιστέψουμε σ’εκείνη την Αναγέννηση, του Ιταλού Rinascita, με την οποία ο Giorgio
Vasari ετοίμασε την αναγέννηση του κλασσικού πολιτισμού. Και στη Μαδρίτη δεν
υπάρχει πιο κλασική κουλτούρα απ’το να κερδίζει όπως κέρδισε τη Depor. Τρέχοντας,
σκοράροντας, ανατρέποντας, απολαμβάνοντας.
Αν υπάρχει κάτι που έχει το εμπορικό σήμα της Ρεάλ Μαδρίτης
είναι οι ανατροπές. Αυτή η Liga έπρεπε να περιμένει μέχρι την 20η
αγωνιστική για ν’αφήσει την πρώτη της εγκοπή της στο πρόγραμμα. Το αρχικό γκολ
του Adrián απαντήθηκε γρήγορα και σκληρά.
Ο Μπέιλ υπογράφηκε περιμένοντας αυτή τη στιγμή. Στην οποία η
καμπύλη απόδοσης του Cristiano συναντά αρνητική κλίση. Χωρίς ίχνος των
τραυματισμών, κατέστησε σαφές ότι αναλαμβάνει την πρόκληση, ότι έχει επιθυμία
να αποδείξει τι αξίζει.
Μετά τα χιόνια, τα αγαθά. Η τήξη της Μαδρίτης έφερε μαζί της
έναν καταρράκτη γκολ, επτά, για να ξεχάσει την ξηρασία κι ανέκτησε ένα άλλο απ’τα
σημάδια της ταυτότητάς της, τις στημένες φάσεις, την κυριαρχία του αέρα.
Το ημίχρονο αυτή τη φορά δεν ήταν ένα προβλεπόμενο τέλος.
Μετά την επανέναρξη ο πίνακας του σκορ γέμισε με γκολ κι ο οπαδός με φουσκάλες τα
χέρια του απ’το χειροκρότημα στους δικούς του. Επιτέλους, κανείς δεν έφυγε απ’το
πάρτι μέχρι ν’ανάψουν τα φώτα.
Δυσκολεύτηκε, αλλά το κατάφερε. Ο Cristiano είχε ευκαιρίες για
να απογοητευτεί πριν βάλει δύο γκολ που δεν πανηγύρισε. Το πρώτο, λόγω του
θυμού που είχε επάνω του. Το δεύτερο, επειδή στην εκτέλεση του έσχισαν το φρύδι.
Ακόμα κι έτσι, δύο χαρές απ’τις οποίες δεν περισσεύουν.
Η επιστροφή του 4-3-3, του BBC αργότερα, επέστρεψε στη
Μαδρίτη μια διάταξη που ευνοεί την ταχύτητα. Με τον Bale να ξεπερνάει ξανά και
ξανά το όριο που σεβόταν ο Luisinho, οι κόντρες ήταν και πάλι πρωταγωνίστριες
στο Bernabéu.
Ο Nacho, παρά το πρόσωπό του, του να μην είχε σπάσει ένα
πιάτο, έκλεισε αυτήν την εβδομάδα τα 28. Τα γκολ του δεν είναι παρά προστιθέμενα
σε μια θαυμάσια, ώριμη παράσταση ενός ποδοσφαιριστή που μπορεί να’ναι κλειδί στη
μέρα κλειδί της σεζόν. Πλέον περιμένει την PSG.
Η σελίδα της στήλης στο facebook:
