Του David G. Medina
Η Μαδρίτη έχει κερδίσει τα μόνο δύο παιχνίδια κεκλεισμένων
των θυρών
Όταν ακουστεί ο ύμνος του Champions League λίγα λεπτά πριν τις 21.45, οι 11 επιλεγμένοι
παίκτες της Μαδρίτης απ’τον Ζιντάν θα ζουν μια άγνωστη εμπειρία για αυτούς. Ένα
παιχνίδι της πιο σημαντικής διοργάνωσης σε επίπεδο συλλόγων χωρίς κόσμο στις
κερκίδες, στο οποίο θα μπορεί να ακουστεί κάθε κραυγή του Zizou απ’το πλάι ή κάθε διαμαρτυρία στον
αγωνιστικό χώρο. Κανένα απ’τα 24 μέλη της ομάδας δεν ξέρει πως είναι να παίζει
ένα παιχνίδι σαν αυτό, αλλά δεν ισχύει το ίδιο για τον σύλλογο του Chamartin, ο οποίος έχει ζήσει
ήδη δύο φορές αυτή την κατάσταση.
Και στις δύο, επιπλέον, η ανάμνηση είναι περισσότερο από
ευχάριστη. Η πρώτη ήρθε στην σεζόν 87-88. Ήταν αυτή στην οποία βρέθηκε πιο
κοντά στη νίκη η Quinta del Buitre. Εκείνη στην οποία απέκλεισε την Πόρτο (τότε
πρωταθλήτρια Ευρώπης), τη Μπάγερν Μονάχου (δευτεραθλήτρια) και τη Νάπολι (πρωταθλήτρια
Ιταλίας με τον Μαραντόνα επικεφαλής), αλλά στην οποία αποκλείστηκε απ’την PSV λόγω
του εκτός έδρας γκολ.
Αλλά ήταν κατά των Ιταλών, ενάντια σ’έναν Μαραντόνα που κατέρρευσε
το αεροδρόμιο του Barajas
κατά την άφιξή του για να παίξει αυτό το παιχνίδι, όταν η Μαδρίτη έπρεπε να
παίξει τον αγώνα κεκλεισμένων των θυρών. Παρά το υψηλό επίπεδο του Diego Armando και της Νάπολι του, οι
λευκοί κέρδισαν με 2-0 με γκολ των Michel και Tendillo.
Το 10 της Αργεντινής, μεγάλος πρωταγωνιστής της αναμέτρησης, παραδέχτηκε ώρες
πριν ότι θα’θελε να παίξει με κόσμο: «Θα προτιμούσα να’παιζα με 100.000 στο
γήπεδο, δεν φοβάμαι τίποτα», ομολόγησε το αστέρι πριν απ’την ποινή που επέβαλε η
UEFA στην
λευκή ομάδα για περιστατικά του κόσμου της την περασμένη σεζόν εναντίον της Μπάγερν.
Το μαρκάρισμα του Chendo
Η Μαδρίτη πήρε εκείνη την αναμέτρηση δίκαια. Η ευφορία κατέλαβε
τον madridismo, που έβλεπε στην Quinta del Buitre μια γενιά ικανή να κατακτήσει και πάλι ένα Ευρωπαϊκό Κύπελλο
που της αντιστέκονταν για πάρα πολλά χρόνια, συγκεκριμένα απ’το έκτο των ye ye το 1966, πάνω απ’όλα μετά
από εκείνη τη σεζόν που στην πορεία της είχε αποκλείσει τους μεγάλους της Ευρώπης.
Από εκείνο το πρώτο παιχνίδι, εκτός απ’το καλό παιχνίδι, πέρασε
στην ιστορία το μαρκάρισμα του Chendo,
τώρα εκπροσώπου της ομάδας, στον Μαραντόνα. Ο Αργεντινός υπέφερε πολύ και μπόρεσε
μόλις και μετά βίας να δώσει αναλαμπές της κλάσης του, επειδή ο τότε μπακ της
λευκής ομάδας τον εξουδετέρωσε ολοκληρωτικά.
Η ποινή της UEFA στη Μαδρίτη την ανάγκασε επίσης να παίξει στον επόμενο γύρο
εναντίον της Πόρτο εντός έδρας με κόσμο, αλλά μακριά απ’το Μπερναμπέου. Ο χώρος
που επιλέχθηκε ήταν το Mestalla
και οι λευκοί επικράτησαν με 2-1 ανατρέποντας το σκορ.
Είναι η μόνη ποινή της UEFA στη Μαδρίτη που σήμαινε να μην παίξει ο σύλλογος στο γήπεδό
του ή να το κάνει κεκλεισμένων των θυρών.
Ρονάλντο και Φίγκο σκόραραν σε ένα άδειο Olímpico
Με αντίπαλο μια άλλη ιταλική πλευρά, τη Ρόμα, η Ρεάλ
Μαδρίτης επισκέφθηκε το Olímpico το 2004. Το κολοσσιαίο ρωμαϊκό στάδιο ήταν
άδειο λόγω της ποινής που επέφερε η επιθετικότητα στον διαιτητή Ander Frisk σ’έναν αγώνα στον οποίο
οι madridistas κέρδισαν άνετα με 0- 3 ενάντια στο σύνολο του αιώνιου Francesco Totti. Ήταν η δεύτερη σεζόν στην
οποία συνυπήρχαν οι τέσσερις galácticos: Φίγκο, Ζιντάν, Ρονάλντο και Μπέκαμ,
αλλά το ένατο που κατακτήθηκε δύο χρόνια νωρίτερα δεν βρήκε συνέχεια μ’αυτή την
ομάδα των παικτών. Εκείνη την κρύα νύχτα στη Ρώμη σκόραρε ο Ρονάλντο, και δύο
φορές ο Φίγκο, μία με πέναλτι. Ο Πορτογάλος, σε άδειο γήπεδο, ακούστηκε να πανηγυρίζει
το γκολ με τους υπόλοιπους συμπαίκτες. Εν τέλει, πέντε γκολ, δύο στις δύο νίκες
χωρίς κόσμο, και η ευκαιρία να συνεχιστεί σήμερα ενάντια στην Λέγκια το καλό
σερί κεκλεισμένων των θυρών.
@suntagm_puskas
